IV (2012)/ DeWolff

Derde volwaardige album van nog immer piepjong trio; met debuut-EP "DeWolff" (2008) meegerekend inderdaad nummer 4. Ook nu grijpt de groep weer zwaar terug op de psychedelische rock en 'proto-prog' van rond 1970. De basis van Hammondorgel/elektrische gitaar/drums krijgt nu wel meer uitbreiding. Deden op "Orchards/Lupine" de bedwelmende klanken van de Mellotron al voorzichtig hun intrede, hier is het instrument regelmatig te horen en wordt het ook effectief ingezet in een pompeuze climax. Daarnaast zijn er gastrollen voor strijkers en een contrabassist. Eén ingrediënt dat een béétje ambitieus album uit 1970 vaak bevatte, maar wat DeWolff tot nu toe links had laten liggen wordt nu bij de hoorns gevat: de 'epic'! Het tweede deel van het album wordt in beslag genomen door een 7-delige compositie van zo'n 20 minuten (een ouderwetse plaatkant dus). Het is een caleidoscopisch stuk waarin ingetogen passages worden afgewisseld met duizelingwekkende geluidstroggen vol Hammond-, Mellotron- en gitaargeweld. Fascinerend!

Aanwezigheid