"Forty-five years into the band's career, the seemingly straightforward numerical system Chicago follow to title their albums has gotten confusing. This is clearly their 36th record but it is only their 23rd studio album and their first collection of brand-new original material since "XXX" in 2006. Hence, the decision to put "Now" in front of Chicago XXXVI instead of behind: it emphasizes that this record showcases the band in the present. That "Now" sounds tethered to the Chicago of the early '80s is neither here nor there. At this point, Chicago exist within their own universe, something made plain by the construction of "Now", where each songwriter within Chicago acted as producer on his own tracks. Far from sounding disparate, "Now" is united in sound and sensibility, anchored upon the splashy horn-fueled jazz-pop they pioneered in the '70s but usually returning to the slick professional adult contemporary of the '80s, the music they made just before and after Peter Cetera left." (S.T. Erlewine, Allmusic)
Dit 17 tracks tellende album bevat naast nieuw geremasterde klassiekers zoals "Africa", "Rosanna" en "Pamela", drie niet eerder uitgebrachte opnames: "Spanish Sea", "Struck By Lightning" en "Alone". De kernleden van Toto, Steve Lukather, David Paich, Steve Porcaro en Joseph Williams zijn in 2017 de studio ingegaan om aan deze release te werken. Ze ontdekten verschillende onafgemaakte nummers waar zowel Jeff als Mike Porcaro op te horen zijn. Eén daarvan is "Spanish Sea". 'Dit nummer komt oorspronkelijk uit de Isolation sessies', aldus Lukather. "Het heeft het destijds niet gehaald en we hebben o.a. een nieuw refrein geschreven. Het spel van Jeff en Mike herinnerde ons eraan herinnerden hoe diep hun groove was. De derde nieuwe track is "Struck By Lightning" en heeft en intro door David Paich. "Ik had maandenlang de openingsriff in mijn hoofd. Joe en de jongens hebben geholpen om dit uit te werken. Ik ben dol op het zware arrangement en Luke's solo is geweldig!", aldus Paich.
"Het album is op 17 maart 2018 opgenomen in de Ziggo Dome. Naast een enorme reeks bekende nummers speelde de band ook nummers die ze normaal gesproken niet live uitvoeren en twee recent opgenomen tracks van het album 40 Trips Around the Sun. Dat album kwam uit ter ere van hun 40-jarige bestaan. Naast het gehele live-optreden bevat de dvd ook een interview met de vaste bandleden Steve Lukather, David Paich, Steve Porcaro en Joseph Williams. Bij het live-optreden van vorig jaar waren 18.000 fans aanwezig in een uitverkocht Ziggo Dome. De band bestaat al 40 jaar en juist nu komen nummers als Africa, Hold the Line en Rosanna weer helemaal terug." (slagwerkkrant.nl)
Tweede en laatste album met zanger John Elefante, uit 1983. Na dit album zou de band uiteenvallen, om vervolgens drie jaar later met originele zanger Steve Walsh, maar zónder de belangrijkste componist van weleer, gitarist/toetsenist Kerry Livgren. Dit is een fraai verzorgde, geremasterde heruitgave door het in A.O.R.-heruitgaven gespecialiseerde Rock Candy-label. En het is niet voor niets dat juist dít label deze uitgave verzorgt, want waar op voorganger "Vinyl Confessions" nog enkele tracks herinnerden aan de jarenzeventig-symfostijl van de groep, is dit een op-en-top A.O.R.-album waar geen noot symfo meer op te horen is. Kansas probeerde duidelijk aansluiting te vinden bij de tijdgeest, met ook een productie die toegesneden is op de mode van die tijd. Phil Eharts drums knallen meermalen krek als die van Phil Collins in een song als "In The Air Tonight"; de gitaristen houden zich voornamelijk bezig met krachtige riffs; de songs zijn compact en voorzien van gemakkelijke refreinen.
I Want To Know What Love Is, Cold As Ice, Waiting For A Girl Like You, Hot Blooded, Juke Box Hero. Het is slechts een greep uit de vele tijdloze nummers die Foreigner in de loop van haar veertigjarige carrière heeft gemaakt. Met tien multi-platina awards en meer dan tachtig miljoen verkochte albums wereldwijd een hele rijke carrière. Voor de eerste keer ooit presenteert Foreigner nu al haar hits gespeeld met een 58-koppig orkest en een 60-koppig tellend koor. Naast oprichter en voorman Mick Jones op lead-gitaar en zang bestaat de huidige line-up uit zanger Kelly Hansen (ex-Hurricane), Tom Gimbel (Aerosmith) op gitaar, saxofoon, fluit en achtergrondzang, toetsenist Jeff Jacobs, bassist Jeff Pilson (ex-Dokken, Dio en MSG) en drummer Jason Bonham, de zoon van Led Zeppelin drummer John Bonham.
