Toegankelijk geschreven verbinding van eigen ervaringen in Nederland met het grotere plaatje van de historische wortels van racisme, white privilege, cultural appropiation en zwart activisme.
Rudy Asibey verhuisde op vierjarige leeftijd van de Bijlmer naar Zwanenburg. Daar had ze twaalf jaar lang te maken met onversneden racisme, eerst van piepjonge klasgenootjes, daarna ook van agressieve lokale Lonsdalers (soort neonazi's) en onderwijzers. Ook later op de werkvloer als professioneel marketeer ging het gewoon door: witte werknemers die twee zwarte collega's niet uit elkaar kunnen houden, foute grappen, harder dan de anderen je best moeten doen om erkenning te krijgen, niet als Nederlander behandeld worden. De auteur weet haar ervaringen naar een hoger niveau te tillen, legt nog maar eens uit waar 'white privilege' en 'cultural appropiation' voor staan en maakt gehakt van het idee dat Nederland zo'n tolerant land is. Ze legt uit waarom de grote Black Lives Matter demonstratie op 1 juni 2020 in Amsterdam zo'n enorme indruk op haar maakte en hoop gaf dat zwarte kinderen van nu niet meer hoeven meemaken wat de oudere generaties is overkomen. Geboren en getogen zijn in Nederland, je diploma's behaald hebben, aan het werk en belasting betalen: het is allemaal niet genoeg om als volwaardig Nederlander erkend te worden. Witte landgenoten, doe er iets aan, is de oproep van Rudy Asibey. Enige minpuntje: de onkritische verwijzingen naar personen en praktijken in de VS.
Nederlands | 9789000376087 | 112 pagina's
| Titel | Ik hoop : opgroeien als zwarte vrouw in Nederland |
| Auteur | Rudy O. Asibey |
| Secundaire auteur | Karin Amatmoekrim |
| Type materiaal | Boek |
| Uitgave | Amsterdam : Spectrum, [2020] |
| Overige gegevens | 112 pagina's - 20 cm |
| ISBN | 9789000376087 |
| PPN | 429241445 |
| Rubriekscode | 313.1 |
| Taal | Nederlands |
| Onderwerp algemeen | Racisme; Nederland; Verhalen |
| PIM Rubriek |  Mens en Maatschappij |
| PIM Trefwoord | Racisme |
