"The Netherlands based band GOLD, self-defined as 'a post-everything dark rock band', is the brainchild of guitarist Thomas Sciarone (ex-The Devil’s Blood) and singer Milena Eva. They changed their name to GGGOLDDD in late 2021." "Waar GOLD op voorganger "No Image" al een flinke stijlbreuk maakte ten opzichte van het debuutalbum "Interbellum", is het nieuwe "Optimist" een vervolmaking van de duisterdere koers die de band heeft ingezet. Ik maakte in mijn vorige recensie al referenties aan genres als post-punk en occult rock om aan te duiden dat de classic rock van het debuut verdwenen is. Nu kunnen we echter een portie black- en doommetal invloeden toevoegen aan het totaalplaatje. Dit alles maakt "Optimist" niet alleen nog een tandje spannender, maar zorgt ook voor een van de meest zwartgallige cd's die ik in dit jaar tot nu toe heb gehoord." (Metalfan.nl)
Het achtste album van deze Engelse groep rond zangeres Siouxie Sioux is gevuld met uitsluitend covers van uiteenlopende aard. Er zijn tracks te horen van Sparks, Kraftwerk, Sterling Holloway, Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity, Billie Holiday, The Doors, Iggy Pop, John Cale, Roxy Music en Television. Deze heruitgave uit 2017 bevat vier bonustracks.
"Toen gitarist/songschrijver Robert Burås op 12 juli 2007 dood in zijn appartement werd gevonden, was het niet veel later ook afgelopen voor zijn band. Dat de muziek van Madrugada bepaald niet vergeten was, bewees de jubelende respons toen in 2018 bekend werd dat de mannen weer het podium op zouden gaan. Sterker nog, de tour zou de meest succesvolle uit de geschiedenis van de groep blijken, met onder meer vier uitverkochte shows in Nederland. Chimes At Midnight is de eerste Madrugada-plaat in bijna vijftien jaar en hij valt bepaald niet tegen. Het scherpe randje dat Burås veroorzaakte is weliswaar grotendeels verdwenen en de band klinkt volwassener (niet gek na zoveel jaar!) en ietwat veiliger dan voorheen, maar in dit geval zijn die termen bepaald geen synoniemen voor achteruitgang. Midtempo songs als Ecstacy, Help Yourself To Me en vooral het smachtende Nobody Loves You Like I Do behoren tot het beste wat deze Noren ooit maakten. Burås zou ongetwijfeld trots zijn op zijn strijdmakkers." (Lust For Life)
Eerste, uit 1984 van een stel verstilde, fraaie 'gothic-wave'-projectplaten, opgezet door Ivo Watts-Russell, labelbaas van 4AD en mmv groepen van dat label: zo zingt Elisabeth Frasier (Cocteau Twins) 'Song To The Siren' van Tim Buckley.
"'Met het oog op het naderende einde van de wereld', schreef zanger Jaz Colemann december 2012 op de bandsite van Killing JOke, 'kan ik met veel genoegen een nieuwe singlesverzamelaar aankondigen. Fuck de Maya's!' De notoire doemdenker voegde er doodleuk aan toe dat er in 2013 ook een nieuw album, een boek en een wereldtour op het program staan. Coleman in een notendop: Een onheilsprofeet die het einde der tijden aankondigt, ook op het symbolisch getitelde album "MMXII" en dan net zo makkelijk over de betreffende doemsdag heenstapt. Het is ook de houding die Killing Joke al meer dan 30 jaar uitstraalt: compromisloos, anarchistisch, fatalistisch, maar ook 'als we ten onder gaan, dan wel in volle glorie'. Dat hoor je terug in deze compilatie, die tevens een aardig beeld geeft van hoe het bandgeluid ontwikkelde van postpunk naar industrial georiënteerde metal. Meer dan 3 uur aan materiaal, met naast de 33 singles niet eerder uitgebracht materiaal, veel remixen, demo's en live-opnamen." (Raymond Rotteveel, Oor)
