House of the mind (2017)

Tot en met het tweede echte album "Fanfare & Fantasy" (2013) gold Comedy Of Errors als schoolvoorbeeld der neoprog. De Glasgowse band was 2 jaar ervoor met "Disobey" teruggekeerd, na meer dan twee decennia stilte, alsof er niets gebeurd was. En toen was daar in 2015 "Spirit": een zeer ambitieus werkstuk dat je eerder als neoklassiek dan als neoprog kunt duiden. De componist van de groep, Jim Johnston botvierde hier zijn fascinatie voor componisten als Mahler in muziek waar verwantschap met The Enid in doorklonk. "House Of Mind" is deels een terugkeer naar de neoprogsound waarmee Comedy Of Errors bekend werd. Maar Johnston blijft een ambitieus artiest, die op de hoofden van groten uit het verleden zijn ding blijft doen. Het onbetwiste hoogtepunt sluit zelfs nog het meest aan op "Spirit": het fraai opgebouwde en zeer symfonische "Song Of Wandering Jacomus", dat citeert uit gedichten van W.B. Yeats en Herbert Trench. Het begint en eindigt haast ambientesk, maar heeft een centrale piek van bijzondere grandeur.

Aanwezigheid