"Ze weten niet van ophouden, die oude rocksterren. Het vijfde soloalbum van David Gilmour ligt in de schappen. Hij is inmiddels 78 jaar, dit icoon van Pink Floyd, de band waarin hij vanaf 1968 gitarist was. "Luck And Strange" bevat songs die hij in nauwe samenwerking met echtgenote/auteur Polly Samson schreef. De thematiek van de songs gaat hier veel over vergankelijkheid, ouder worden en sterfelijkheid. In het titelnummer is de in 2008 overleden Pink Floyd-toetsenist Richard Wright te horen met een in 2007 opgenomen partij. Het is aan Gilmours stem, maar vooral aan zijn machtige, zeer karakteristieke gitaarspel in een paar prachtig stukken te danken dat het album een fijn laagje Pink Floyd bevat. Mooiste track? Een herbewerking van "Between Two Points", oorspronkelijk van The Montgolfier Brothers uit 1999, met een vocale hoofdrol voor dochter Romany Gilmour. Sterke terugkeer van een topmuzikant die weet in welke fase van het leven hij beland is, maar waar sleet nog maar weinig vat op krijgt." (OOR)
"De tour in 2023 vond plaats met het Big Big Train Brass Ensemble én dat is iets waarmee de band zich nadrukkelijk onderscheidt. Progressieve rock en blazers, veel van de progressieve rockers vinden dat iets aparts. Voor de meer open luisterende muziekliefhebber zal opvallen dat de blazers juist het karakter van de muziek accentueren en dat de band dus, met ook Clare Lindley op viool, een flinke pijler van het geluid van de band juist stoelt op het koper en op de viool. Dat wordt meteen al duidelijk met opener "Folklore", heel veel heerlijker kun je niet in een concert van de band binnen komen. De drive die er achter zit, de klare klanken van zanger Alberto Bravin, de achtergrondvocalen en dat o zo heerlijke koper en de viool. "A Flare On The Lens" is een immens sterk live album. Het onderscheidt zich zowel qua productie, qua muzikale prestatie als qua presentatie." (Written in Music; 4.5 uit 5 sterren)
"Het thema van “Diurnal” is hoe een dag in je leven verloopt en de interne dilemma’s die je hebt tijdens een dag. De hoogte- en dieptepunten. Zonsopgang en zonsondergang. Een reflectie op het leven zelf in een notendop. Muzikaal wordt dit verklankt met aan de ene kant introspectieve instrumentale nummers met de nodige soundscapes. En aan de andere kant nummers die een mengeling bieden van prog en jaren 70-hardrock. In die nummers laat Adrian Jones ook klievende gitaarsolo’s horen die songs echt wat extra’s geven. Wat de plaat afwisselend en boeiend maakt, is dat de instrumentale nummers een mooie brug vormen tussen de vocale en rust inbouwen. In het laatste nummer "Dusk" komt dan alles samen. “Dumurial” begint met "Birds, Insects & Kites". Met soundcapes en een gitaarsolo van Jones wordt de dageraad verklankt. Het eerste vocale nummer is "Ghosted". Dit is een wat slepende track, waarin wederom ruim baan wordt gegeven aan een gitaarsolo van Adrian Jones." (Progwereld)
"Het werd ook wel een beetje tijd: het laatste soloalbum van de legendarische ex-Yes-zanger, "1000 Hands" dateert alweer uit 2019 . Recente YouTube-video’s met zijn begeleidingsgroep The Band Geeks beloofden echter veel. Zelden zagen we bijvoorbeeld een zo perfecte en opzwepende versie van "The Gates of Delirium". Zeker in vergelijking met Steve Howe's recente Yes-productie. Hoge verwachtingen dus bij de aankondiging van dit studio-album "True" van deze bijzondere combinatie. "True" klinkt compact, rockend, pakkend, melodieus en gevarieerd. Met sterke composities, een goede productie en glashelder geluid. De teksten zijn misschien wat minder zweverig dan voorheen, maar nog steeds onmiskenbaar afkomstig van de kleine poëet. De tot Amerikaan genaturaliseerde Anderson wordt in oktober 2024 dit jaar 80, het is hem nauwelijks aan te zien, noch te horen. De Gouden Stem heeft misschien iets aan kracht ingeboet maar is nog steeds loepzuiver, de hogere regionen worden nog met gemak gehaald." (Progwereld)
