"Al 44 jaar zijn ze onderweg, Blixa Bargeld en zijn mannen (van wie bassist/gitarist Alexander Hacke en percussionist N.U. Unruh getrouwen van het eerste uur zijn). Bijna een halve eeuw, waarin de fameuze schroothoop-als-muzikale-bron langzaam werd ingeruild voor een steeds weer anders gerangschikt, subtiel mozaïek van schoonheid en poëzie. Met zo nu en dan nog een luidruchtige oprisping. Rampen is de term die de bandleden onderling gebruiken voor hun live-improvisaties, die de basis vormden voor de plaat. Al hoor je dat nergens aan: los van de teksten klinkt een Neubauten-stuk sowieso nooit alsof het gecomponeerd is. Er is een ritmisch muzikaal thema en dat klimt en klimt, bereikt eventueel een climax en daalt weer af. Of blijft stationair draaiend aan de grond, in een dienende rol, ruimte scheppend voor het dwingende proza van Bargeld. Ook weer op "Rampen", waarop in maar liefst 75 minuten uiteraard te veel gebeurt om hier op te noemen, ondanks het openingsstatement in "Wie Lange Noch?"" (OOR)
"Wie altijd oppervlakkig naar het Metropole orkest heeft geluisterd, zou de indruk kunnen krijgen dat het een ultiem mainstream-ensemble is. Dat beeld is echter allang achterhaald, zeker sinds musici als Robert Fripp en Brian Eno met het Metropole hebben samengewerkt. Evenzo is Die Wilde Jagd geen obscure en extreme krautrockgroep, zoals nogal een gedacht wordt, maar een project rond de Berlijnse muzikant Sebastian Lee Phillipp. Hij weet op verrassend toegankelijke wijze postrock, dronende ambient en Neue Welle-pop te verweven in de Deutsche Lieder-traditie. Het Tilburgse Roadburn Festival bracht Jagd en Metropole afgelopen voorjaar samen, waarna Phillip een albumlang stuk componeerde voor deze combinatie: "Lux Tenera - A Rite To Joy". Wie Die Wilde Jagd de afgelopen tien jaar heeft gevolgd, hoort alle voornoemde elementen terug. Maar de bijdrage van het orkest maakt allemaal nog organischer, dynamischer en grootser dan voorheen. Te groots om kitsch te zijn. (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"'Music was the main way John Cage made himself into who he was' writes David Revill, one of the many contributors to 'A Chance Operation'. And the Cagean aesthetic is indeed one of constantly shifting contexts for everything that 'sounds', be it interrupted silence, teeming radio signals, standard instruments employed in tonal exploration (including Cage's own 'prepared' pianos) or that ongoing, undifferentiated improvisation that we habitually call noise. Cage remains the pivotal force, and the fulcrum for all 22 composers gathered together on these two CDs: most selections are either by him (texts or music), inspired by him or dedicated to him. His spirit is felt everywhere, yet rather than stifling or inhibiting, it served to liberate a veritable flood of invention. Indeed, it is both touching and apposite that Cage's legendary 4'33' of inhabited silence be entrusted to the late Frank Zappa who, the odd shuffle notwithstanding, simply sits by and lets it all happen..." (meer: gramophone.co)
Bass Communion is de naam waaronder alleskunner Steven Wilson (Porcupine Tree, No-Man, I.E.M.) bezwerende ambient en soundscapes maakt. Vaak solo, soms met hulp van bijv. saxofonist Theo Travis of de Nederlandse groep The Use Of Ashes. Dit is een 'deluxe limited' 4CD-box set met vele Bass Communion-rariteiten, waarvan een flink deel voorheen enkel beschikbaar was op vinyl. Elke disc is gehuld in een mini-LP sleeve verzameld in een hardback slipcase box met een 60 paginas tellend boekwerk vol prachtige foto's die een goed complement vormen bij de verstilde geluidsexperimenten op de CD. Meer dan 4 uur aan muziek met o.a. het eerder alleen als 7" single verschenen "The Vajrayana", een reissue van het album "Pacific Codex", remixes en veel meer moois dat het hart van menig Steven Wilson-fanaat sneller zal doen kloppen. (bron: Tonefloat / Bertus)
"De beats, de stemmen, het decor, de elektronica, de songs zelf – alles gaat rigoureus door de shredder of valt in scherven uiteen. Gaat ‘t ondertussen nog over muziek? Dat wel, want die beats, hoe gehavend ook, tikken wel stoïcijns door en tussen de vele in- en uitvoegende geluiden is er regelmatig enige melodieuze houvast. Maar het blijft hoogdrempelige en schetsmatige kunst, die nieuwe muzikale comfortzone van de bijna 71-jarige Gordon: een stapeling van donkere trap- en hiphopbeats, industriële geluidsstormen, zwaar vervormde bassen en natuurlijk die hese, uit duizenden herkenbare praatzangstem. Veel toegankelijker wordt het niet op "The Collective", en ook Sonic Youth was niet eerder zo ver weg in Gordons solowerk: áls hier al een New Yorkse traditie wordt voortgezet, dan die van Suicide (met Dream Dollar als duidelijkste voorbeeld). Ook mooi. Deze veterane heeft nog genoeg toekomst." (OOR)
Combining Hassell's trademark brand of Fourth World fusion with influences from the then emerging hip-hop scene, "City: Works Of Fiction" (1990) is a landmark release in JH's career. The CD edition is presented as a deluxe 3CD set, alongside a 1989 concert performance of the City group, mixed live by Brian Eno, plus a carefully edited sequence of alternate takes, demos and re-interpretations. The release includes a 26 page booklet. (bron: Burning Shed) Hassells gemuteerde trompetgeluid bouwt voort op Miles Davis' experimentelere, schetsmatige werk uit de seventies en preludeert op Nils Petter Molvaers jarennegentigwerk. De begeleiding laat veel open, heeft naast de esthetiek van jarentachtig-hiphop eigenlijk meer raakvlakken met expermentele Krautrock, met name Holger Czukay's solo-werk (mede door het vergelijkbare basgitaarspel). Ook bij de live-opnamen op schijf 2 klinkt dat door. Op schijf 3 vinden we een bijdrage van 808 State, maar juist niet de remix van "Voiceprint" waar de band een hit mee had.
