De Nederlandse historicus beschrijft zijn ervaringen bij het NIOD en de wijze waarop hij werd tegengewerkt bij zijn onderzoeken.
Eind 2010 vertrok onderzoeker Gerard Aalders (tegen zijn zin) bij het NIOD omdat hij de pensioengerechtigde leeftijd had bereikt. Hij blikt terug op zijn jaren op 'Het Instituut' en vooral op de tegenwerking die hij kreeg van 'directeur', 'hoofd' en 'brutus', respectievelijk Hans Blom, Peter Romijn en Johannes Houwink ten Cate. De obstructie kwam niet alleen van binnenuit: (oud-)bewindslieden, andere auteurs (zoals Cees Fasseur), de pers en prins Bernhard probeerden Aalders eveneens het werk onmogelijk te maken of hem in een negatief daglicht te stellen. Desondanks produceerde hij een enorm aantal boeken en artikelen. Met nauwelijks verholen sarcasme worden zijn ervaringen op zeer leesbare wijze uit de doeken gedaan. Helaas doet hij dat chronologisch, waar een thematische behandeling (zoals over prins Bernhard, joodse tegoeden of de Goudstikker-collectie) zinvoller was geweest. Bovendien beperkt hij zich niet tot een zakelijke evaluatie, maar lijkt er ook sprake van een persoonlijke afrekening en staat hij zelf (ook in de foto's) nogal centraal. Dat doet afbreuk aan wat hij wil zeggen. Een mooi, vilein, onderhoudend (vooral voor mensen die thuis zijn in de materie), maar zeer subjectief kijkje van binnenuit op de werkwijze op het NIOD. Met voetnoten, bronnenoverzicht en index.
Nederlands | 9789089757838 | 286 pagina's
| Titel | Het Instituut : het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie als speelbal van Den Haag en koningshuis |
| Auteur | Gerard Aalders |
| Type materiaal | Boek |
| Uitgave | [Meppel] : Just Publishers, [2019] |
| Overige gegevens | 286 pagina's - illustraties - 23 cm |
| Annotatie | Met literatuuropgave, register |
| ISBN | 9789089757838 |
| PPN | 421554770 |
| Rubriekscode | 930.1 |
| Taal | Nederlands |
| Onderwerp algemeen | NIOD; 1991-2010 |
| PIM Rubriek |  Nederland |
| PIM Trefwoord | Wereldoorlog II |