"Onwaarschijnlijk hoe groots, meeslepend, maar ook speels het nieuwe album “Time Voyager” is geworden. Het album vormt een reis door de plooien van de tijd. De songs zijn als deuren die openzwaaien naar onbekende dimensies, reizend door de duisternis van het verleden en de onzekerheid van de toekomst. Tijd is hier geen chronologische lijn maar een ingewikkeld labyrint van eindeloze mogelijkheden. De "Voyager" zelf wordt gelanceerd met het openingsthema van het album in de strijkers. Hij brengt ons, onder begeleiding van Vangelis-achtige klanken, naar onmetelijke gebieden, waarbij zelfs het Midden-Oosten wordt aangedaan. Een volgende deur laat ons instappen in de "Morning Train", die ons eerst door een idyllisch landschap voert. Wanneer de trein echter goed op stoom komt wordt het een duizelingwekkende rit met geniale melodieuze vondsten, Queen-achtige gitaren, orkestrale uitspattingen en zelfs een stukje onvervalste hardrock." (Progwereld)
Op 24 april 2014 ging in de Amsterdamse Melkweg het IQ-album "The Road Of Bones" in première. De opvolger van het alweer 5 jaar oude "Frequency" is zelfs een dubbelaar geworden. Opnieuw zijn er bezettingswisselingen ten opzichte van het vorige album: drie zelfs! Maar in twee gevallen blijkt het de terugkeer van verloren zonen: drummer Paul Cook is na korte afwezigheid alweer terug en ook de in 1989 vertrokken bassist Tim Esau is wedergekeerd. Neil Durant is de nieuwe toetsenist. Hoe onopvallend en ingetogen die Durant op het podium ook overkomt, op plaat creëert hij vele lagen aan kleuren: een mooie mix van 'vintage' (Mellotron- en Moog-sounds) en modern. De baspartijen van Esau zijn regelmatig zeer prominent: groovy (als in Massive Attack-triphop) in het titelnummer, elders zoemend en ploppend. De andere drie klinken zoals we ze kennen, in lange composities (tot aan 20 minuten lengte) die soms klinken als slimme recombinaties van bekende IQ-thema's. Maar daar is wel veel nieuwe spanning en sfeer doorgejaagd.
Na meer dan een halve eeuw nog steeds zeer actief en al maar tourend (zomer 2024 bijvoorbeeld als voorprogramma van Asia door de VS). Naast bandleider/organist/fluitist Thijs van Leer (die niet meer jodelt!) is drummer Pierre van der Linden er nog immer bij. Gitarist Menno Gootjes en bassist Udo Pannekeet zijn ook al weer wat jaartjes van de partij en zijn verantwoordelijk voor de opvallend 'crispy' productie. "Op het gebied van vaderlandse trots is er weinig dat zich aan het internationaal geliefde Focus kan meten. Het muzikantschap van de bandleden is wederom van het hoogste niveau. Gitarist Menno Gootjes heeft de juiste pep en klasse. De beste nummers van de plaat hebben alle zijn stempel. Met het gedeeltelijk geïmproviseerde "Meta Indefinita" wordt zelfs een licht psychedelische sfeer neergezet. Het daaropvolgende "All Aboard" weet ook iets onaards op te roepen: abstractere jazzrock met een galmende klank. Met het lekker knallende openingsnummer "Fjord Focus" zijn dit de favorieten." (naar Progwereld)
"Some things are inevitable, especially in the world of progressive rock. Jordan Rudess has returned with his twentieth solo album. It was through unusual circumstances that Jordan would recruit the band for this album. He met [Devin Townsend's] drummer Darby Todd. Meanwhile, vocalist That Joe Payne (formerly with The Enid) was introduced to Jordan through Roie Avin, editor of The Prog Report, who suggested the two should find a way to work together. The trio’s chemistry is palpable. Payne has a beautiful but distinct voice and a noticeable flair for the dramatic. Sometimes, his vocal exploits sound downright operatic. "Permission To Fly" is a diverse album of songs dealing with issues as deep as human existentialism and as quirky as the supernatural, and it ranges in musical style from uber-prog epics all the way through to wonderous ballads. Expect something experimental, quite dramatic, and in parts quite theatrical. Is it inevitable that you will enjoy this album? Absolutely." (Progreport)
