CD-single (16 min.) met interessante covers van "Dawn Chorus (Thom 'Radiohead' Yorke), "Heron" (James Yorkston), "Modern Driveway" (Luke Abbott) en "Wintergreen (Brian en Roger Eno).
Bass Communion is de naam waaronder alleskunner Steven Wilson (Porcupine Tree, No-Man, I.E.M.) bezwerende ambient en soundscapes maakt. Vaak solo, soms met hulp van bijv. saxofonist Theo Travis of de Nederlandse groep The Use Of Ashes. Dit is een 'deluxe limited' 4CD-box set met vele Bass Communion-rariteiten, waarvan een flink deel voorheen enkel beschikbaar was op vinyl. Elke disc is gehuld in een mini-LP sleeve verzameld in een hardback slipcase box met een 60 paginas tellend boekwerk vol prachtige foto's die een goed complement vormen bij de verstilde geluidsexperimenten op de CD. Meer dan 4 uur aan muziek met o.a. het eerder alleen als 7" single verschenen "The Vajrayana", een reissue van het album "Pacific Codex", remixes en veel meer moois dat het hart van menig Steven Wilson-fanaat sneller zal doen kloppen. (bron: Tonefloat / Bertus)
Combining Hassell's trademark brand of Fourth World fusion with influences from the then emerging hip-hop scene, "City: Works Of Fiction" (1990) is a landmark release in JH's career. The CD edition is presented as a deluxe 3CD set, alongside a 1989 concert performance of the City group, mixed live by Brian Eno, plus a carefully edited sequence of alternate takes, demos and re-interpretations. The release includes a 26 page booklet. (bron: Burning Shed) Hassells gemuteerde trompetgeluid bouwt voort op Miles Davis' experimentelere, schetsmatige werk uit de seventies en preludeert op Nils Petter Molvaers jarennegentigwerk. De begeleiding laat veel open, heeft naast de esthetiek van jarentachtig-hiphop eigenlijk meer raakvlakken met expermentele Krautrock, met name Holger Czukay's solo-werk (mede door het vergelijkbare basgitaarspel). Ook bij de live-opnamen op schijf 2 klinkt dat door. Op schijf 3 vinden we een bijdrage van 808 State, maar juist niet de remix van "Voiceprint" waar de band een hit mee had.
Hij pionierde in de Duitse elektronische en kosmische muziek, ging vele bijzondere samenwerkingen aan (Arthur Brown, Lisa Gerrard) en verzorgde menige spannende soundtrack. Stil stond de in april 2022 overleden Berlijnse artiest Klaus Schulze zelden, maar voor zijn laatste album Deus Arrakis keerde hij bewust terug naar zijn succesplaten van de jaren 70, zoals Timewind (1975) en Moondawn (1976). Epische elektronische soundscapes met donkere spanningsvelden zoals alleen Schulze die kon creëren op batterijen van Moogs, synthesizers en sequencers. Dit eerbetoon aan de Egyptische goden opent met mystieke elektronische klankvelden en wanneer na ruim een half uur eindelijk een elektronisch ritme inzet, ben je als luisteraar al geheel onder hypnose en stijg je, samen met Schulze op. Maar ook een zachte landing wordt door hem verzorgd met warme en rustieke klanken. Schulze werd veel nagevolgd, maar nooit geëvenaard in zijn kosmische muzikale reizen. (Muziekweb)|
"Nils Frahm lijkt in zijn slaap te kunnen componeren en dus brengt het Duitse pianotalent alweer een nieuw album uit. Deze keer gaat het zelfs om een dubbelaar, een collectie van 23 liedjes die de man tussen 2009 en 2021 opnam, maar die (meestal) geen thuis vonden op een van zijn andere albums. Het album zit daarmee ergens tussen een verzamelaar en een volwaardige studioplaat in. Frahm kuiste naar verluidt zijn archieven uit tijdens de lockdown toen hij op tientallen vergeten opnames stootte die kwalitatief wel hoogstaand waren, maar stilistisch niet op vroegere uitgaves pasten. Het valt wel meteen op dat Frahm de electronica schuwt op Old Friends New Friends en zijn typerende experimenteerdrang grotendeels achterwege laat. Vooral de geest van de impressionistische negentiende-eeuwse componist Satie lijkt op deze plaat rond te dwalen." (Dansende Beren)
""Reflection" is één albumvullend ambientstuk, zoals "Thursday Afternoon" en "Neroli". Het is een generatief stuk, dat zichzelf als het ware componeerde. Maar het is Eno zelf die de begrenzingen vastlegde en de klanken koos. Dat zijn weer onvergelijkbaar mooie, warmbloedige en voorzichtig voorbijstrijkende klanken, met een onderwaterkwaliteit, of klinkend alsof ze ergens voorbij de horizon hun oorsprong hebben. En het lijkt alsof er nauwelijks iets verandert, maar ondertussen. Ideale muziek om eens op verleden en toekomst (de releasedatum was 1 januari!) te reflecteren. Ambient is echt zon verkeerd begrepen genre, want menigeen vergeet dat die muziek volgens Eno zelf (in de hoestekst van "Music For Airports" uit 1978) as ignorable as it is interesting moet zijn, geschikt voor verschillende aandachtsniveaus zonder eentje in het bijzonder te benadrukken. Discrete muziek, intended to induce calm and a space to think. Deze 54 minuten zijn werkelijk uitstekend besteed. Fraai denkvoer." (Jacob Haagsma, Oor)
