"Daydreams on Wax has seemed like a more suitable name for George Evelyn's primary outlet for the majority of its existence. It's more apt than ever for Shape the Future, an album typified by serene, earth-loving optimism, even when romantic heartache is in play. Working without longtime creative partner Robin Taylor-Firth, Evelyn -- helped by a fairly large cast of co-writers, fellow producers, and instrumentalists, including some familiar associates and a string section -- still mixes up downtempo, reggae, and soul from a hip-hop perspective with an easygoing disposition. House kingpin Kenny Dope contributes to two tracks, including "Gotta Smile," a finely woven track that grooves and synthesizes analog and electronic elements like nothing else in Evelyn's discography. The headiest trip of all is "Typical," a smart late-'60s throwback ballad fronted by Jordan Rakei -- a Marvin Gaye-modeled Australian who didn't exist when Evelyn left his first major imprint on underground dance music." (Allmusic)
Dutch singer Sharon Kovacs is quickly becoming a force to be reckoned with. Hailing from Eindhoven, her incredibly dark, raw voice impressed, but also made her musical education a challenging one. Due to her style and dark voice, comparisons to Portishead and Shirley Bassey are quickly made. Sharon: I listen to Billie Holiday, Etta James, Ella Fitzgerald, Nina Simone, Dinah Washington Tina Turner and Janis Joplin are favourites as well. Sharon travelled to several other countries to write with a range of different songwriters. The result: this EP, containing four songs, on which she makes a lasting impression. The fourth song on her EP Ive Seen That Face Before, made famous by Grace Jones, was recorded in Cuba with local musicians. The EP reached top 10 in the iTunes charts. She was chosen Radio 6 Soul & Jazz Talent and 3FM Serious Talent and performed on TV at DWDD. My Love is 3FM Megahit as of July 18th. She performed at Bospop and North Sea Jazz, and did two aftershows for Pearl Jam. (bron: Warner)
"Een nieuwe mijlpaal in de rijke geschiedenis van deze Belgische muzikale krachtpatsers. Sinds hun opkomst in 1995 heeft Hooverphonic een onmiskenbare stempel gedrukt op de wereldwijde muziekscene. Gedurende de jaren heeft Hooverphonic zich onderscheiden door hun vermogen om te experimenteren met geluid en genres, terwijl ze toch trouw blijven aan hun kenmerkende stijl. Ook "Fake Is The New Dope" is doordrenkt van dat typische Hooverphonic-geluid dat fans zo goed kennen en waarderen, maar het toont ook een verfrissende evolutie in hun muzikale aanpak, waardoor het album wat donkerder en introverter klinkt. Een van de hoogtepunten van het album is ongetwijfeld de productie, die zoals gewoonlijk van topkwaliteit is. Drijvende kracht Alex Callier schittert hier met zijn beheersing van het geluid en zijn vermogen om een sfeer te creëren die zowel meeslepend als intrigerend is. Meeslepende melodieën, gelaagde arrangementen en diepgaande teksten; zonder twijfel een solide 8 uit 10." (Maxazine)
Met drie bonustracks. "Het is nog altijd een van mijn meest speciale festivalherinneringen, Pukkelpop 2014, in de grootste tent speelde Portishead. Een band die ik waardeerde vanwege songs als "Glory Box" en "Sour Times", maar verder had ik me om de een of andere reden nooit echt verdiept in de drie albums. Met het risico als een zweverige aap weggezet te worden: het werd een bijna religieuze muzikale ervaring waarbij de trance slechts verstoord werd toen mijn hand ineens werd vastgegrepen. Een duidelijk intens tevreden Beth Gibbons was plotseling handjes aan het schudden van het publiek op de voorste rij, waarbij de zangeres mijn arm bijna uit de kom rukte. Die ervaring is exemplarisch voor de liveprestaties van deze extreem invloedrijke triphop-pioniers: hun albums zijn ontegenzeggelijk weergaloos, maar op het podium komt de ware magie pas echt los. Het is meer dan fijn dat deze heruitgave van de legendarische registratie van drie concerten die Portishead gaf, nu uitkomt." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
Deze band speelt live in een stijl zoals DJ Shadow dat op zijn "Endtroducing" bij elkaar samplede.... Badbadnotgood is a young supremely talented trio of musicians made up of Matthew Tavares on keys, Chester Hansen on bass, and Alex Sowinski on drums. Since their inception at Humber Colleges Music Performance program in 2011, the three have challenged the rule book on improvised instrumental music and taken jazz tradition into the future. With early champions including acclaimed BBC broadcaster Gilles Peterson and Tyler The Creator who helped fuel their discovery with a series of live jams that instantly went viral and dubbed them the Odd Trio, the band released their first EP in June 2011 to wide praise. The marriage of jazz virtuosity and hip hop source material offered a fresh take on the traditional standard applied to hip hop classics by taking on choice cuts from the golden era rap cannon and writing inspired arrangements for them instead of one-dimensional covers. (bron: Innovative Leisure)
Voortbouwend op de vorige plaat: Breed uitwaaierende Bristol-sound-triphop met veel galm en orchestrale sixties-sfeer ademende arrangementen.
