"Het album "Moonlight Concessions" klinkt als een uit de hand lopende, semi-akoestische kampvuursessie die ontaardt in het oproepen van geesten. Of zoiets. Hersh legt bluesy akoestische grooves neer, die bassist Bernard Georges met droge noten volgt, terwijl drummer David Narcizo vooral met shakers en andere percussie in de weer is. Een, in elk nummer nadrukkelijk aanwezige cello maakt het geheel zowel stemmig als onheilspellend. Het bezwerende "South Coast" klinkt als de nachtmerrieversie van een psychedelische westcoastpopsong en "Theremini" lijkt rechtstreeks uit het schimmenrijk te komen. Hersh zingt hees en haar voordracht heeft altijd wat manisch, wat de sfeer nog wat broeieriger maakt. De aanpak werkt; topsongs als "Summer Of Love", "Libretto" en "Drugstore Drastic" laten horen dat er ook na veertig jaar (!) nog rek zit in de Throwing Muses-sound." (OOR)
"De opener van de plaat "Critical Thinking" doet je direct opveren. Hier gebeurt iets verfrissends: over een dikke beat en bas, met mooie atmosferische gitaarpartijen als smaakmakers, mag Nicky Wire even lekker los. Hij citeert een aantal zelfhulp-slogans en vraagt zich in het stuiterende refrein af: ‘What happened to your critical thinking?’. De oren blijven gespitst bij "Dear Stephen", waarin Bradfield zich richt tot de oude held Morrissey, die hij inmiddels een bad habit noemt. Na "Dear Stephen" is "Being Baptised" wederom een prima track: een mooi, warm geluid met prikkelende gitaarlijnen die weleens geïnspireerd zouden kunnen zijn door Johnny Marr. Vertrouwde, prettige bombast en een lager tempo typeren "Deleted Scenes" en "Late Day Peaks", songs die de eindfase van de plaat met stevige, soms ronduit noeste drums accentueren. Nicky Wire’s "OneManMilitia" is upfront, eloquent en militant. De link naar het openingsnummer is daar en de cirkel is weer rond." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
"Fontaines D.C. onderzoekt op "Romance", het vierde en meest eclectische album van de Ierse rockband, de waarde van liefde in een wereld die steeds verder wegzakt in de destructie. Het openingsnummer "Romance" treft direct het onderwerp van het gelijknamige, vierde album van Fontaines D.C.. Het onderzoekt de liefde en de complexiteit van relaties. Maar verwacht geen zoetsappigheid van de Ierse rockband. Zanger Grian Chatten liet zich onder meer inspireren door de Japanse anime Akira, waarin de leider van een motorclub probeert te overleven en liefde een sprankje hoop biedt in de verwoestende wereld van Neo-Tokyo. Muzikaal gezien is "Romance" het meest eclectische en gelaagde album tot nu toe. Hoe verschillend de elf nummers ook zijn, ze dragen alle een vorm van hoop en angst in zich, zoals het betraande hartje op de cover. Een dualiteit die briljant is uitgevoerd met een verfijnd gevoel voor poëzie. Een diepe buiging voor de band." (Het Parool) Ook te zien op 16 en 17 november 2024 in AFAS Live in Amsterdam.
