A
A
A
"Gooit op dit derde album speels alle registers open. Zeker, ook de onvervalste gedragen klavierballads ontbreken niet, met als hoogtepunt het afsluitende "Love Is The End". En ja, je kunt het drietal opnieuw nadragen dat het U2 naar de kroon probeert te steken (in "The Lovers Are Losing", "Spiralling" en het titelnummer), maar voor de rest trakteert Keane de luisteraar toch vooral op een tombola van verrassingen. Invloeden? David Bowie (t.t.v. "Ashes To Ashes") en Queen. En synthipop (met de nadruk op pop) uit de prille jaren tachtig. Nu niet langer alleen drums en toetsen, maar ook (veel) gitaren, (stuwende) bas, saxofoon, zelfs zingende zaag. Wat niemand voor mogelijk hield is een feit: Keane klinkt soms zowaar opgeruimd en dansbaar. De muziek ademt. Wat wel is gebleven, is de ambitie om iets heel groots te creëren. Die ambitie spat van de plaat af. In 11 songs met een rijke, zeg maar rustig barokke invulling. Heel prettig om naar te luisteren, maar ook gedurfd en overtuigend." (Tom Engelshoven, Oor)