"Een Nederlandse heldin in de maak, in ieder geval binnen de kunstzinnige regionen van de popmuziek: Sevdaliza. Deze in Iran (als Sevda Alizadeh) geboren zangeres werd bekend door haar visuele projecten ("HUMAN" werd genomineerd voor een Edison), maar maakt op deze debuutplaat huiveringwekkend donkere, mysterieuze popmuziek, die door haar soms ijzige en dan weer warme stem regelmatig deed denken aan de sfeervolle R&B van Sade. De half-industriële, half-georkestreerde opener "Shahmaran" zuigt je meteen een spannende, nieuwe muzikale wereld in, waar je over de koers van 16 liedjes op het puntje van je stoel zit. Ieder nummer bevat namelijk wel wat uitermate prikkelende elementen, waarvan het opwindende contrast tussen de bijna enge elektronica en het magistraal oplichtende strijkerswerk, de vervormde saxofoonklanken, de speelse drumpatronen en de continu organisch en elektronisch transformerende zang slechts enkele voorbeelden zijn. Betoverend debuut, waar je eindeloos naar kunt luisteren." (Randy Timmers, Oor)
"Acht jaar na "Seven Lives Many Faces" pakt de Duitser Michael Cretu, beter bekend als Enigma, de draad moeiteloos weer op. Enigma is natuurlijk een begrip. De zwoele, mysterieuze synth-muziek waarin Gregoriaanse zangpartijen gepaard gingen met zware donkere dancebeats spraken tot de verbeelding. Ook op dit album zijn er natuurlijk weer de diverse gasten die de zangpartijen voor hun rekening nemen. Cretu pakt terug op de formule waarmee hij veel succes had. Bij "Sadeness (Part II)" is de herkenning compleet; na een kerkorgel-intro ontwikkelt het zich als de logische opvolger van de absolute hitsingle, inclusief Gregoriaanse zang en Anggun (zij vertegenwoordigde Frankrijk op het Eurovisie Songfestival) die vocaal absoluut de show steelt. Zoals altijd is het gehele concept in stijl en voor dit album is het artwork verzorgd door Wolgang Beltracchi. Niet vernieuwend maar vertrouwd klinkend en zoals je mag verwachten van een prima muzikale kwali- en creativiteit." (Corné van Groenedaal, MPodia; eindoordeel: 7,5)
All Mine ligt behoorlijk in 't verlengde van de 'Dummy'-sound, maar is (let op de ingenieuze zangmelodie) jazzier. "Cowboy is een prachtliedje met een dikke laag mist. Portishead heeft nog genoeg geheimen om even mee te kunnen." (Oor)
In 2016 is het exact 20 jaar geleden dat Hooverphonic het iconische eerste album "A New Stereophonic Sound Spectacular" uitbracht. Zeggen dat de groep sindsdien hun plaats als vaste waarde in het Belgische en internationale- muzieklandschap meer dan verdiend heeft is een understatement van jewelste! 20 jaar Hooverphonic, dat vraagt om een overzichtscompilatie van de rijke bandcarrière! Niet minder dan 32 hits verzameld op 2 CDs met als toetje de gloednieuwe single "You". (bron: Columbia/Sony Music)
"Het lied, over een zangeres wier leven verwoest wordt door de tol van de roem, van 'Magnificant Tree', is startpunt voor deze triphop-musical met loungepop-invloeden en de bijna pathetische dramatiek van werk van Kurt Weil." (OK, Oor) "Van eerder werk keert hun koele triphopsound terug, alsook geslaagde huwelijken van akoestische instrumenten en electronica met grootse strijk- en blazersarrangementen. Daarbij komen nu invloeden uit loungepop en 't werk van Weil." (KP, Oor)
"Andy Barlow leende de titel van Dr. John, die met 'I Walked On Gilded Splinters' de toon zet. Broeierig blijft 't met Martina Topley-Bird, Nina Simone en Melaaz ( Dawn Penns 'No No No' in Frans). Nieuw: Barlows eigen Hip Optimist." (KP,Oor)
Meldingen
