"De van o.a. The Buggles, Yes, Frankie Goes To Hollywood en Seal bekende producer voorziet bekende popsongs uit de jaren 80 en 90 van een extra symfonisch klinkend jasje. Soms heeft hij het origineel zelf ook al geproduceerd, vaak ook niet. Dit met medewerking van zangers als Seal, Marillions Steve Hogarth, Tori Amos, Lady Blackbird en Marc Almond. Opvallend is de medewerking van het echtpaar Toyah en Robert Fripp. Zij zingt Frankie Goes To Hollywoods “Relax” (origineel ook al geproduceerd door Horn), hij krijgt ruimte voor een eigenzinnige solo. In de afsluitende Roxy Music-cover “Avalon” is Horn zélf de zanger van dienst, zij het duidelijk met hulp van een flinke dosis Autotune. Het album verschijnt via het prestigieuze klassieklabel Deutsche Grammophon. Er zijn dan ook weelderige strijkersarrangementen te horen van de hand van Alan Clark. De aanpak blijft evenwel meer 'pop' dan 'klassiek'. Een ingetogen hoogtepuntje is The Cars' “Drive”, nu invoelend gezongen door Steve Hogarth." (AAFM's Xymphonia)
Deze 3CD-box bevat biedt met 60 tracks het meest complete overzicht van Colin Blunstones carrière ooit. Blunstone zet zichzelf in 1964 op de kaart als zanger van The Zombies, dat tijdloze klassiekers scoort met nummers als "Shes Not There" en "Time Of The Season". Na het uiteenvallen van The Zombies richt Blunstone zich op zijn solocarrière. Zijn albums brengen hits voort als "Caroline Goodbye", "Say You Dont Mind" en "I Dont Believe In Miracles". Daarnaast werkt Blunstone ook succesvol mee aan vier studioalbums van The Alan Parsons Project en verzorgt hij de zang voor het al jarenlang in de topregionen van de Top 2000 aanwezige "Old And Wise". Dit nummer en andere Parsons-samenwerkingen ontbreken niet op deze in nauwe samenwerking met Blunstone zelf samengestelde CD-set. Bijzonder is de aanwezigheid van songs van de helaas overleden Duncan Browne en Nadieh, met Blunstone's vocale medewerking. Zelfs The Bolland Project is niet vergeten. Op 2 oktober 2014 treedt Blunstone op in De Metropool in Hengelo!
"De eerste vooruitsnellende single “Beromünster” verscheen al in december 2020. Corona zal de oorzaak zijn dat het trio gewacht heeft met uitbrengen, zodat het album in 2022 begeleid kan worden door een tournee. Vertragend werkte in ieder geval niet de brand die hun eigen Werf Studio eerder dit jaar in de as legde, want toen was “Neon” al helemaal klaar. “Beromünster” blijkt exemplarisch voor dit dromerige, ingetogen album, waarop enkele nummers een zeer schetsmatig karakter hebben, bedoeld om een (nostalgisch aandoende) sfeer neer te zetten. Dat nostalgische karakter sluit aan op Henk Hofstedes teksten, die terugblikken op zijn jonge jaren, zoals dat ook al het geval was op de beide voorgangers “Angst” (2017) en “Knot” (2019). Dat sfeer maken gebeurt veel met keyboards: natuurlijk met die van Robert Jan Stips, maar niet voor niets staan achter Henk Hofstedes naam de keyboards deze keer vóór de gitaar genoemd. De typische roffels van Rob Kloet zijn uit duizenden herkenbaar." (AAFM's Xymphonia)|
Dubbel-CD-editie met 6 songs meer dan de standaard-editie. "Na enige gewenning blijkt dit een plaat vol memorabele Morrissey-songs, die lijntjes uitwerpen naar alle uithoeken van zijn oeuvre. Het zijn songs vol prachtige gitaarlijnen, met de uit duizenden herkenbare vocalen van een uitstekend bij stem zijnde Morrissey en met heerlijk bijtende en cynische teksten. De vele muzikale versiersels die zijn toegevoegd zal je voor lief moeten nemen, al blijkt die volle productie na vaker luisteren uiteindelijk toch voor een belangrijk deel functioneel. De volle instrumentatie en de grote verschillen tussen hard en zacht dragen bij aan het dynamische karakter van de plaat en geven de songs in een aantal gevallen kracht waar dat nodig is. "World Peace..." is zeker niet zo goed als "Vauxhall And I", "Viva Hate", "Your Arsenal" en "You Are The Quarry", maar wel veel beter dan recente Morrissey-platen. En veel beter dan het meeste andere dat verschijnt." (Erwin Zijleman, De Krenten Uit De Pop)
