Deel uitmakend van de Aangenaam Klassiek-campagne 2014: "In 2013 won het Van Baerle Tio een Edison voor de debuut-CD met werk van Saint-Saëns, Loevendie en Ravel. De jury prees de fijnzinnigheid in het samenspel en de grote mate van technische beheersing die "het beluisteren tot een feest maken". Voor de opvolger richtten violiste Maria Milstein, pianist Hannes Minnaar en cellist Gideon den Herder zich op de sprankelende Pianotrio's van Mendelssohn. Inclusief een bonus-CD met de nimmer uitgegeven en opgenomen eerste versie van het Eerste pianotrio, Op. 49." Tevens een Luister-10, jan/feb 2015: "Als trio opereren ze als hechte eenheid. Dat verloopt ingetogen - mooi zacht, of sprankelend uitgelaten in altijd homogene klankschoonheid. Bijzonder is de toevoeging van de vroege versie van het eerste pianotrio. Mendelssohn herschreef het werk tot de definitieve versie met gebruikmaking van het thematisch materiaal, maar maakte de structuur hechter en offerde daar een paar prachtige passages voor op." (Hans Quant)
"Musicologen steggelen al lang over de ontstaansdatum van de Strijkkwartetten Op. 5 van Franz Xaver Richter. Stammen ze uit 1768, het jaar van de eerste druk, of waren ze er een decennium eerder ook al, zoals memoires van een collega-componist doen vermoeden? Het Casal Quartett zet in elk geval ferm '1757' op de buitenkant van de cd, samen met het woord 'Genesis'. Als ze echt zo vroeg zijn ontstaan, liep Richter voor op zijn twintig jaar jongere vakbroeder, de kwartettencomponist Haydn - want met de voorstadia van het genre hebben zijn kwartetten niets te maken. De vier instrumenten zijn gelijkwaardig en de muziek is uitgesproken klassiek, met veel expressie en verfijning, zij het zonder de dramatiek van de Sturm und Drang. Deze stukken verdienen een vaste plaats in het kamermuziekrepertoire. De uitvoeringen van het Casal Quartett, op ruisende historische instrumenten, onderstrepen dat." (Frits van der Waa, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
Luister-10 april/mei 2013: "Dit is een polariserende CD in klassiekkringen. Veel 'serieuze' critici noemen het commerciële rommelt voor gemakzuchtige oren. Je kunt er ook anders naar kijken. Allereerst is daar de respectabele violist Daniël Hope, bepaald niet iemand die uit is op een populair succesje. Hope zoekt hier contact met een zo breed mogelijk publiek. Het resultaat is een CD die met 18 tracks en 15 componisten herkenbaar is voor liefhebbers uit de (ambient-)popmuziekwereld. Er heerst nogal wat paniek over de neergang van de klassieke muziek. Het publiek vergrijst (al 100 jaar) snel en eigentijdse componisten die succes oogsten bij een groot publiek heten Einaudi, Pärt, Sting en Henny Vrienten. Boulez, Carter, Schat en Keuris? Nooit van gehoord. Als er iemand is die de tochtdeur tussen beide werelden kan opentrappen is het Daniel Hope. Hij doet dat hier door een uitgekiende repertoirekeuze, een voortreffelijke uitvoering en een schitterende opname. Het universum staat in C-groot." (Siebe Riedstra)
"We moeten het nog meemaken dat er een CD uitkomt van Brecon Baroque met de Britse violiste Rachel Podger waaraan ook maar íets valt aan te merken. In deze vioolsonates van Pisendel, Tartini, Veracini en Vivaldi gebeurt dat wederom niet. Grampophone schreef terecht: There is probably no more inspirational musician working today than Podger. En zo bescheiden als zij in het dagelijks leven is, zo veeleisend is zij in muzikaal opzicht. Dit zijn uitvoeringen die van begin tot eind diepe indruk maken. Terwijl moeilijk is aan te geven waarin dat nu zit. In ieder geval in de volmaakte samenspraak tussen componist en musici, in absolute twee-eenheid. Er kunnen best wel enige technische aspecten worden genoemd, zoals de perfecte articulatie, het kleurrijke lijnenspel, de pregnante ritmiek, de bereidheid ook om het scherp van de snede op te zoeken. En niet in de laatste plaats Jared Sacks (tevens de baas van het label Channel Classics - HB) die in het Londense St Jude's-on-the-Hill er weer een opnamtechnisch juweel van heeft gemaakt." (Aart van der Wal, Opus Klassiek)
