Het saxofoonconcert in kwartetversie, het triostuk "The Windcatcher' en 13 solostukken voor sax samengebracht. "We found a recording of 13 Melodies for Solo Saxophone when we were building the Philip Glass recording archive. As I listened to this wonderful recording of Andrew Sterman's performances, I was struck by the beautiful simplicity and purity of these compositions, they seemed to portray the very essence of much of Glass' music. I knew that this particular recording was made as 'incidental' music for Joanne Akalaitis' Theatrical production of Jean Genet's Prisoner Of Love in 1995, but upon further research I found that the Melodies were actually a sketch book for the Saxophone Concerto which was commissioned by the famous Raschèr Saxophone Quartet. Also, in the archives we have a 1998 studio recording of the Saxophone Concerto sans orchestra performed by the Raschèr Saxophone Quartet that is simply stunning. It was obvious that we should produce a "Saxophone" CD." (Glass' archivaris in het boekje)
***** (Maximale waardering) in De Volkskrant: "Als je zo brutaal bent Bach op sax te gaan spelen, kun je er nog wel een paar loopjes mee nemen. Niet alleen zijn de delen van "Die Kunst Der Fuge" in een in Aurelia-ogen presentabeler volgorde gezet, ze hebben ook 15 componisten gevraagd om een nieuwe fuga. Dat Bachs essay-in-noten op 't hoogste niveau wordt uitgevoerd, mét een paar saxofooneigen accenten, wekt geen verbazing. Curieuzer zijn de nieuwe stukken, waarin bijna steeds Bach-citaatjes zijn verwerkt."
"De klassiek geschoolde saxofonist Tom Sanderman heeft voor zijn debuut-CD hoog ingezet. Niet alleen selecteerde hij drie vroege werken van Terry Riley, Steve Reich en Philip Glass voor sopraansax, hij vroeg ook nog eens componist Anthony Fiumara om een nieuw stuk voor tenorsax dat hier is vastgelegd. Sanderman kiest dus voor een programma van componisten uit de zogenaamde minimal music, want ook Fiumara voelt zich tot deze stijl aangetrokken. Fiumara is als componist beslist beïnvloed door de drie genoemde grondleggers en in zijn stuk voor Sanderman The River Beneath Us horen we dat duidelijk terug. Iedere vorm van pathetiek of dramatiek mijdend, kiest de componist voor vliedende klanken, soms lyrisch, maar altijd ingetogen en poëtisch, met een soort van ouderwetse zuiverheid. Het is Sanderman op het lijf geschreven en vooral het derde deel, Inward and Gentle speelt hij met grote ingetogen kracht. Een prachtig debuut, waar werkelijk helemaal niets op aan te merken is." (Ben Taffijn, Nieuwe Noten)
Lars Niederstrasser studeerde bij Arno Bornkamp (bekend van Aurelia Saxophone Quartet). Lars is sopraansaxofonist in het Berlage Saxophone Quartet. In 2011 werd het kwartet laureaat bij zowel de Deutsche Musikwettbewerb als bij het Vriendenkransconcours/het Debuut, wat resulteerde in uitnodigingen van de grote Nederlandse concertzalen (o.a. in Enschede. Hier is hij vooral solo op sopraansax, maar ookenkele keren met The Four Baritones op baritonsax te horen, met ook Ties Mellema, Eva van Grinsven en Niels Bijl (ook alle Arno Bornkamp-leerlingen). "De bewerkingen van werken van Thomas Tallis, Josquin des Prez en John Dowland zijn vanwege de versmeltende harmonische kleuring van de vier baritonsaxen en de sopraansax bijzonder oorstrelend. De delen uit Les folies dEspagne van Marin Marais, de Sonate WQ 132 van C.Ph.E. Bach en de Partita BWV 1013 van J.S. Bach zijn tours de force, maar Niederstrasser speelt het allemaal fraai en muzikaal. Tours de force op de saxofoon." (Het Parool, 4 uit 5 sterren)
Van Grisven en Lormans, ofwel Sax & Stix, wonnen al de Grachtenfestivalprijs 2012, de jury- en publieksprijs bij het Int. Kamermuziekconcours Almere 2007 en de 1e prijs bij het Vriendenkransconcours 2008. "Knap dat Sax & Sticks het al tien jaar volhoudt in een wereld die niet zit te wachten op muziek voor sax en slagwerk. Ze zijn razend virtuoos: Van Grinsven perst uit haar sopraan-, alt- en tenorsax een buigzame rietklank. Lormans is de jongleur op vibrafoon, marimba, bekken, koebel en ander speeltuig, dat hij al dan niet met stokken slaat. Op hun feest-CD staat werk van Nederlanders, Amerikanen en de verdwaalde Belg Wim Henderickx. Sommige stukken zijn door het duo gearrangeerd, zoals de smeuïge Tree Preludes van Gershwin, of het ritmische kwikzilver van Ned McGowans Urban Turban. Origineel zijn de intieme confrontaties die de jonge Misha Sporck ensceneert in Reflections. Elegy II van Bernstein is een jazzy toegift die de luisterspieren aangenaam verslapt." (Guido van Oorschot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Zondagmiddag 8 februari 2009 speelt de saxofonist van het Calefax Reed Quintet in de Waterstaatskerk in Hengelo: "Saxofonist Raaf Hekkema komt een staaltje van zijn niet geringe virtuositeit ten beste geven. Raaf kreeg in 2007 de Duitse Echo Klassik Preis (beste instrumentalist 2007) voor zijn verbluffende, voor onmogelijk gehouden vertolking van de Paganini-variaties op saxofoon." Enkele bewerkingen van Paganini's variaties staan op het programma voor dat concert.
