6CD-box met al 't materiaal uit hun bluestijd: De albums 'Fleetwood Mac', 'Mr Wonderful', 'The Pious Bird Of Good Omen', 'Blues Jam In Chicago' en 'Original Fleetwood Mac' met 33 onuitgebrachte tracks: extra songs en alternative takes.
"Recorded six years before Vaughan's untimely death in a helicopter crash outside of East Troy, Wisconsin, this is among the finest live recordings of the legendary Texas bluesman one is ever likely to hear. As one would expect, another sure highlight is the two song combo featuring Vaughan's older brother, Jimmy, of The Fabulous Thunderbirds fame. Rock was in the blood for these boys, and the brothers, with help from Double Trouble, show the audience how Texas truly plays the blues. A must for blues and rock fans anywhere." (hoestekst cd)
"Naar alle waarschijnlijkheid zal All Blues het laatste album van Peter Frampton zijn. Hij kreeg onlangs het trieste bericht dat hij aan een ongeneselijke spierziekte (IBM) lijdt en het gitaarspelen zal binnenkort niet meer gaan. Voor dit afscheid zal er nog een tournee zijn en deze uit blues classics bestaande plaat. De blues was altijd al een van Frampton's grote liefdes en ook wat zijn oude band Humble Pie samenbracht. Afgelopen zomer trad Frampton een paar keer op met Steve Miller Band en speelden ze dit materiaal. Hij wordt op de plaat muzikaal bijgestaan door de gitaristen Larry Carlton, Sonny Landreth en Steve Morse en op het openingsnummer I Just Want To Make Love To You (Muddy Waters) door zanger/harmonicaspeler Kim Wilson. Een album waar het spelplezier van afspat." (Platomania)
Dit is een bijna vier uur durende registratie van het Crossroads Guitar Festival 2019, opnieuw op initiatief van Eric Clapton georganiseerd, waarbij de opbrengsten ten goede komen aan het Crossroads Centre, een organisatie die zich inzet voor drugsslachtoffers. Er is een lange lijst van deelnemers (zie tracklist), die zich gesteund weet door een gelegenheidsband, bestaand uit Clapton himself, Doyle Bramhall II, Paul Carrack, Steve Gadd, Sonny Emory, Chris Stainton, Nathan East en de dames Sharon White en Katie Kissoon als koortje. De setlist bestaat uit een mis van eigen nummers en fraaie covers. De set wordt afgesloten met collectieve uitvoeringen van Purple Rain en High Time We went. (GT, Muziekbank)
"This recording brings to life "lost" sessions recorded spontaneously over a few hours in a L.A. studio in 1972. It's loose, shambolic, and thoroughly authentic. You can all but smell the stale smoke hovering in the air. Hopkins' guitar moans lazily as he banters with buddy John Lee Hooker, then spits out some surprisingly biting slide work. A historic document of the genre." (Allmusic)
"As the bandleader of Blues Incorporated, he was a pioneer of the genre, influencing and inspiring a variety of (then) young musicians such as Brian Jones, Mick Jagger and Keith Richards (Richards once noted that The Rolling Stones would never have existed without him), Eric Burdon and Eric Clapton. "Every Day I Have The Blues" features pieces from such legendary British live documentations as "R&B From The Marquee" and "At The Cavern", as well as a selection of studio-albums featuring sensational vocal performances by artists such as Cyril Davies, Long John Baldry, Ronnie Jones, Herbie Goins, Duffy Power and Robert Plant, who was in the middle of recording an album with Korner when Led Zeppelin called. With rare singles and studio outtakes, "Every Day I Have The Blues" is the definitive testimony to Korner's work and the 1960s. Packed in a stylish box and with a 24-page booklet with rare photos and a new introduction." (bear-family)
"Dit is de leukste en ook beste Stones-plaat in 35 jaar. Mick Jagger zingt eindelijk weer alsof er iets op het spel staat en speelt echt fabelachtig mondharmonica. Meteen al in het eerste nummer, Buddy Johnsons "I'm Just Your Fool", krijg je het gevoel alsof er een lekker stel jonge honden de blues opnieuw aan het uitvinden is. Alles klopt. De gortdroge klappen waarmee drummer Charlie Watts een shuffle-ritme aangeeft, het rauwe vervlochten gitaarspel van Keith Richards en Ron Wood, en Jagger die zingt met een mengeling van verbetenheid en plezier in zijn stem. Een stem die door producer Don Was het hele album net iets overstuurd is opgenomen, wat Jaggers zang voor het eerst sinds pakweg "Start Me Up" (1981) weer iets vervaarlijks geeft. Het maken van een coverplaat was nooit de opzet maar je vraagt je af waarom ze niet eerder zo nadrukkelijk teruggrepen naar het repertoire van Willie Dixon, Muddy Waters en Howlin' Wolf waarmee ze bijna 55 jaar geleden begonnen." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Op 7 maart 2017 gaf Beth Hart een heel speciaal, intiem concert in de Iridium Jazz Club van NYC, met een aantal nummers uit haar nieuwste album 'Fire On The Floor', aangevuld met songs uit haar rijk gevulde carrière. Dertien jaar na de release van haar ongelooflijk succesvolle live album 'Live At Paradiso' schenkt Beth Hart haar fans een CD/DVD release van dit opvallende concert. De CD bevat vijftien songs en op de DVD kan je tien songs beluisteren en bekijken. Het album opent met het sensuele 'Let's Get Together' dat door Beth op een heel verleidelijke wijze gezongen wordt. Dit vloeiend en aanstekelijk liefdeslied is een prachtige en warme song om een concert te openen. Het is een lied dat het publiek uitnodigt om deel te nemen aan het muzikale feestje dat gaat volgen. Van het vrolijke liefdeslied 'Let's Get Together' naar het breekbare en fragiele 'Baddest Blues' is maar een kleine stap voor de Amerikaanse artieste en haar band". (concertmonkey.be).
Met de Living History Band als basis geven diverse bluesartiesten uit Chicago hun kijkje op een twaalftal Stones nummers. "Na het verschijnen van Blue & Lonesome geeft de Chicago bluesscene de Stones een koekje van eigen deeg met het vette album Chicago Plays The Stones. Oude (Sympathy For The Devil) en nieuwere (Out Of Control) Stones-originals krijgen een make-over in Chicago Blues Style. Ooit klonken The Stones zelf zo energiek als deze band, maar zelfs op hun alom geprezen bluesalbum Blue & Lonesome haalden The Stones dit niveau niet meer. (...) zo laten bluescracks als Buddy Guy, Ronnie Baker Brooks en John Primer horen hoe nummers als (I Cant Get No) Satisfaction, Beast Of Burden, Gimme Shelter en zelfs Out Of Control klinken als Chicago bluesclassics: stevige, swingende, energieke, electrische blues met gedreven zang. Absolute must voor Stonesfreaks en bluesliefhebbers." (bluesmagazine.nl)
Meldingen