"Sinds Gidon Kremer zich waagde aan het werk van Astor Piazzolla, is de Argentijnse componist en bandoneonist gemeengoed in de wereld van de klassieke musici. Velen namen zijn werk op en velen ontdeden Piazzolla daarmee van zijn Argentijnse ziel. In 2011 vormde violiste Isabelle van Keulen een ensemble juist om de muziek van Piazzolla in een kamermuzikale setting uit te voeren. De CD en DVD "Tango!" werd een groot succes en deze opvolger is ook een juweel dat bewijst dat meer klassieke musici dan Kremer en consorten de geest van Piazzolla kunnen vangen. Van Keulen heeft met bandoneonist Christian Gerber, pianist Ulrike Payer en contrabassist Rüdiger LUdwig meer dan uitstekende musici om zich heen verzameld die weten hoe met Piazzolla om te gaan. Luister naar "Bando", naar de stuwend swingende bas, verbaas u in "Soledad" over het gevoelig zuchtende piano-intro, geniet van de scherpe bandoneonkreten in bijv. "Otoño Porteña en word vooral verliefd op het spel van Van Keulen." (Paul Janssen, Luister; cijfer: 9)
"Perlman plays (...) with striking freshness and spontaneity and in the neglected Bruch Second Concerto phrases with a musical incandescence rarely captured on disc." (The Strad)
Viktoria Mullova bespeelt een viool van G.B. Guadagnini uit 1750; de stemming is A = 415 Hz. "This set of Bach's six solo Sonatas and Partitas BWV1001-6 represents the first fruits of Mullova's full adoption of period tools of the trade alongside her assimilation of an apposite style of playing. And what remarkable discs they are. (...) Mullova's infallible technique shines throughout the two discs, her incisiveness paying dividends in the B minor Partita's buoyant "Tempo di Borea". The slower allemandes and sarabandes are shot through with plangent intensity of expression. This is wonderfully fluent, absorbingly imaginative playing". (The Telegraph).
De toelichting van Wolfgang Sander in het booklet verwijst naar een scène uit Weinbergs opera De Passagier. Een kampbewaarder in Auschwitz beveelt een violist om een Weense wals te spelen. In plaats daarvan speelt de violist de hoogstaande Chaconne van Bach, als protest tegen de barbaarsheid. Weinberg - geboren in Warschau - verloor zijn gehele familie in de Tweede Wereldoorlog. Zelf was hij naar Rusland gevlucht, waar een antisemitische campagne hem bijna fataal werd. Het was slechts dankzij de dood van Stalin en de steun van zijn vriend Sjostakovitsj dat Weinberg vrij kwam. Weinberg voltooide zijn Eerste Sonate voor Viool in 1964, kort voordat hij aan de opera De Passagier begon. De Tweede Sonate ontstond in 1967, een jaar voor de voltooiing van de opera. De Derde Sonate (1979) droeg hij op aan de nagedachtenis van zijn vader. Gidon Kremer veronderstelt dat de sonate de uitdrukking is van Weinbergs familiegeschiedenis. (HJ)
"Since his debut in 1963, Perlman has occupied a place as one of the greatest violinists of his day, a player with a remarkable technique and a sweet, elegant tone. He has recorded all the major concertos in the repertoire, as well as much chamber music (often in the company of Daniel Barenboim). His EMI disc of the Beethoven Violin Concerto took a Gramophone Award in 1981. The breadth of his repertoire is awesome he has sought out unplayed works, such as Bruchs Violin Concerto No 2, as well as delivering superb renditions of Brahms, Beethoven, solo Bach or a dazzling array of infectious salon pieces. Perlman is a master violinist whose place in history is assured." (Gramophone) Het concert dat het duo Perlman en Barenboim in 1981 een Gramophone Award opleverde, hoort en ziet u hier in een live-uitvoering van 11 jaar later, gecombineerd met het Brahms-vioolconcert, waarvan we door Gramophone dus weten dat violist en dirigent daar potentieel een 'superb rendition' van kunnen neerzetten.
De twee- en driestemmige inventies werden oorspronkelijk door Bach voor klavier geschreven, maar nu bewerkt voor viool (Jansen), altviool (Maxim Rysanov) en cello (Torleif Thedéen). In de Tweede Partita (met de beroemde Chaconne), waarin de violiste soleert, laat ze horen tot de absolute wereldtop te behoren. Dat vindt blijkbaar ook Roland de Beer, die in De Volkskrant deze CD de hoogste beoordeling van 5 sterren gaf: "Jansens liefde voor kamermuzikale interactie leidt hier tot dertig kortstondige Bach-séances van de hoogste subtiliteit. Frappant genoeg ademt haar solospel in Bachs Partita nr 2 dezelfde hang naar intieme dialoog. In die grote partita (met als slotdeel de monumentale chaconne) is Jansen geheel met zichzelf in gesprek. Goed voor Bach, wiens lijnenspel (een intrinsieke meerstemmigheid, verborgen in de achtereenvolgende noten van één partij) op een even verfijnde als energieke manier gestalte krijgt."
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
