"Halverwege Anouks nieuwe album leest een robotstem haar Engelstalige Wikipedia-lemma voor. Het contrast met de gezongen tekst die erop volgt, kon haast niet groter zijn. Volgens de robot is Anouk een zangeres met een lading hits, zelf zet ze een sterfelijke vrouw neer die geliefd wordt door de mensen die na haar overlijden achter zullen blijven. Haar boodschap aan hen: treur niet om mij, ik zal de wereld niet missen en we zien elkaar terug in het paradijs. Ze zegt te hopen dat haar teksten en muziek je in je hart zullen raken, dat haar album je de kracht geeft om cirkels te doorbreken, om een wereld te creëren waarin liefde kan bloeien. Of, zoals ze het in het begeleidend schrijven stelt: het leven is kort, enjoy! Anouk maakte "Deena & Jim" met het Praags Filharmonisch Orkest. De keuze voor het orkest is de juiste. De plaat heeft een prettig film noir-sfeertje en roept een wereld op vol nachtclubs, sepiakleuren en herfstblaadjes in het New York of Parijs van weleer." (Oor)
"Net als Fiona Apple heeft Sophie Hunger een voorkeur voor de linkerzijde van het pianoklavier en is niet vies van flink wat melancholie, maar het klinkt allemaal niet zo donker of deprimerend als bij Apple. Ook Hunger maakt muziek die niet binnen de lijntjes kleurt. De instrumentatie is keer op keer verrassend, met de ene keer sobere pianoklanken, de andere keer uitbundige klankentapijten vol elektronica en blazers en als klap op de vuurpijl met enige regelmaat nauwelijks te doorgronden ritmes. Dit is een heel veelzijdige plaat, die ingetogen luisterliedjes afwisselt met zwoele jazzy songs en wat uitbundigere songs die het experiment niet schuwen, maar ook uitstapjes richting folk, blues en zelfs funk en hiphop gaan Hunger niet te ver. Opvallend is de mooie en veelkleurige instrumentatie, waarvoor flink wat Amerikaanse topmuzikanten verantwoordelijk zijn. Daarnaast zijn Hungers vocalen heel mooi en steken de songs knap in elkaar." (Erwin Zijleman, DeKrentenUitDePop)
"Dertig jaar Nick Cave. Samen met zijn Bad Seeds. Dertig jaar weggezet in vijfenveertig nummers, waarvan het gros geen inleiding nodig heeft. De keuze voor juist deze tracks is vrij divers, gekozen vanuit het oogpunt van de band zelf én haar fans. Ze zijn het meest blijven hangen. Nemen een verhaal mee. Zijn het populairst onder liefhebbers van de band. Of symbolisch. Zoals opener "From Her To Eternity", waar het in 1984 allemaal mee begon. De verzamelaar doorkruist een van het meest eigenzinnige en inventieve oeuvre in het hedendaagse muzieklandschap. De klassiekers "Stagger Lee", "The Mercy Seat" en "Where The Wild Roses Grow" worden afgewisseld met recente fan-favorieten als "Jubilee Street" en "We No Who U R", moeiteloos aangevuld met nieuwelingen als "O Children" en "Red Right Hand". Samen met de bandleden én founding father Mick Harvey is Cave in de archieven gedoken. Fraaie fotos zijn aan het geheel toegevoegd. "Lovely Creatures" is een must have!" (Jelle Teitsma, Platomania)
"Het achtste album I Am Easy To Find is de opvolger van Sleep Well Beast uit 2017. Op dit album vervullen diverse zangeressen gastrollen. Lisa Hannigan, This Is the Kit, Mina Tindle, Kate Stables of Sharon Van Etten bijvoorbeeld. Ook Gail Ann Dorsey doet mee. Haar rol bij het openingsnummer You Had Your Soul With You is erg geslaagd. Als altijd is de muzikale kwaliteit van The National hoog. Enige uitschieters op een rij? Oblivions bijvoorbeeld, maar ook Hey Rosey is enorm goed gelukt. Quiet Light lijkt nu al een band-anthem van jewelste te zijn. Extra vermeldenswaardig? De band is geïnspireerd geraakt om dit album te maken door filmmaker Mike Mills uit Los Angeles. Hij vroeg of ze het leuk vonden om samen te werken bij een nieuw project. Wat dit exact zou worden, was op dat moment nog niet bekend. Uiteindelijk is er een film gemaakt die, net als het album, I Am Easy To Find heet. Een zwart wit-document van 24 minuten lang, waarin Alicia Vikander de hoofdrol speelt." (Platomania)
