Satyricon (1992)

'De naam Maderna is nauw verweven met het Nederlandse muziekleven uit de roerige jaren zestig. Toen probeerde een groep jonge componisten (onder wie Peter Schat en Louis Andriessen) hem vergeefs als dirigent voor hedendaagse muziek naast Bernard Haitink aan te stellen bij het Amsterdamse Concertgebouworkest. Dat die aanstelling niet doorging, had zeker voor een deel te maken met Maderna's reputatie van 'alcoholische Italiaanse playboy', die moeilijk samen zou gaan met het sjieke Concertgebouw. De komische opera 'Satyricon', die hij vlak voor zijn dood in 1973 zelf in wereldpremière bracht tijdens het Holland Festival in Scheveningen, zou je wat dat betreft een persoonlijk statement kunnen noemen. De twintig boertige scènes en tape-gedeeltes waaruit de eenakter bestaat (met citaten uit de hele muziekgeschiedenis), mochten in willekeurige volgorde worden uitgevoerd. Het was of je als toeschouwer heerlijk dronken van het ene in het andere Felliniaanse tafereel tuimelde'. (Bron: Trouw 25/01/'03).

Aanwezigheid