"In 2002, ten tijde van "Title TK" van Breeders, bleek Deal, als zingende bassist van Pixies en Breeders sekssymbool van menig jarennegentigadolescent, verslaafd, verlopen en vervelend. Ze was 41, maar leek 20 jaar ouder. Ze debuteert als soloartiest (op een worp singles in 2013 na) met een album, "Nobody Loves You More", dat veel beter, speelser en leuker is dan je in 2002 voor mogelijk hield. De tedere titelsong, die de rij opent, verrast met plechtige strijkers en schetterend koper. Het voelt alsof je met Kim Deal over het leven kletst met een lach, het mariachi-achtige "Coast", maar soms ook met een traan, wanneer ze over haar demente moeder vertelt in "Are You Mine?". Te midden van rijk georkestreerde feelgoodliedjes als "Summerland" doet ze een paar keer even aan haar oude bands denken, in "Disobedience" of "Big Ben Beat". Qua melodieën en zang is het altijd typisch Kim Deal. Nooit gedacht dat een collage van haar muzikale ideeën nog zo levendig kon uitpakken." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Zanger/gitarist/componist Frank Black duikt winkelcentra, moerassen en restaurants in en flirt met druïden. Metaforen, diepgang of gewoon heerlijke flauwekul? Gewoon typisch Pixies, nog altijd veel meer dan een kwartet zombies dat op festivals een jukebox met oude hits mag afdraaien. Eigenlijk is ook dit gewoon een knap, eclectisch, fijn en gek popplaatje, met opnieuw een knap gevonden vervanger voor Kim Deal op bas en tweede stem: Emma Richardson (ex-Band Of Skulls). Prima stem, groovy spel. Perfect op z’n plaats op dit dynamische album, dat met "Oyster Beds" een heerlijke punkrockknaller kent en waar "You’re So Impatient" lekker op de heupen werkt. En Richardson mag in de ballad "Mercy Me" en de fraai ingetogen opener "Primrose" zowaar een hoofdrol voor zich opeisen. Lekker bandje. Zouden ze meer fraais gemaakt hebben? Iets voor nieuwe fans om uit te zoeken!" (OOR)
"Tijdloos en actueel. Vampire Weekend zoekt op "Only God Was Above Us" naar optimisme in een tijd van financiële ongelijkheid en klimaatproblemen, begeleid door weergaloos eclectische muziek. De vorige twee albums van Vampire Weekend leverden beide een Grammy op voor Best Alternative Album. Niet onterecht. Zeker "Modern Vampires Of The City" (2013) behoort tot een van de beste albums van het vorige decennium. "Only God Was Above Us", het vijfde album, is losser van aard. De constante afwisseling van instrumenten, ritmes en stijlen – meer dan in eerder werk – maakt het onvoorspelbaar en spannend. De natuurlijke manier van schakelen tussen klassiek via jazz naar noiserock om te eindigen in een Beatlesque orkestraal arrangement binnen één nummer is fenomenaal. Ook de lijst van gebruikte instrumenten is uitgebreid, van cello tot saxofoon, viool en slidegitaar. "Only God Was Above Us" schaart zich met gemak onder het beste werk van deze Amerikaanse band, en is eindeloos herluisterbaar." (Parool)
"Daryll-Ann kwam al eens bij elkaar voor een reeks prachtige concerten, maar nu is er voor het eerst in 20 jaar een compleet nieuw album met 14 even sprankelende als dwingende composities. Die zijn zoals gebruikelijk van de hand van de twee zangers/gitaristen Anne Soldaat en Jelle Paulusma. Jarenlang speelden ze zonder elkaar, maar als ze het op hun heupen krijgen en Paulusma’s tweelingbroer Coen zich voor de koortjes bij hen voegt, ontstaat de mooist denkbare gitaarpop. Het niveau van "Weeps" (1996) en "Happy Traum" (1999), doordat Soldaat en Paulusma elkaar steeds knap aanvullen. Elk leverden ze 7 nummers, maar een echt klassiek Daryll-Ann-liedje ontstaat pas als ze al spelend op elkaars werk reageren. De een vult de ander aan met een bijtend stukje gitaar of gaat ervandoor met een tempoversnelling, zoals dat in "A Note About Time" zo fraai gebeurt. Prachtig vervlochten gitaarwerk, wonderschone zangkoortjes en verrassende melodische wendingen: "Spring" heeft het weer allemaal." (Volkskrant, 4 uit 5 sterren)