"Om maar gelijk duidelijk te zijn: Tripping With Nils Frahm biedt alles wat Frahm zon fenomeen maakt. Er is gewoonweg geen ander muzikant die de muzikale wereld tussen nieuw klassiek en electronic emotioneel zo natuurlijk weet te verwoorden als Frahm. Fantastisch opgenomen ook met een heel natuurlijk en warm livegeluid en een aandachtig stil dan weer zeer enthousiast publiek. Tripping With Nils Frahm is de live ervaring die je van Frahm hoopt te krijgen na zijn overrompelende All Melody live-concerten gezien te hebben. Het zijn bedwelmend mooie opnamen. Overrompelend mooi oprekken kan Frahm als geen ander. All Melody tracks als #2, My Friend The Forest en Sunson zijn daar mooie voorbeelden van. Tripping With Nils Frahm is een volmaakt live-album dat alles wat Frahm muzikaal zo intrigerend maakt, volledig herbergt. Een klassieker in spé." (Written In Music)
"Apollo: Atmospheres And Soundtracks (1982) was bedoeld als soundtrack voor een documentaire over de maanlanding van de Apollo 11, maar de nummers vonden ook hun weg naar verscheidene films en sommige duiken ook hier weer op. Maar het meeste is buiten filmdoek en televisiescherm nog niet te horen geweest, en dan is het handig om de boel bij elkaar te hebben. Nummers of stukken soundtrack voor kunstzinnige films van types als Derek Jarman, maar ook voor bijvoorbeeld 28 Days van Danny Boyle, Heat van Michael Mann en Married To The Mob van Jonathan Demme. In dat laatste geval een gezongen versie van soulklassieker You Dont Miss Your Water nog wel. Anders dan Enos reguliere platen, doorgaans heel samenhangend in conceptueel opzicht, is dit eerder een gevalletje los zand. Dat krijg je bij zon concept. En er staat genoeg leuks op. Want sfeer schilderen met geluid, dat kan Brian Eno als de beste." (OOR)
"Electroproducer en dj Jon Hopkins zette grote zalen in lichterlaaie met de intense platen Immunity en Singularity. Maar vorig jaar vond hij het plots tijd voor rust en bezinning. Op zijn nieuwe plaat Music for Psychedelic Therapy is geen beat meer te bespeuren. Jon Hopkins: Ik kroop in mijn studio met veldopnamen die ik had gemaakt in de bossen van Zuidwest-Engeland, maar ook in een grot in Ecuador. Ver van huis klonken de vogels en de watervallen vanzelf orkestraal. (...) "Ik heb het voorrecht gehad om een paar keer met Brian Eno te werken, hij is lang mijn mentor geweest. Ik heb hem net mijn nieuwe plaat opgestuurd. Ik hoop uiteraard dat hij ze goed vindt. En dat hij bij het zien van de titel Music for Psychedelic Therapy de hommage opmerkt aan zijn Music for Films en Music for Airports." (De Morgen)
Opgenomen in de Eskal-studio op 24-track 2 inch tape, gemengd naar stereo ¼ inch tape en vervolgens gemasterd van tape naar vinyl, is het album een volledig analoge benadering voor Tiersen. Het resultaat is een vitaal album dat bruist van de opwinding en energie die je tijdens een live concert vindt, maar verpakt in een studioalbum. Het album bevat samenwerkingen met John Grant, Gruff Rhys van Super Furry Animals, Stephen O'Malley van Sunn O))) en Blonde Redhead en touring-medewerkers Emilie Tiersen, Ólavur Jákupsson en Jens L Thomsen.
"Met Brian Eno tekende de Canadees Daniel Lanois voor de mooiste ambientplaten van de jaren 80 ("On Land" (1982), "Apollo" (1983) en "The Pearl" (1984)). Op "Apollo" speelde Lanois op zijn pedal-steelgitaar: hallucinante en gewichtsloze muziek uit een andere sterrennevel. Na een carrière als producer en studiomuzikant (van U2 tot Emmylou Harris) en een reeks soloplaten keert Lanois terug naar de steelgitaar en de stille instrumentale kracht van ambient. Hier laat hij zijn gitaar en die van Rocco Deluca warme harmonieën weven, voorzien van echo- en geluidseffecten. Je geloof soms je je oren niet: komen deze prachtige, vervreemdende geluiden uit slechts twee steelgitaren? Lanois bedrijft pure gitaarmagie, zeker in een omfloerst en licht dreigend sfeerstuk als "Deconstruction", waarin snerpende zaaggeluidjes als krijsende meeuwen cirkelen boven een oceaan aan diep bassende onderwaterbubbels. Een weergaloos vervolg op die ook al zo onvergetelijke "Apollo"-trip." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 5 uit 5 sterren!!)
Two members of the groundbreaking mid 1970s King Crimson line-up unite on a fascinating album length exploration of a melody - composed by Cross and Fripp - that emerged as one of the key themes on the King Crimson masterpiece, "Starless". The melody resurfaced in two improvisations performed and recorded by Fripp in 2006 and these recordings plus the "Starless" theme itself were subsequently transformed and augmented by David Cross (and co-producer Tony Lowe). A beautiful and unexpected collision of violin and soundscapes. (bron: Burning Shed)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
