Debuut uit 1977, geproduceerd door Brian Eno (met hulp van Steve Lillywhite). En zijn hand blijkt overduidelijk: meteen al in de opener komen diverse soundjes voorbij die ook op de eerste Roxy Music-albums te horen waren. Daarbij lijkt hij John Foxx aangespoord te hebben er een beetje Bryan Ferry-achtig bij te zingen. Ook David Bowie's invloed doet zich gelden, in zowel zang als muziek, en de heren geven zelf al toe ook goed naar Velvet Underground en Kraftwerk te hebben geluisterd. Ook die invloeden klinken (in iets mindere mate) door. Daarnaast past dit album zeker ook in de punky new wave-tijdsgeest van 1977. Doch hier zijn geen raggende non-muzikanten aan het werk (zoals in punkbands): vooral Billy Currie geeft met spel op diverse keyboards én viool blijk van hoge muzikale kwaliteiten. U mist misschien de naam van Midge Ure in dit verhaal. 'Dat is toch ongeveer meneer Ultravox?', horen we u denken. Ja, in de nadagen van de groep, maar in de begintijd zat hij er nog niet bij: John Foxx was de frontman.