"Legendarisch album dat het 80’s-tijdperk schitterend afsloot. Dat Roland Orzabel en Kurt Smith perfectionisten zijn is een understatement. Drie jaar werd er geschreven, geschaafd, opgenomen, afgekeurd en weer opnieuw begonnen. Producers kwamen, gingen en kwamen weer terug. De hele productie kostte ruim een miljoen pond. Het resultaat werd een van de beste symfonische popalbums ooit gemaakt. Het geheel klinkt fris, pakkend en enorm gelaagd. Met een flinke rol voor het Hammondorgel en geweldige gitaarpartijen. En zeg nu zelf, welk album opent nu met een ballad? Het laat iets zien van de tegendraadse en geniale visie van deze twee muzikanten." (Progwereld) Deze box uit 2020 bevat naast het album in stereo ook een gloednieuwe 5.1-mix, gemaakt door fan Steven Wilson. Daarnaast zijn er 3 CD's met extra's toegevoegd: een disc met single-versies en b-kanten, een CD met radio-edits en vroege mixen en (de interessantste van het stel) een schijf met demo's en originele studiojams waar de songs uit ontstaan zijn.
De charismatische zanger Gino Vannelli heeft in de jaren zeventig grote hits met nummers als "Love Of My Life", "I Just Wanna Stop" en "People Gotta Move". De muzikale mix van pop, jazz en rock, gecombineerd met zijn poëtische teksten, unieke melodieën en herkenbare stem, leidt tot een volstrekt eigen geluid dat door diverse muziekliefhebbers wordt omarmd. Alles wat Gino aanpakt wordt met veel liefde, aandacht en perfectionisme uitgewerkt, zo ook dit deel uit de "Collected"-serie. Deze samenstellling is in nauwe samenwerking met Gino Vannelli tot stand gekomen en geeft een compleet overzicht van zijn oeuvre. Van de grote hits tot vergeten albumtracks en minder bekende duetten, waaronder het niet eerder verschenen duet met Alain Clark "Brothers In The End". (bron: Universal)
Deze DVD-set verzamelt het leeuwendeel van het beeldmateriaal dat te vinden is van de Britse zangeres/songschrijfster, uit de periode van haar debuut "The Kick Inside" (1978) tot aan "The Red Shoes" (1994). Het eerste deel van de set verzamelt, netjes gegroepeerd per album, alle videoclips. Soms is er voor de Amerikaanse markt een andere clip gemaakt, die is in dat geval óók toegevoegd. Dan volgen uitstapjes als het duet "Don't Give Up" met Peter Gabriel, "The Man I Love" van de Larry Adler/George Gershwin-tribute en "Rocket Man" van de Elton John/Bernie Taupin-tribute. Dan volgen (semi-)live-optredens in o.a. binnen- en buitenlandse TV-shows, zoals The Secret Policeman's Ball (met David Gilmour) en Top Of The Pops. "The Line, The Cross & The Curve" is een film rond "The Red Shoes". In de Christmas Special uit 1979 duikt o.a. Peter Gabriel op (die ook z'n eigen "Here Comes The Flood" zingt). De ook los leenbare "Live At Hammersmith Odeon", registratie van Bush' enige echte live-tournee (1979), besluit de set.
De subtiele liedkunst van de Noorse zangerees Silje Nergaard weifelt ietwat tussen vocale jazz en iets dat je 'progressieve pop' zou kunnen noemen. Omdat ze op dit album veelvuldig samenwerkt met jazzmuzikanten, rolt de bal hier wat meer richting jazz. Daarbij dient aangetekend dat de muziek niet zozeer swingend is en dat haar zanglijnen niet veel ruimte voor improvisatie geven. Hoewel: er is één nummer met een heuse scat. De al aangehaalde gastmusici (waaronder trompettist Nils Petter Molvaer) spelen werkelijk prachtige partijen en enkele gitaristen zorgen voor bijzonder sterke soli. Zo is John Scofield op "Gods Mistakes" te horen, maar de schitterendste prestatie komt van Nils Enar Vinjor met zijn solo in de The Killers-cover "Human". Maar laten we niet vergeten dat de belangrijkste attractie van dit album Silje's gloedvolle zang is, in beklijvende songs die op "Human" na allemaal (mede) van haar hand zijn.
