Comicopera (2007)

"Sinds hij, begin jaren '70, met zijn dronken kop uit een raam donderde en sindsdien veroordeeld is tot een rolstoel, maakt de Soft Machine-oprichter intrigerende solo-albums. Dit is wellicht het meest gevarieerde statement tot nog toe. Zoals het een opera betaamt opgedeeld in drie actes. Het eerste gedeelte opent met een cover van Anja Garbarek, dochter van saxofonist Jan, terwijl Wyatt in het laatste segment poëzie van Federico Garcia Lorca op muziek heeft gezet. Zijn artistieke wegen zijn ondoorgrondelijk, al zijn de ingrediënten bekend: zijn ijle voordracht, de barokke dan wel subtiel ingevulde arrangementen en bizarre humor. Liefde, oorlog en godsdienst: Wyatt brengt die schijnbaar onverenigbare zaken met behulp van o.a. Paul Weller, Brain Eno, Phil Manzanera en een aantal jazzmusici bijeen in zijn eigen onnavolgbare muzikale idioom. Steeds biedt deze caleidoscopische trip weer nieuwe inkijkjes. Z'n meest indringende en zinsbegoochelende album sinds "Rock Bottom" (1974)." (Marcel Haerkens, Oor)

Aanwezigheid