Symphony no. 4 (London Philharmonic Orchestra; Haitink) (1979)

Shostakovich trok zijn Vierde symfonie nog voor de première terug en het valt makkelijk in te zien waarom: Stalin zou het werk hebben verboden. Het is namelijk een symfonie die is vervuld van een enorme bitterheid en woede, gekruid met dissonanten, rauwe spotternij en akelig ongemak. Kortom het toonbeeld van wat een Sovjet symfonie niet hoort te zijn, maar tegelijkertijd het boordevolle vat waaruit veel van de veelbewogen dubbelzinnigheden van s componisten latere stijl werden geput. Het werk vraagt om een verklanking die risicos neemt en die niet schroomt de luisteraar te verontrusten en angst aan te jagen. (...) Van de niet-Russen zijn het vooral Rattle, Jansons, Haitink en Järvi die blijvend met mooi divers georiënteerde opvattingen overtuigen. (Bron: Jan de Kruijff, Musicalifeiten).

Aanwezigheid