Persoonlijk relaas over hoe de ideeën en overtuigingen waarmee iemand opgroeit een voedingsbodem kunnen vormen voor een leven vol tekorten.
Op huidhonger staat geen leeftijd of jaartal. Van de eerste zucht tot de laatste adem: iedereen heeft tot op zekere hoogte nood aan menselijk contact, verbondenheid en aanraking. Door COVID-19 beseffen en erkennen velen plots dat aanraking geen fijne surplus maar een essentieel verlangen was en is; dit niet alleen voor mensen die er kwaliteitsvolle familiale en vriendschapsrelaties op na houden. Maar uiteraard was huidhonger ook eerder al een reëel gegeven. Daarom ontstond het concept voor dit boek reeds in januari 2020, dus enkele maanden voor het begin van de pandemie. De auteur reikt in dit boek vele tips tot inspiratie aan om met huidhonger om te gaan. Vervolgens hoopt ze dat de lezer kracht en troost put uit de talloze beklijvende en veerkrachtige verhalen van jong én oud; van professionals en niet-professionals.
Persoonlijke beschrijving van het dagelijkse leven van de auteur (1985), die afgezonderd leeft in een dorpje in de heuvels van Italië. Ze bespiegelt op haar ingeperkte bewegingsvrijheid door long covid, haar eenzaamheid, de Italiaanse natuur en haar interactie met de locale dorpsbewoners.
Beschouwingen vanuit christelijk perspectief over eenzaamheid.
