"Bjørn Riis is al een aardig tijdje bezig in progrockend Noorwegen. In 2009 kwam het eerste album van [zijn band] Airbag uit en solo is hij inmiddels ook al aan zijn vijfde plaat toe. Die kreeg als titel "Fimbulvinter" mee. Dat is Noors voor de legendarische lange winter die Ragnarok aankondigt, dat is dan weer een tijd van zowel vernietiging als wedergeboorte. Hij gaat in op zijn eigen ervaringen met angst en onderzoekt thema’s als hopeloosheid, paranoia en wanhoop. Uiteindelijk vindt hij nog wel een sprankje hoop, ergens. Riis als toetsenman lijkt ook ontwaakt uit zijn winterslaap. Opeens duikt een Mellotron op uit de mist en een klassieke toetsensolo (in de stijl van Anyone’s Daughter), dit als opmaat naar een fenomenale gitaarsolouitbraak, met vet toetswerk eronder. De remmen zijn los, volle bak tot het eind. Dit is een prachtig, grillig progstuk. Nog één keer bouwt hij rustig op naar een volvet gitaarstuk, dat weer fraai is, als hij zelf vol van "Fear Of Abandonment" zit." (Progwereld)
""EVOS12" is het eerste deel van een tweedelig conceptalbum. "EVOS12" telt vijf nummers, waarvan één epic. Er zijn talloze onverwachte en/of bijzondere wendingen en details. Een aantal nummers bevat rusten. Zanger Dennis Binnekade is veelzijdig: zowel in zachte als power zang, hoor je emotie en/of gedrevenheid. De (gestapelde) achtergrondzang is zeer goed. Zowel vocaal als instrumentaal is alles goed gecomponeerd en uitgevoerd, dat geldt ook voor de intro’s en outro’s. Zware riffs, akoestische gitaarklanken, orgelspel, gaaf drumwerk, bijzondere geluiden. Er is zo veel om van te genieten! Te veel om op te noemen, daarom moet je eigelijk "EVOS12" zelf gaan luisteren." (Maxazine; waardering 9 uit 10) "“EVOS12” is een uitstekend nieuw hoofdstuk geworden in de geschiedenis van de band. Dit eerste deel van een tweedelig concept nodigt absoluut uit het tweede deel te luisteren. Dat vervolg zal ongetwijfeld spectaculair en vol muzikale klasse zijn." (Progwereld)
"Bijna synchroon met het uitkomen van het laatste studioalbum, "Out Of This World”, werd het duidelijk dat dit het laatste album van Kayak zou worden. Voor Ton Scherpenzeel was de koek op en hij wilde graag op een hoogtepunt eindigen. Gelukkig volgde er nog wel een ‘Farewell Tour’ die de band langs een aantal vaderlandse poppodia zou voeren (waaronder Metropool Enschede, HB). De optredens werden opgenomen ten behoeve van een live-2CD/DVD dat de titel "Back To Shore – The 2022 Farewell Tour” meekreeg. De bezetting is dezelfde als op het laatste studioalbum en het livealbum uit 2019 en dat voorspelt veel goeds. De opnames klinken compacter en beter in balans. Daarnaast ontbreekt de overtollige galm op de zang. Verder wordt er op het nieuwe livealbum met hetzelfde vakmanschap en dezelfde bezieling gemusiceerd als op zijn voorganger uit 2019. Die bezieling is ook duidelijk waar te nemen op de beide trailers die de release van dit album op YouTube vooruit zijn gesneld." (Progwereld)
"Tien jaar na hun laatste release "I Heard You Listening" laten de vier leden van het Amerikaanse Echolyn weer van zich horen met maar liefst twee albums tegelijkertijd. Album VII bevat heel toepasselijk zeven stukken met een totale lengte van zo'n 46 minuten. Het feit dat deze band 35 jaar bestaat mag al een prestatie van formaat heten. Hoewel de karakteristieken van de muziek moeilijk onder één noemer te vatten zijn, komen voor mij bands als Gentle Giant, The Beatles en in mindere mate Genesis als eerste inspiratiebronnen in aanmerking. Het zijn allemaal intelligente composities met veel tempowisselingen en onverwachte wendingen. Veelvuldig duikt zeer harmonieuze meerstemmige zang op, maar de poëtische teksten zijn voor mij niet altijd even begrijpelijk. Daardoor is deze muziek uitdagend. De muziek is als een mozaïek: allemaal kleine stukjes die kunstig en vloeiend passend zijn gemaakt. Mooie, vloeiende prog waarin piano en akoestische gitaar ook regelmatig te horen zijn." (iO Pages)