“Heiligschennis of een briljante remake? We hebben het over één van de succesvolste en invloedrijkste platen aller tijden, Pink Floyds "The Dark Side Of The Moon" uit 1973, wie is er niet high mee geworden. Blijf daar met je vingers vanaf, is dan je eerste reactie, vooral als je Roger Waters heet en al tientallen jaren ruzie hebt met de overlevende rest van de band. Wordt dit geen platte interne wraakactie? Geenszins, want daarvoor heeft Waters echt teveel respect voor het origineel, waar hij wel een stevige eigen twist aan geeft. Hij spreekt meer dan hij zingt, over muziek die ineens wel heel erg duister klinkt. Goh. Waters en duisternis. Je verwacht het niet. ‘Absolutely brilliant’ noemt voormalig Floyd-drummer Nick Mason het resultaat en daar sluit deze oude hardcore Floyd-fan zich van harte bij aan, zeker met de koptelefoon op en het licht gedimd. Kippenvel! Serieus!” (Platomania)
"Het zijn grote schoenen waar Alberto Bravin in moest stappen, want het is geen sinecure om wijlen David Longdon als zanger te vervangen. De stem van de Italiaan is anders, maar ook hij maakt indruk mede doordat deze heel fijn past in de weelderige samenzang. Bravin zingt met passie, zijn lichtruwe randje klinkt soms niet prettig, maar tjonge, wat opent het vijftiende album "The Likes Of Us" overtuigend met het knallende en zeer symfonische "Light Left In The Day" en aansluitend het jubelende "Oblivion". Opvallend is meteen de topklasse van de ritmesectie en de ruggengraat van de band in de personen van Greg Spawton en Nick D'Virgilio, met respectievelijk dominant Rickenbacker-baswerk en geweldig stuwend, fris drumwerk. Big Big Train is in deze nummers enorm op dreef. Daarna volgt de epic "Beneath The Masts", met rustige en vrolijke uptempo delen. BBT mag zomer 2024 de allerlaatste noot van 't Duitse festival Night Of The Prog op de Loreley spelen. Het is deze ijzersterke topper gegund." (Tip in iQ-pages 190)
"Gitaarlegende Steve Hackett is al aan zijn dertigste (!) soloalbum toe. Ongelofelijk, en de man gaat maar door. Na het akoestische “Under A Mediterranean Sky” en het elektrische “Surrender Of Silence”, beide uit 2021, en de liveregistratie “Foxtrot At Fifty + Hackett Highlights: Live in Brighton” uit 2023, gaat hij onverdroten voort. Met “The Circus and the Nightwhale” bewijst hij nog lang niet toe te zijn aan het op zijn lauweren rusten. De cd heeft een autobiografische inslag, gepresenteerd als een rite-of-passage conceptalbum, met het jonge karakter Travla in het middelpunt. Allerhande alledaagse geluiden gaan over in opzwepende orkestratie, als Steve Hackett zich meldt met furieus en ongrijpbaar gitaarspel. Een bijna hemels gezongen intermezzo luidt de tweede explosie in. Met People of the Smoke laat Hackett direct horen dat hij er zin in heeft." (Progwereld)
"Zesde album in het vijftienjarige bestaan van HFMC ofwel Hasse Fröberg & Musical Companion (Zweedse progband rond de leadzanger van The Flower Kings, HB). Op dit "Eternal Snapshots" is de balans tussen krachtige songs en proggy zijpaden subliem in evenwicht. Het is duidelijk dat de songs het uitgangspunt zijn en de maat-/tempowisselingen, breaks en solo’s in dienst van die songs staan. Het thema van dit album is de vraag in hoeverre het lot bepalend is in onze levensloop. Elke seconde worden er nieuwe mensen geboren en wat zal de loop van hun leven bepalen? In de tien songs volgen we een kwetsbaar meisje dat een harde opvoeding heeft gehad en een jongen die alles op een presenteerblaadje heeft gekregen. Wat een klasse! En deze opmerking is eigenlijk van toepassing op het volledige album, waarop uitmuntende songs met inhoud, muzikale emotie, top muzikaal vakmanschap en proggy arrangeerkunst optimaal samenkomen. Met als grote verbinder die geweldige stem van Hasse." (Progwereld)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