"Een hoognodige en bij vlagen behoorlijk moedige makeover. De laatste toevoegingen zijn subtiele elektronische tinten: clicks, bleeps en vocale samples ontsnapt uit het vroege werk van Boards Of Canada. Geluiden die je niet eerder bij The National aantrof en die vooral de intiemste songs als nieuw laten klinken. De wezenlijke vernieuwingen vind je in de grotere nummers. "Day I Die" is een stadionrocker me bijna Coldplay-achtige gitaarlicks, die de aandacht aanvankelijk afleiden van de complexiteit (waaronder Bryan Devendorfs herkenbare drums) onder het oppervlak. "Turtleneck" verrast met in reverb gedrenkte, schuddende rammelrock vol woeste schreeuwzang en ziedende solos. En zonder Matt Berningers melancholieke zang zou het Radiohead-achtige "Ill Still Destroy You" zomaar een te gekke track van Four Tet of Flying Lotus kunnen zijn. The National vernieuwt zowel in de breedte als in de diepte, zowel radicaal als subtiel, maar bovenal: zonder ook maar iets van de oude magie in te leveren." (Randy Timmers, OOR)
"Obel zingt over persoonlijke gebeurtenissen, zoals de dood, de liefde, opgroeien, innerlijke kracht en bewust worden. Na de fraaie, instrumentale opening "Chord Left", is "Fuel To Fire" onverwijld indrukwekkend. De schoonheid van debuut "Philharmonics" wordt met speels gemak voortgezet. Van begin tot eind betoverend, waarbij instrumentals uitgekiend worden afgewisseld met emotionele bolwerken als het breekbare "Dorian" en het donkerkleurige "The Curse". Schitterende pianoklanken worden spaarzaam, doch subtiel bijgestaan door cello, orgel en harp, terwijl de vocalen van Obel telkens weer weten te imponeren. "Aventine" is wederom een perfecte mix van klassiek en modern. " (Jelle Teitsma, Platomania; cijfer: 8) We are very pleased to announce Aventine (Deluxe Edition) Deze dubbel-CD-editie bevat liefst 11 aanvullende tracks.. Drie songs zijn helemaal nieuw, van de drie singles van het album zijn live-versies opgenomen en niemand minder dan David Lynch maakte een remix van "Fuel To Fire".
Met "Treasure Box" presenteren de Cranberries hun eerste vier cd's: "Everybody Else Is Doing It So Why Can't We", "No Need To Argue", "To The Faithful Departed" en "Bury The Hatchet" in één doosje, aangevuld met maar liefst 21 tracks, die op andere wijze verschenen. Een aanrader voor de verzamelaar! (GT, Muziekbank)
"Het kan faliekant fout gaan als er iets met poëzie wordt gedaan. Soms wordt de tekst gerespecteerd; een geslaagde uitvoering roept een tekst wakker waar je eerder nooit voldoende aandacht aan schonk. 'Als daar muziek voor is, wil ik die horen', dichtte M. Vasalis in Vergezichten en gezichten (1954), 'ik wil muziek voor oude mensen, die nog krachtig zijn,/ en omgeploegd met lange, diepe voren,/ en ongelovig. Die de wellust en de pijn/ nog kennen. Die bezaten en verloren./ En àls er wijsheid is, die geen vermoeidheid is,/ en helderheid, die geen versterving is,/ wil ik die zien, wil ik die horen./ En anders wil ik zot en troebel zijn.' Dat is gedurfd, van zangeres Janne Schra, componist en artistiek leider Reinout Douma en zijn Noordpool Orkest, om de muziek waar de dichteres om vraagt te leveren, bijna 20 jaar na haar dood. Maar het gaat goed. Stem en orkest gaan niet voor de tekst staan, maar presenteren die op zo'n manier dat ik die ooit gelezen regels voor het eerst echt hoorde." (Arjan Peters, Volkskrant)
