Sky trails - David Crosby

De nu 76-jarige David Crosby mag dan de laatste jaren stennis geschopt hebben met zijn oude Crosby, Stills, Nash & Young-maten, tegelijkertijd is hij creatiever dan (misschien wel) ooit! In minder dan vier jaar tijd verschenen drie platen die alle drie tot hoogtepunten in zijn solocarrière gerekend mogen worden. Het mooie is dat ze onderling ook nog tamelijk verschillend zijn. Voorganger "Lifehouse" (2016) was, anders dan je misschien zou verwachten gezien de productie door Snarky Puppy-voorman Michael League, uiterst ingetogen. De eerste van de drie, "Croz" (2014), kende o.a. door de intensieve medewerking van James Raymond (Crosby's zoon) hier en daar wat parallellen met CPR. CPR staat dan ook voor Crosby, Pevar & Raymond. Het debuut van dat trio, uit 1998 alweer, markeert het begin van Crosby's artistieke wedergeboorte. Op "Sky Trails" klinkt de jazzpopgetinte sound van CPR nog een stuk meer dan op "Croz" door. Dat kan nauwelijks aan het feit liggen dat Jeff Pevar ook meedoet, want zijn rol is zeer beperkt hier. Wel is naast CPR-drummer Steve Distanislao een rij prominente cracks uit de studiomuzikantenscene aanwezig (o.a. gitarist Dean Parks, saxofonist en EWI-speler Steve Tavaglione), die de ook van CPR bekende aan Steely Dan verwante jazzpopsound prachtig neerzetten. Overigens is ook Snarky Puppy op één track te horen en leveren Becca Stevens en Jacob Collier, die Crosby via League leerde kennen, hun bijdragen. Opvallend is de aanwezigheid van een cover van Crosby's oude vriendin Joni Mitchell. Het van Mitchells meesterwerk "Hejira" afkomstige "Amelia", waarin de condenssporen uit de albumtitel ter sprake komen, krijgt een ingetogen bewerking die vrij trouw aan het origineel blijft. Qua intimiteit een van de momenten dat "Sky Trails" het dichtst in de buurt komt van "Lighthouse". In "She's Got To Be Somewhere" horen we Jacob Colliers typische harmoniezang, op "Here It's Almost Sunset" speelt Steve Tavaglione met zijn sopraansax een vergelijkbare rol als Branford Marsalis op de eerste Sting-soloplaten, of onlangs nog Marek Arnold op de plaat "On Track" van Damanek.