"Tien jaar na hun laatste release "I Heard You Listening" laten de vier leden van het Amerikaanse Echolyn weer van zich horen met maar liefst twee albums tegelijkertijd. Album II bestaat uit twee epics van respectievelijk 16 en 28 minuten, die echter in meer stukken zijn verdeeld. Het feit dat deze band 35 jaar bestaat mag al een prestatie van formaat heten. Hoewel de karakteristieken van de muziek moeilijk onder één noemer te vatten zijn, komen voor mij bands als Gentle Giant, The Beatles en in mindere mate Genesis als eerste inspiratiebronnen in aanmerking. Het zijn allemaal intelligente composities met veel tempowisselingen en onverwachte wendingen. Veelvuldig duikt zeer harmonieuze meerstemmige zang op, maar de poëtische teksten zijn voor mij niet altijd even begrijpelijk. Daardoor is deze muziek uitdagend. De muziek is als een mozaïek: allemaal kleine stukjes die kunstig en vloeiend passend zijn gemaakt. Mooie, vloeiende prog waarin piano en akoestische gitaar ook regelmatig te horen zijn." (iO Pages)
"Dampend en swingend, melodieus en afwisselend, Ghost Of The Machine maakt neo-prog. En nog wel in z’n meest schaamteloze vorm. Ghost Of The Machine is eigenlijk de oude This Winter Machine, aangevuld met zanger Charlie Bramald. Ik was zeker te spreken over het debuutalbum "Scissorgames" uit 2022. Met het nieuwe album "Empires Must Fall" gaat de band verder waar ze gebleven waren, zowel qua muziek als thematiek. Wel vind ik dit album net wat consistenter, aan de andere kant was de positieve verrassing de vorige keer wat groter. Wat mij ook bevalt is de balans in dit album, de langere en korte nummers worden goed afgewisseld. Er blijft vaart in het album. Ghost Of The Machine heeft met "Empires Must Fall" het eerste album van 2025 gemaakt waar ik echt enthousiast van word. Hele fijne melodieuze neo-prog waar ik elke keer weer met veel plezier naar luister. Boeit jou die originaliteitsprijs ook niet en houd je van deze stijl? Dan heb je aan “Empires Must Fall” een topalbum." (Progwereld)
"Ze weten niet van ophouden, die oude rocksterren. Het vijfde soloalbum van David Gilmour ligt in de schappen. Hij is inmiddels 78 jaar, dit icoon van Pink Floyd, de band waarin hij vanaf 1968 gitarist was. "Luck And Strange" bevat songs die hij in nauwe samenwerking met echtgenote/auteur Polly Samson schreef. De thematiek van de songs gaat hier veel over vergankelijkheid, ouder worden en sterfelijkheid. In het titelnummer is de in 2008 overleden Pink Floyd-toetsenist Richard Wright te horen met een in 2007 opgenomen partij. Het is aan Gilmours stem, maar vooral aan zijn machtige, zeer karakteristieke gitaarspel in een paar prachtig stukken te danken dat het album een fijn laagje Pink Floyd bevat. Mooiste track? Een herbewerking van "Between Two Points", oorspronkelijk van The Montgolfier Brothers uit 1999, met een vocale hoofdrol voor dochter Romany Gilmour. Sterke terugkeer van een topmuzikant die weet in welke fase van het leven hij beland is, maar waar sleet nog maar weinig vat op krijgt." (OOR)
"Het album is in muziekzaal Trading Boundaries, in Fletching, East Sussex, opgenomen. Het is een soort traditie aan het worden dat hij daar optreedt. Je kunt een nieuwe liveversie van "Ace Of Wands" verwachten, net als ander solomateriaal. De intieme setting nodigt uit om uitgeklede versies van nummers te spelen, naast zijn zeer gewaardeerde akoestische werk. Uiteraard ontbreken ook toppers van Genesis niet (o.a. een klein stukje "Supper's Ready", HB). Verder zijn twee nummers van de laatste solo-CD van Amanda Lehmann, "Innocence And Illusion" te horen. Zij is van de partij (zang, gitaar), net als andere oude bekenden als broer John (fluit), Roger King (toetsen) en Rob Townsend (dwarsfluit, saxofoon). Hackett zegt er zelf dit over: "Het is altijd heel prettig om in Trading Boundaries te spelen, een magische, intieme plek, met prachtig licht en exotische afbeeldingen, die de donkerste tijd van het jaar richting Kerstmis en Nieuwjaar verlichten. Dit is de perfecte plek voor mijn akoestische set."" (Progwereld)