"Titels verzinnen kan ze. De Ierse singer-songwriter CMAT noemde haar in 2022 verschenen debuutalbum "If My Wife New I'd Be Dead" en komt nu op de opvolger aanzetten met een liedje dat geheid meedingt in de competitie om Beste Songtitel. "I... Hate Who I Am When I'm Horny". En wanneer je dan ook nog ziet dat de onvolprezen John Grant een gastbijdrage levert aan "Where Are Your Kids Tonight" ben je al in een goed humeur nog voordat je zelfs maar een noot gehoord hebt. Gelukkig valt het bepaald niet tegen zodra je ook echt begint te luisteren. CMAT omschrijft "Crazymad, For Me" als een abstracte break-up-plaat. Hoe abstract regels als 'I never tried to burn you at the stake/I just need to know I'm your last mistake/The last lost girl who wound up at the end of your car' nu precies zijn, laat zich letterlijk raden. Als zangeres kan Ciara fluks van poezelig naar woest schakeren, als componiste pent ze melodieën waartegen weerstand zinloos is." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
"Net als Fiona Apple heeft Sophie Hunger een voorkeur voor de linkerzijde van het pianoklavier en is niet vies van flink wat melancholie, maar het klinkt allemaal niet zo donker of deprimerend als bij Apple. Ook Hunger maakt muziek die niet binnen de lijntjes kleurt. De instrumentatie is keer op keer verrassend, met de ene keer sobere pianoklanken, de andere keer uitbundige klankentapijten vol elektronica en blazers en als klap op de vuurpijl met enige regelmaat nauwelijks te doorgronden ritmes. Dit is een heel veelzijdige plaat, die ingetogen luisterliedjes afwisselt met zwoele jazzy songs en wat uitbundigere songs die het experiment niet schuwen, maar ook uitstapjes richting folk, blues en zelfs funk en hiphop gaan Hunger niet te ver. Opvallend is de mooie en veelkleurige instrumentatie, waarvoor flink wat Amerikaanse topmuzikanten verantwoordelijk zijn. Daarnaast zijn Hungers vocalen heel mooi en steken de songs knap in elkaar." (Erwin Zijleman, DeKrentenUitDePop)
Onder de titel The Other Sides zijn B-kanten van singles, andere versies en remixen van bekendere tracks, songs gemaakt voor soundtracks zoals Brazil, The Golden Compass en Castaway plus een aantal covers verzameld. Onder de covers bevinden zich onder meer haar verrassende bewerking van Elton Johns Rocket Man en Candle In The Wind, George and Ira Gershwins The Man I Love en Marvin Gayes Sexual Healing.
"Bijna vijftig jaar in het vak, en nog even eigenzinnig, heeft de Britse zangeres en gitariste Joan Armatrading met Consequences haar 22ste album op de wereld losgelaten. Met Consequences heeft Joan Armatrading wederom een pareltje aan haar oeuvre toegevoegd. Binnen een kleine 35 minuten word je haar wereld binnengetrokken vol knap gecomponeerde en muzikaal aantrekkelijke songs. Aangenaam gitaar- en pianospel die haar zang volledig tot haar recht laten komen. Armatrading bezingt verschillende aspecten van de liefde, ingebed in een fraaie productie die behept is met een mooi klankbeeld. De liefde wordt door haar niet direct autobiografisch bezongen, maar vanuit een beschouwend standpunt. Haar observaties raken de kern van wat liefde is en kan zijn feilloos. De liedjes die soms bij eerste beluistering wat simpel lijken, blijken bij iedere draaibeurt meerdere lagen te ontvouwen. Kortom, Consequences is een plaat die je moeiteloos op repeat zet." (Nieuwe Plaat)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