"Songs Of Innocence and Experience 1965 -1995 laat horen dat met het verstrijken van de jaren het leven steeds diepere groeven achterliet in de songs van Marianne Faithfull. Alles is te vinden op deze (bijna) perfect samengestelde compilatie met daarop de hits, essentiele albumtracks en een handvol nooit eerder verschenen songs, zoals Hang On To A Dream van Tim Hardin. Na de spectaculaire comeback met Broken English groeide Marianne Faithfull uit tot een grand lady van de popmuziek waar de scherpe randjes nooit helemaal verdwenen." (Lust For Life)|
"'Alwéér een live-set van Leonard Cohen?!', horen we u denken. Klopt, maar deze veegt de vloer aan met "Live In London" (2009) en "Songs From The Road" (2010) van de 80-jarige Canadese singer-songwriter. Niet eens zozeer qua kwaliteit, want vooral "Live In London" (opgenomen tijdens de eerste tour sinds Cohens 'gedwongen' terugkeer naar het podium) was een genot. Nee, het zijn de setlist en de podiumpresentatie van Cohen die "Live In Dublin" (opgenomen in september 2013) absoluut meerwaarde geven. Uiteraard komen bekende krakers als "Suzanne", "So Long, Marianne" en "Hallelujah" (zijn eigen uitvoering blijft de allermooiste) in prachtversies voorbij. Daarnaast speelt hij ook drie songs van zijn toen nieuwe album "Old Ideas" uit 2012, die bepaald niet uit de toon vallen. Liefst 30 songs komen voorbij in de 3 uur durende show - hier geldt: 'more is more' - die Cohen ook nog eens van zijn meest innemende kant laten zien. De ultieme live-release van deze legende." (Martin Cuppens, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"In 2012 debuteerde de toen 24-jarige zanger/componist Wolfram Ghesquière met een album waarop hij iets van een romantische jonge versie van Tom Waits had, zingend over zijn worsteling met vrouwen, angsten, gevaren, drugs en gekte. Dat album nam hij op met een voltallige band en de liedjes waren vrijwel allemaaal sterk. En net zo bijzonder als die prachtige hese zangstem. Nu is er "Downfall", met 7 tracks in een klein halfuur. Zonder band, maar met pianist Wout Gooris en de klassieke strijkers van het Szymon Brzoska Quartet. Opnieuw verrast Ghesquière met prachtige songs, al zijn die stemmiger verpakt en nog minder voor de (pop)radio geschikt. Plots horen we dat er ook delen van een jonge Engelstalige Jacques Brel in hem schuilgaan en voorspellen we hem opnieuw een gouden, wat naar links van het midden opgeschoven carrière. Het zal met dit repertoire weer iets langer duren, maar vroeg of laat gaan veel meer menzen de schoonheid van zijn werk inzien. Qua klasse een zeldzaamheid." (Willem Jongeneelen, Oor)
"Dit jaar viert Agnes Obel niet alleen haar veertigste verjaardag en de release van Myopia, maar ook het tienjarig jubileum van Philharmonics. Sinds dat nagenoeg perfecte debuutalbum kregen haar betoverende pianospel en fluisterzang gezelschap van allerhande vaak tokkelend bespeelde strijkinstrumenten, beheerst slagwerk en computergestuurd gestoei met vocalen. Aan harde stijlbreuken heeft de Deense zich nooit gewaagd; haar herkenbare geluid is op natuurlijke wijze geëvolueerd. Myopia, dat bijziendheid betekent, is volgens de maakster een album over vertrouwen en twijfel: hoe betrouwbaar zijn je instincten en gevoelens? We moeten Obel op haar blauwe ogen geloven, want de teksten zijn door alle stemvervormingen nauwelijks verstaanbaar. (...) Het doet aan de schoonheid van haar composities niets af. Als je even wilt ontsnappen naar een andere realiteit kun je met een gerust hart Myopia binnenstappen." (OOR)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
