Pleidooi voor denken en spreken over het levenseinde in de medische wereld en voor een betere begeleiding van terminale patienten.
De auteur moest eerst zelf kanker krijgen om te ontdekken dat hoewel het leven eindig is, wij daar niet naar leven. Hij zocht uit hoe het komt dat binnen onze goede medische zorg de levenseindezorg schromelijk tekortschiet. Kernboodschap is dat in de medische zorg de dood een taboe is en daardoor de communicatie daarover belabberd is. De gevolgen voor doodzieke patiënten en hun naasten kunnen ernstig zijn als dokters om de hete brij heendraaien. Gesprekken met zieken, nabestaanden en professionals leveren een ontluisterend beeld op. De auteur vraagt door en prikt door, soms op het cynische af. Zijn hart ligt bij de mensen die in de steek gelaten worden en bij professionals en vrijwilligers die niet 'besmet' zijn met de vrees om over de dood te praten. Ten slotte pleit hij voor een nieuwe functie in de gezondheidszorg, doula genaamd (Grieks voor 'dienende vrouw'), steun en toeverlaat van de zieke en zijn omgeving. Het boek lijkt vooral geschreven voor zorgprofessionals, maar kan ook de bewustwording van zieken en naasten bevorderen en daarmee een hulp zijn in de laatste levensfase. Met eindnoten en een literatuurlijst.
Nederlands | 9789462971387 | 174 pagina's
| Titel | Dood doet leven : waarom praten over het einde gelukkiger maakt |
| Auteur | Jeroen Terlingen |
| Type materiaal | Boek |
| Uitgave | [Amsterdam] : De Kring, [2019] |
| Overige gegevens | 174 pagina's - 22 cm |
| Annotatie | Met literatuuropgave, filmografie |
| ISBN | 9789462971387 |
| PPN | 421033592 |
| Rubriekscode | 603.2 |
| Taal | Nederlands |
| Onderwerp algemeen | Communicatie; Palliatieve zorg |
| PIM Rubriek |  Lichaam en Gezondheid |
| PIM Trefwoord | Palliatieve zorg |