"Een leven in liedjes. Met enige regelmaat laat Jacco de Greeuw met zijn band Johan horen hoe het met hem gaat. Die regelmaat is een hele trage. Tussen de albums 4 en Pull Up zaten negen jaar en op "The Great Vacation" hebben we vijf jaar moeten wachten. Zoals de titel "The Great Vacation" al suggereert, gaat Johan ditmaal op avontuur. In openingsnummer "Cincinnati" maakt Johan een uitstapje naar de new wave uit de eighties. Slidegitaren, Farfisa-orgels, fuzzy riffs en allerhande percussiespeeltjes zorgen voor een telkens veranderend klankbeeld. Ook stoeit de band met sounds uit de Mellotron, de toverdoos uit vroeger tijden. "Biker S." en "Reset" hadden zo op het legendarische "3rd" van Big Star kunnen staan. Net als de eerdere platen van Johan verraadt "The Great Vacation" zijn schoonheid pas bij meerdere draaibeurten. De melodieën blijven hangen en bij iedere beluistering vallen meer details in de arrangementen op. Een muzikale toverbal." (OOR)
"De afgelopen weken gebruikt Conor Oberst om via live optredens het nieuwe album te promoten. Door zijn suïcidale uitspraken, slechte stem en dito stemming, het pijnlijke gegeven dat hij de teksten amper weet te herinneren, kom je tot de conclusie dat zijn eerder ingezette neergaande spiraal flink in de knoop is geraakt. De enige uitweg is dat hij soms al na een tweetal gespeelde nummers het podium verlaat. De aandacht gaat op dit moment vooral naar Jane’s Addiction frontman Perry Farrell uit, Conor Oberst schetst een net zo hulpeloos triest verhaal. Het leven is letterlijk een kansspel, Conor Oberst raakt verslaafd aan dit kansspel en zet veel te hoog in. "Five Dice, All Threes" is het maximale haalbare, de gulle middenweg. "Five Dice, All Threes" is doordrenkt met gesproken veldopnames, die deze warrige toestand flink versterken. Het is zo triest om op te merken dat de kracht juist in de zwakte zit. Hoe kwetsbaarder de overdracht, hoe meer Conor Oberst je weet te raken." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
Een mooie overzichtsbox van de eerste 12,5 jaar (oftewel 3 albums) van de band Johan. "Johan", "Pergola" en "Thx Johan" zijn alledrie samengevoegd, aangevuld met een dvd, waarop zeven video's te zien zijn. (GT, Muziekbank)
"Een Nederlandse Big Thief-achtige, hadden we die eigenlijk al? Zo nee, hier is Cloud Cafe. We zeggen er meteen bij dat je dit Amsterdamse kwartet tekortdoet door te suggereren dat ze klinken als één specifiek Amerikaans voorbeeld. Maar je móét wel aan de emotionele snik van Adrianne Lenker denken als je Tara Wilts’ stem hoort zinderen en breken in "Perfection Salad". David Coehoorn is zo’n gitarist die panelen laat schuiven en het decor tot leven wekt. Inderdaad, Big Thiefs Buck Meek kan dat ook. In de tweede helft van het album verdwijnen in liedjes als "Completely Here" en "The Ride Home" de Big Thief-verwijzingen naar de achtergrond en maakt Cloud Cafe een krachtig, spannend soort indierock, overgoten met fuzzgitaar en gestut met knap, onorthodox drumwerk van Dirck Kroes. Al zijn het uiteindelijk vooral de melodieën die Gift Horse tot een van de beste Nederlandse debuten van 2024 maken. Die zijn sterk, eigenlijk over de hele linie." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Het is verleidelijk om de extracurriculaire activiteiten van bandleden als zijproject op een lager niveau te zien. In het geval van Warhaus, de muzikale buitenvrouw van Maarten Devoldere naast zijn vaste baan bij Balthazar, kan beter worden gesproken van een evenwaardig zijspoor. Waar het vizier bij die band ligt op indierock, daar gaat Devoldere met Warhaus een stuk zwoeler en intiemer te werk. Dat was nog niet eerder zo duidelijk als op dit vierde album. "Karaoke Moon" volgt op "Ha Ha Heartbreak", waarop Devoldere zijn, inderdaad, ludduvuddu omzette in tien liedjes vol hartzeer. Op die plaat vroeg hij zich na de breuk met collega Sylie Kreusch af hoe nu verder. Het antwoord laat hij hier horen: door de stijgende lijn gewoon door te zetten. Dit vierde album is opnieuw beter dan zijn vorige. Laat nu juist Kreusch te horen zijn in "No Surprise" en "What Goes Up", twee van die broeierige liedjes vol spannende arrangementen waar "Karaoke Moon" vol mee staat." (Trouw; 4 uit 5 sterren)
Meldingen
