Missa Atropos (2010)

Op het Loreley Festival ging begin september dit zesde album van de Noorse groep Gazpacho in première. Op hetzelfde festival speelde ook de groep die de Noren een tijd lang onder z'n hoede nam: Marillion. En Gazpacho heeft zeker goed geluisterd naar de albums die de Britten sinds "Marbles" produceren. Gazpacho maakt eenzelfde emotioneel-sferisch soort progpop. Gazpacho probeert daarin nog meer dan Marillion een plaat lang eenzelfde sfeer, eenzelfde kadans aan te houden. Danwel in ultralange nummers, danwel (zoals hier) in kortere stukken die samen onmiskenbaar één geheel vormen. Met daarbij de constatering dat de zanger van de Noren een vlakkere (maar beslist niet emotieloze) stem heeft dan Steve Hogarth, zal de muziek bij oppervlakkige beluistering al snel als 'saai' worden weggezet. Nu is "Missa Atropos" lang niet altijd enerverend, maar als er naar zinderende climaxen wordt toegewerkt als die in "River" is het moeilijk onberoerd te blijven.

Aanwezigheid