Exclusieve Deluxe Edition 2CD, met 4 extra tracks en een 28-paginas dik boekje met fotos van Anton Corbijn. "Prikkelende paradox: het woord 'delta' in de titel van het 13de Depeche Mode-studioalbum verwijst naar de rauwe Mississippi-deltablues, terwijl 'machine' staat voor het elektronische instrumentarium waarvan de vanuit de VS opererende Engelsen zich bedienen. "Delta Machine" heeft inderdaad iets onmiskenbaar bluesachtigs, soms aanwijsbaar (gitaarloopjes in "Slow" en "Goodbye", uitbundige gospel in "Soothe My Soul"), op andere momenten ("Angel") subtieler. Tegelijk is dit typisch Depeche Mode, de succesvolste elektronische popgroep ooit, die in het verleden muziek maakte die nu gedateerd klinkt, maar op een nieuwe plaat altijd weer vitaal en eigentijds blijkt. Knap, na ruim drie decennia. Het studiogeluid en de zwarte, sinistere lyriek zijn overbekend, maar coherent en begeesterd klinkt het allemaal wel, meer dan voorganger "The Sounds Of The Universe" (2009)." (Menno Pot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Als begin 1984 ex Dead Or Alive-gitarist Wayne Hussey oer-gothics The Sisters Of Mercy uit de cultstatus verheven heeft met het hun ijzersterke debuut (First And Last And Always) vertrekt hij samen met bassist Craig Adams alweer dankzij artistieke bonje met doemdenkende hoofdzuster Andrew Eldritch, die Hussey en Adams weigert de naam The Sisterhood te bezigen door zelf met een gelijk genaamd project te komen. The Mission wordt (dus) geboren en meet zich volgens de onsterfelijke OOR popencyclopedie (editie 1994) een quasi-romantisch hippie-imago aan en stort zich op meeslepende en breed georkestreerde gitaarmuziek, terwijl de teksten bol staan van de godsdienstige verwijzingen, mythologie en paradijselijke landschappen. (Mooier zeggen wij het niet.) God's Own Medicine, het debuut uit 1986, is minstens even invloedrijk als First And Last And Always, tot afgrijzen van Andrew Eldritch. Dat valt ook Led Zeppelin-bassist John Paul Jones op, die produceert veelzeggend de opvolger Children (1988). Alle kritieken ten spijt en tien albums later in totaal bestaat The Mission anno 2021 toch nog maar mooi, gaan op tournee en levert het Haarlemse Music On Cd/ Vinyl een machtig welluidend visitekaartje af (met actueel voorwoord van Wayne Hussey zélf!) via deze drie-dubbelaar in de succesvolle serie Collected, waarbij (weer) vooral de laatste schijf vol aparte, vaak lange versies van hits als Wasteland, Tower Of Strenght en Butterfly On A Wheel (destijds al lastig verkrijgbare) hebbedingetjes zijn." (Platomania)
"Anna Michaela Ebba Electra von Hausswolff kennen we van bombastische gotische rock. De Zweedse voegt met All Thoughts Fly een bijzondere loot aan haar oeuvre. De plaat is volledig instrumentaal en gespeeld op een pijp orgel; zon majestueus instrument in oude kerken. Op dat orgel worden composities uitgevoerd van Von Hausswolff, geïnspireerd op een tuin in Italië dat Sacro Bosco heet. Die tuin is in de 16de eeuw aangelegd en staat vol met sculpturen van mythologische figuren. Het verhaal gaat dat de tuin is aangelegd in opdracht van Pier Francesco Orsini die er mee het verdriet van het verlies van zijn echtgenote probeerde te verwerken. De titel All Thoughts Fly verwijst naar de verbeeldingskracht waarmee de tuin is vormgegeven. En de plaat? Kippenvelverwekkende klanken in slepende statige composities, voer voor goths, liefhebbers van modern klassiek én kerkgangers tegelijk. Om gewoon een keer in een gekke bui keihard te draaien met een goed glas rode wijn." (MuziScene)