"Op zijn nieuwe derde soloalbum bewijst de inmiddels 71-jarige muzikant dat hij het rockhart nog altijd op de juiste plek heeft zitten, want American Rock N Roll is met afstand zijn beste plaat tot dusver. De titel van het album doet een belofte die vervolgens in de meeste van de elf kakelverse songs wordt waargemaakt. Nou was een slechte plaat ook niet mogelijk met de steun van zwaargewichten als Peter Frampton, Slash, Mick Fleetwood, Joe Satriani, Richie Sambora en enkele Toto-mannen. Maar het is toch vooral Felder die hier glanst in fijne rockers als het titelstuk, dat luistert als een ode aan een hele trits rockiconen, Charmed (waarvoor Rush Alex Lifeson kwam opdraven), de funky rocker Hearts On Fire, het bluesy Limelight en de arenarocker Rock You." (bluesmagazine.nl)
Verzamelaar uit 1992, met tracks uit de Lou Gramm-periode, van 1977 ('Cold As Ice') t/m 1987 ('Say You Will'). De hitalbums '4' ('Waiting For A Girl Like You') en 'Agent Provocateur' ('I Want To Know What Love Is').
"Is met het overlijden van bassist Mike Pocaro een einde gekomen aan een tijdperk? Met zijn dood is de tweede Pocaro- broer uit de line-up verdwenen (eerder overleed drummer Jeff) en neemt alleen Steve de familiehonneurs nog waar. Maar wisselende bezettingen lopen als een rode draad door het bestaan van de supergroep. En dus is het 14de studioalbum van Toto een feit. Met vaste waarden Steve Lukather, David Paich, Steve Pocaro en zanger Joseph Williams klinkt dit album weer als vanouds: stevige melodieuze en goed doortimmerde popmuziek. We hebben er wel even moeten wachten. Sinds 2006 is er geen nieuw origineel materiaal op CD verschenen. Naar eigen zeggen is het nieuwe album de feitelijke opvolger van "IV" (1982), de plaat die de band de meeste successen bracht. Met de openingstrack "Running Out Of Time" is in ieder geval duidelijk dat de energie nog altijd prominent aanwezig is. En de heren geven er nog altijd blijk van groot vakmanschap en creativiteit te bezitten." (Luc van Gaans, Platomania; cijfer: 8)
Vanaf de openingstonen van Together We Run heb je gelijk door dat we met Journey te maken hebben. Goed nummer, geweldige zang, fantastisch gitaarwerk en een prima productie. Deze lijn wordt direct doorgetrokken op Don’t Give Up On Us, een klassiek aandoend Journey-nummer. Het lijkt alsof de tijd stilgestaan heeft en toch is er ruim elf jaar verstreken tussen Freedom en Eclipse, de vorige plaat. Freedom bestaat uit vijftien nummers en klokt ruim 73 minuten. (...) Freedom kent nog de ritmesectie van Randy Jackson en Narada Michael Walden, die tevens medeverantwoordelijk was voor de productie maar die ondertussen vervangen zijn in de band. De baspositie wisselt nog maar Castronovo is wel weer terug op drums en om dat luister bij te zetten, doet hij de vocalen op Afterglow. Het fraai opgebouwde Beautiful As You Are sluit deze meer dan prima plaat in stijl af. Freedom is misschien wel de zomerplaat van 2023! (Platomania)|
Het eerste Styx-album met volledig nieuw materiaal sinds "Cyclorama" uit 2003. "The Mission" is een conceptalbum met een sciencefictionverhaal dat zich afspeelt in het jaar 2033, over de bandleden van Styx die een ruimtevoertuig met de naam Khedive bemannen en op weg zijn naar Mars. Het album opent met een symfonisch getinte ouverture die je meteen doet voelen met een concept te maken te hebben. Deze instrumental gaat naadloos over in het meest rockende nummer van de hele plaat: het uptempo "Gone Gone Gone". De andere rocker op de plaat is het 'verplichte' James JY Young-leadzangnummer, dat nu eenmaal bij een Styx-plaat hoort. De leadvocals zijn verder verdeeld tussen toetsenist Lawrence Gowan (hij zingt ook het genoemde "Gone Gone Gone") en (vooral) Tommy Shaw, die onder andere een van de diverse bepaald niet van Queen-invloeden gespeende nummers zingt, namelijk "Radio Silence" - alsook bijvoorbeeld het meer dromerige "Locomotive" dat de warmte heeft van de meest proggy Styx-albums, zoals "Pieces Of Eight" (1978), niet in de laatste plaats door de gebruikte keyboardsounds.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
