Joy Division - A Documentary (Grant Gee) (2008)

"Hoe meesterlijk Michael Winterbottoms "24 Hour Party People" en Anton Corbijns "Control" ook zijn, een goede documentaire over Joy Division was er nog niet. Net als in "Control" is er veel ruimte voor de geografische context waarin de band kon gedijen. Wijlen Tony Wilson (platenbaas van Joy Division) legt aan het begin uit dat de geschiedenis van de band er vooral ook één is van hun stad, Manchester. Punk was in 1976 ook hier voorbij komen razen, maar zoals Wilson zegt: punk was even goed vanwege de fuck you-mentaliteit. Die kreet leidde tot weinig creativiteit. Het was niet de 'fuck you', maar de 'I'm fucked'-opvatting waar het om draaide en die werd voor het eerst weerspiegeld in de muziek van Joy Division. Alle betrokkenen doen hun zegje, opmerkelijk is de verschijning van Annik, de minnares van zanger Ian Curtis - diens weduwe wilde geen medewerking verlenen. het mooist blijven de TV-opnamen en de live-beelden van de band." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)

Aanwezigheid