Tweede album, uit 1977, dat rauwer, punkier van klank is dan het door Brian Eno geproduceerde debuut. De directere sound is het werk van producer Steve Lillywhite, die in de jaren '80 zou uitgroeien tot een hele grote (na productiewerk voor o.a. U2). Eerste aanzet was de furieus klinkende single "Young Savage", niet op het oorspronkelijke album, maar wel in twee versies (ook live namelijk) tussen de bonustracks op deze geremasterde heruitgave. Door de vele synthesizer-spielerij (denk toch weer aan Roxy Music) is dit geen punk, maar een vroeg voorbeeld van postpunk danwel new wave. Andere vroege klassiekers hier: "The Man Who Dies Every Day" en "Hiroshima Mon Amour". NB: Dit is dus de Ultravox waar John Foxx de dienst uitmaakt, niet Midge Ure (die hier nog niet bij de band zit).