"De laatste jaren tourde de in Oostenrijk wonende Zweed intensief met Steve Hackett: de gitarist, alsmede vrijwel al z'n bandleden werkten mee, naast onder andere drummers Simon Phillips en Nick D'Virgilio en gitarist/zanger Randy McStine. Van de vaste Karmakanic-bezetting hebben gelukkig gitarist Krister Jonsson en toetsenist Lalle Larsson enkele malen fraaie glansrollen, vooral ook in het 23 minuten lange titelnummer. John Mitchell doet het merendeel van de leadzang en dat doet hij prima, maar toch vinden we het een beetje jammer dat Göran Edman zo weinig te horen is: die verder voornamelijk in metal actieve zanger gaf Karmakanic mede het eigen karakter; Mitchell horen we immers al in zoveel andere progbands. Compositorisch laat Reingold zich trouwens van zijn meest toegankelijke kant horen: de plaat bevat veel gemakkelijk in het gehoor liggende melodieën waarvan je je afvraagt of ze al niet bestonden. "Transmutation" klinkt daardoor meteen vertrouwd." (Radio Xymphonia)
"Zes jaar na de release van "Resistance" ligt er eindelijk weer een nieuwe boreling van het vermaarde Britse neo-proggezelschap IQ in de schappen. “Men kan ons er niet van beschuldigen dat we overhaast te werk zijn gegaan,” zegt frontman Peter Nicholls desgevraagd met typisch Britse onderkoelde humor. Net als bij veel collega’s heeft ook hier covid deels als spelbreker gefungeerd. “Eigenlijk hadden we genoeg materiaal voor een dubbelalbum, maar dan had de release nog enige tijd op zich laten wachten en was het album minder coherent geworden,” aldus Nicholls. De band doet op dit nieuwe album "Dominion" alles waar hij goed in is en smeedt dat tot een zeer smaakvol geheel. Al met al hebben de heren weer een knap album uit hun IQ-koker geschud, waarbij opvalt dat elk nummer met een rustig intro begint. Dat zijn ook de passages waar Peter Nicholls’ vocalen het best tot hun recht komen. Ik ben benieuwd hoe de band deze, bij vlagen heftige, muziek op het podium voor het voetlicht zal brengen." (Progwereld)
"This new edition of "Bard" has been treated with an incredible amount of care, ensuring it finally gets the recognition it deserves. This reissue not only restores a significant piece of Big Big Train’s history but also offers new and existing fans a chance to appreciate its depth with fresh sonic clarity. Whether you’re revisiting "Bard" or discovering it for the first time, this release is a great insight into BBT’s ability to evolve and surprise. While the original was “as good as we could make it at the time” (according to band leader Gregory Spawton), the new remix also takes the opportunity to replace some of the Mellotron, organ and bass pedal sounds from the original, as well as requiring some recreation of parts missing from the masters – this was achieved by two of the original musicians, replacing those parts! The opening track "The Last English King" will be familiar to anyone who attended the band’s 2024 shows." (Progreport) Deze nieuwe editie bevat die 2024-live-versie als bonus.
Op 24 april 2014 ging in de Amsterdamse Melkweg het IQ-album "The Road Of Bones" in première. De opvolger van het alweer 5 jaar oude "Frequency" is zelfs een dubbelaar geworden. Opnieuw zijn er bezettingswisselingen ten opzichte van het vorige album: drie zelfs! Maar in twee gevallen blijkt het de terugkeer van verloren zonen: drummer Paul Cook is na korte afwezigheid alweer terug en ook de in 1989 vertrokken bassist Tim Esau is wedergekeerd. Neil Durant is de nieuwe toetsenist. Hoe onopvallend en ingetogen die Durant op het podium ook overkomt, op plaat creëert hij vele lagen aan kleuren: een mooie mix van 'vintage' (Mellotron- en Moog-sounds) en modern. De baspartijen van Esau zijn regelmatig zeer prominent: groovy (als in Massive Attack-triphop) in het titelnummer, elders zoemend en ploppend. De andere drie klinken zoals we ze kennen, in lange composities (tot aan 20 minuten lengte) die soms klinken als slimme recombinaties van bekende IQ-thema's. Maar daar is wel veel nieuwe spanning en sfeer doorgejaagd.
Meldingen