Sinds zijn uitvinding, halverwege de 19e eeuw, zien vele componisten de talloze mogelijkheden van de saxofoon. Echt onsterfelijk wordt het instrument door het veelvuldige gebruik in de jazz. De tenorsax kan zonder twijfel gezien worden als de meest lyrische van de saxofoonfamilie en is dan ook favoriet bij een aantal vooraanstaande componisten. Vreemd genoeg is dat nog niet echt tot uitdrukking gekomen in de kamermuziek. Er zijn prachtige werken voor sax, maar vaak is dat voor altsax. Hoogste tijd voor een inhaalslag voor de grotere broer. Saxofonist Niels Bijl en pianist Hans-Erik Dijkstra, al ruim 15 jaar een duo, zijn sinds 2005 zeer actief in het verzorgen van concerten met dit thema: Het ontdekken van origineel repertoire en zoeken naar nieuw repertoire (zowel bewerkingen als compositieopdrachten) voor de combinatie tenorsaxofoon en piano. Op deze hybride SACD staat o.a. Frank Martins "Ballade", waarmee Bijl (Enschedeër van geboorte) in 1999 zijn solistendebuut in het Enschedese Muziekcentrum maakte.
Het Berlage Saxophone Quartet speelt op vrijdag 11 januari 2013 Ferenc Farkas' Oude Hongaarse Dansen (Antiche danze ungheresi del 17. secolo) in saxofoonbewerking, in het Muziekcentrum, Enschede. Op deze CD is een uitvoering van dat werk te vinden. "The performance of Jean Riviers Grave et Presto is the clear highlight of this recital. The Adelphis rendition of this is first-rate and gives the group its best opportunity to display interpretative skills. The other original work is the Petit quatuor pour saxophones by Jean Françaix which, although considered among the lightest of the authentic repertoire, is nevertheless a witty and amusing piece, and is given an equally spirited reading. The transcriptions, some of them by members of the group, are well done and make for enjoyable listening. (...) Overall intonation and ensemble are exemplary and the quartet has an admirable blend of sound." (Tim Payne, BBC Music Magazine; klik op link voor complete tekst)
Met het augustus 2010 door het OvhO en Niels Bijl gespeelde 'Scaramouche' van Milhaud. "This album, entirely dedicated to 20th century French music, is a rare opportunity to hear Branford Marsalis on alto saxophone, along with soprano, and like his brother Wynton, he plays knowingly within the classical style. The CD begins deceptively with Ronnie Bauch transcriptions of pastoral standard stuff by Satie, Debussy, and Ravel, but then veers into Milhaud's "La Creation Du Monde," which has a prominent part for alto saxophone. A fine rendition: well-paced, very polished and urbane, yet sufficiently raucous. Then there's Milhaud's own version of the flippant "Scaramouche Suite" for alto saxophone and orchestra, which receives a performance filled with refinement and sass, and Ibert's delightful, neo-classical "Concertino Da Camera for Alto Saxophone" and "Orchestra," where Marsalis improvises his own cadenza with some post-bop jazz fire. A winner from Marsalis, sumptuously recorded." (Richard S. Ginell, Allmusic)
"Dit in 1969 opgerichte kwartet, bestaande uit Leo van Oostrom, Ed Bogaard (later docent van Arno Bornkamp), Adri van Velsen en Alex de Leeuw, vormt het fundament van onze bloeiende klassieke saxofoon(kwartet)cultuur. Het NSK werd de aanjager van veel saxofoonrepertoire en bekeerde o.a. Tristan Keuris tot een liefhebber van het saxgeluid. In 2003 herstartte het kwartet met nieuw elan, resulterend in een jubileum-CD die begint met het puntige Muziek voor saxofoons van Keuris. Brede ervaring in ook lichte muziek is ongetwijfeld de inspiratie voor de scherpe randjes die het werk hier krijgt. Het past voortreffelijk. Dat de heren niet op oude roem teren blijkt uit de door hen niet eerder gespeelde werken van Fritz Christian Gerhard en Ida Gotkovski. Vooral het kwartet van Gotkovski maakt duidelijk waar het kwartet voor staat: briljant samenspel en een sound die moeiteloos van warm melodieus naar scherp swingend gaat. Een waardige jubileumplaat." (Paul Janssen, Luister; waardering: 4 uit 5 sterren voor uitvoering)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