"Een van de songtitels op dit tweede studioalbum van de Britse singer-songwriter luidt "Better Sorry Than A Safe". Met zijn eerste verbaasde hij vriend en vijand door de prestigieuze Mercury Prize te winnen - niet gek voor iemand die niet zo heel gek lang daarvoor op straat leefde en zijn geld verdiende met muziek maken in de metro's van Parijs. Veilig spelen en de succesformule kopiëren is niet aan Clementine besteed, zo laat "I Tell A Fly" horen. Vooral het eerste deel van het album is een avant-gardistische reis door het creatieve brein van de muzikant, met soundscapes, overdubs en flarden tekst die bij elkaar worden gehouden door fenomenaal pianospel. Het maakt dat "I Tell A Fly", ondanks een aantal prachtige liedjes ("Phantom Of Aleppoville", "Jupiter", "By The Ports Of Europe") zeker geen gemakkelijke plaat is, maar wel een van ongekende schoonheid die alleen maar gemaakt kan zijn door een van de grootste muzikale talenten van dit moment." (Paul Gersen, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Anna Michaela Ebba Electra von Hausswolff kennen we van bombastische gotische rock. De Zweedse voegt met All Thoughts Fly een bijzondere loot aan haar oeuvre. De plaat is volledig instrumentaal en gespeeld op een pijp orgel; zon majestueus instrument in oude kerken. Op dat orgel worden composities uitgevoerd van Von Hausswolff, geïnspireerd op een tuin in Italië dat Sacro Bosco heet. Die tuin is in de 16de eeuw aangelegd en staat vol met sculpturen van mythologische figuren. Het verhaal gaat dat de tuin is aangelegd in opdracht van Pier Francesco Orsini die er mee het verdriet van het verlies van zijn echtgenote probeerde te verwerken. De titel All Thoughts Fly verwijst naar de verbeeldingskracht waarmee de tuin is vormgegeven. En de plaat? Kippenvelverwekkende klanken in slepende statige composities, voer voor goths, liefhebbers van modern klassiek én kerkgangers tegelijk. Om gewoon een keer in een gekke bui keihard te draaien met een goed glas rode wijn." (MuziScene)
"Nu het Talking Heads-oeuvre voorbeeldig is heruitgebracht, mag deze revolutionaire schakel niet ontbreken. Voorzien van uitgebreide liner notes en met 7 extra tracks die, aldus Byrne, eigenlijk op het originele album hadden moeten staan maar vanwege de beperkte vinylcapaciteit niet pasten. Het album sloeg in als een bom. Allerhande found footage van radiodialogen, TV-evangelisten, duiveluitdrijvers, predikanten en de Libanese zangeres Dunya Yunis werd voorzien van dezelfde bezwerende mix van funk, pop, avant-garde en Afrikaanse ritmiek die ook "Remain In Light" tot zon baanbrekende plaat maakte. Het duo werkte ook grofweg met dezelfde gastmusici als bij Talking Heads rond die tijd plus o.a. producer/bassist Bill Laswell en avant-gardist Robert Fripp. Het leidde tot een plaat die weliswaar stukken broeieriger, donkerder en angstaanjagender uitpakte dan Talking Heads, maar de manier waarop de uiteenlopende componenten als organisch geheel in elkaar grijpen, blijft woest fascinerend." (Erik vd Berg, Oor)
"Grammy and Oscar-winning songwriter T Bone Burnett's latest album, "The Invisible Light: Acoustic Space," is a departure for the artist, who has spent most of his career behind the scenes as a producer for the industry's biggest stars. But fans will hardly recognize the electronic trance that rumbles throughout Burnett's first new album in 11 year. "It's called 'The Invisible Light' because there is, inside of all is darkness, there is light," Burnett tells Here & Now's Peter O'Dowd. "You just have to listen into it. And even though the album sounds dark on the surface, Burnett says there's mirth underneath. "There's danger and threat in it, but there's mirth in it, too because we have to laugh at the devil," he says." (www.wbur.org)
Meldingen