"We hoeven u niet te vertellen dat de wereld er niet bepaald op vooruit gaat. Daar hebben we Killing Joke voor. Jaz Coleman, de hel en verdoemenis prekende zanger/priester, kondigt al bijna 40 jaar het einde der tijden aan, terwijl zijn band er steevast een apocalyptische soundtrack bijlevert. Op dit 16de album is het niet anders. Vanaf opener "Autonomous Zone" denk aan het hakkende ritme van Killing Joke-kraker "Pssyche", maar dan in de vierde versnelling krijgen we de ene na de andere onheilszwangere boodschap over ons heen. Verpakt in een postpunkmetalgeluid dat door drummer Paul Ferguson zo treffend wordt omschreven als the sound of the earth vomiting zingt/schreeuwt Coleman over een New Cold War en een New Jerusalem dat opdoemt. Het sinds een paar jaar weer in originele bezetting opererende Killing Joke klinkt daarbij compromislozer, genadelozer en urgenter dan ooit. Je wordt er misschien niet vrolijk van, maar lekker blijft zon classic Killing Joke-plaatje wel." (Raymond Rotteveel, Oor)
De concertfilm "Live In Berlin" is gefilmd door de Nederlandse filmmaker Anton Corbijn, met wie de band al jaren samenwerkt. De DVD bevat 2 uur aan prachtige concertbeelden. Deze deluxe box bevat nog een tweede DVD: "Alive in Berlin". Deze laatste DVD bevat interviews die zijn verweven door de live-show. Daarnaast bevat de box 2 CDs met de volledige audio-opname van het hele concert. Verder is een Blu-Ray bijgevoegd, met daarop een 5.1 Surround-mix van het meest recente studio-album "Delta Machine". "De DVD "Alive In Berlin (A Film By Anton Corbijn)" heeft als bonus enkele band- en faninterviewtjes plus twee in een Berlijns bordeel opgenomen songs (de door Martin Gore gezongen pianoliedjes "Condemnation" en "Judas"). De concertregistratie zelf is al even fenomenaal, mede dankzij de door artistiek directeur Anton Corbijn ontworpen pyramidevormige beeldschermen. Deze eisen een prominente plek op en verschieten ingenieus van vorm en inhoud. Een lust voor oog én oor." (Raymond Rotteveel, Oor)
"De donkerste en misschien wel meest creatieve en relevante Cure-fase ligt keurig vergrendeld op "Seventeen Seconds", "Faith" en "Pornography". Daarvóór zat de puntige, arty wavepop van "Three Imaginary Boys" en daarna zat nóg meer pop, plus nog heel veel meer. Het zijn de jaren 1980-1982, waarin de jonge tobber Robert Smith zíjn muzikale en tekstuele visie gaf van waar het op dat moment alweer bezweken Joy Division de blauwdruk voor had gecreëerd. Zeker op "Seventeen Seconds" (met de eeuwige Cure-klassieker "A Forest") en het nihilistische "Faith" leidde dat tot stemmige, statig om niet te zeggen statisch voortkloppende muziek, waarmee Smiths thematiek perfect versmolt: angsten, bitterheid, woede, pessimisme, doodsdrift en gitzwarte humor banjerden hand in hand over het kerkhof, op zoek naar een uitgang. Die er niet was." (Erik vd Berg, Oor) De extra CD bevat 15 nooit eerder op CD verschenen rarities, zoals de zeldzame single "Cult Hero", demo's en in Nederland gemaakte live-opnames van o.a. "A Forest".
"De groep rond moeder-aller-ijskoninginnen Siouxsie Sioux (echte naam Susan Dallion) en bassist Steven Severin maakte in de jaren 1978-1981 zijn vier beste en meest compromisloze platen. "The Scream" en opvolger "Join Hands" zijn weerbarstige, experimentele en vooral grimmige platen, gemaakt in de oerbezetting: Sioux, Severin, gitarist John McKay en drummer Kenny Morris. Sioux zong stampvoetend tegen de krassende, metalige patronen van McKay op en de ritmesectie legde er een lekker vierkante en voor die tijd tamelijk onorthodoxe basis onder. Cold wave, heette het. En niemand maakte er zoiets simpels en tegelijkertijd spannends van als The Banshees (luister er huiveringwekkende songs als "Overground", "Icon" en "Playground Twist" maar op na)." (Erik vd Berg, Oor) Deze deluxe editie bevat een extra schijf met twee John Peel-sessies, demo's en single-tracks die niet op het album verschenen.
