Super (2016)/ Pet Shop Boys

"Het Britse duo Pet Shop Boys vierde haar grootste successen weliswaar in de tweede helft van de jaren 80 en het begin van de jaren 90, maar Chris Lowe en Neil Tennant maken tot op de dag van vandaag platen. Dat leverde in 2013 het ijzersterke "Electric" op, dat zich verrassend kon meten met de beste platen van het duo. Ook "Super" mag er weer zijn. Deze werd eveneens opgenomen met de Amerikaanse producer Stuart Price en laat een geluid horen dat voortborduurt op het geluid van "Electric". Het is een geluid dat flarden van het vintage Pet Shop Boys geluid van lang geleden bevat, maar hiernaast toch vooral is beïnvloed door de dansmuziek van dit moment en door de muziek van oude helden als Kraftwerk en Giorgio Moroder. Het levert een frisse en sprankelende plaat op, die er, net als zijn voorganger, zeer toe doet en stil zitten onmogelijk maakt." (Erwin Zijleman, Platomania)\n"De 30 jaar sinds debuut "Please" heeft inmiddels tientallen popklassiekers opgeleverd, waarin ironie, melancholie en gevatheid de bovenhand hebben. Ook op "Super" staat er weer een handvol. Sterkst is "The Pop Kids", waarin Neil Tennant (61) en Chris Lowe (56) terugblikken op de jaren 90 en zich inbeelden toen student te zijn geweest. Ze waren toen natuurlijk allang geen 'kids' meer maar wel zijn ze altijd vast blijven houden aan het (elektronische) popconcept. Na "Electric" (2013) is dit deel 2 van een trilogie, waarop nog meer dan voorheen de voorliefde voor elektronische muziek tot uiting komt. Producer is opnieuw Stuart Price, die de 12 liedjes een opgewekt uptempo geluid geeft. De Pet Shop Boys waren altijd al beter in pop dan in dance, en ook hier zijn de 2 nummers ("Pazzo!" en "Inner Sanctum") waarin vooral de beats het werk moeten doen het zwakst. Voor het overige is "Super" ijzersterke, met opnieuw tijdloze popliedjes vol regels die je lang bijblijven." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)

Aanwezigheid