One (2013)/ Two / Three

Het kindsterretje dat rond de millenniumwissel met suikerzoete 'klassiek-pop' successen vierde is intussen volwassen. En net als bijv. Stevie Wonder rond 1970 laat ze nu horen waar ze zélf artistiek voor staat. En dat is niet gering! Méér nog dan Wonder indertijd neemt ze het heft in eigen handen en brengt ze haar eigen muziek in eigen beheer uit. Belangrijker: ze blijkt naast enorme vocale kwaliteiten ook grote compositorische gaven te hebben. Haar stem kan ze in een oogwenk van raadselachtig fluisterniveau omschakelen naar misthoornformaat. Haar muziek is fascinerend en raakt aan diverse subgenres. Soms is de invulling heel elektronisch, waarbij Björks "Homogenic" in gedachten springt. Andere songs zijn fantasierijk op een meer rockender wijze ingevuld. De Kate Bush van "Never Forever" komt dan meer in de buurt. Maar dit is toch vooral een enorm muzikaal statement van La Church zelf op drie EP's waarin een ontwikkeling hoorbaar is. "One" is nog het meest poppy; het slot van "Three" ronduit overweldigend.

Aanwezigheid