Klaus Schulze (West-Berlijn, 4 augustus 1947 – Berlijn, 26 april 2022) was een Duitse componist en uitvoerder van elektronische muziek. Hij wordt als een van de grondleggers van de Berlijnse School beschouwd samen met Tangerine Dream. Schulze heeft ook onder de schuilnaam Richard Wahnfried gewerkt. Hij was een van de oprichters van de elektronische rockband Ash Ra Tempel en speelde in Tangerine Dream, alvorens hij een solocarrière begon, die meer dan 40 albums (in totaal meer dan 110 cd's) in ruim 30 jaar opleverde. (Wikipedia)
Deze uitgave staat in het teken van het 25-jarige bestaan van de film en het feit dat eindelijk een definitieve 5-DVD versie van de film uit zal komen. De film, die in 1982 uitkwam was voorzien van muziek, gecomponeerd en uitgevoerd door Vangelis. De CDs bevatten nog niet eerder uitgebrachte muziek van de film, bonustracks en een geheel nieuw album van Vangelis geïnspireerd door de film en voorzien van geschreven commentaar van regisseur Ridley Scott. De SF-film was destijds, mede door de muziek, een groot succes. Van de muziek zijn in de afgelopen jaren meerdere versies van de soundtrack op de markt gebracht, zowel officiële versies als bootlegs. Maar alle versies waren of incompleet of hadden een slechte geluidskwaliteit. Tot nu toe dus. Met de 3CD-set heeft men nu de complete filmmuziek in geremasterde vorm plus vele extras.
Jean-Michel Jarre luidde op oudejaarsdag 2020 het jaar uit met een baanbrekende voorstelling met behulp van VR (virtual reality) techniek. De show was een combinatie van een bijna echte liveshow en een echt optreden vanuit een studio. Deze mixed-media benadering was de eerste in zijn soort. Het werd live gestreamd en wereldwijd door 75 miljoen mensen bekeken. Op de CD is het 50 minuten durende optreden te horen. Het materiaal bestaan nummers van zijn Electronica project (2015/16) en herbewerking van oude klassiekers als 'Oxygène' em 'Equinoxe'. Op de blu-ray is het spektakel ook visueel te beleven. Deze schijf bevat ook een anderhalf uur durende masterclass, waarin Jarre uitgebreid vertelt over het idee achter ambitieuze project. Ook is er een behind the scenes video te zien. Tot slot is er nog een 5.0 versie te horen van het optreden. (GT, Muziekbank)
Documentaire over de synthesizer en diens uitvinder: Dr. Robert (Bob) Moog, die op 21 augustus 2005 overleed. We zien beelden van het concert dat georganiseerd werd ter viering van z'n 70ste verjaardag in 2004, met zowel optredens door de oudere garde Moog-gebruikers (progrockers als Keith Emerson en Rick Wakeman en funkateers als Bernie Worrell) als jongere acts (Stereolab, DJ Logic, DJ Spooky, Money Mark). Verder volgen we Bob in z'n privé-omgeving, waarbij hij naar voren komt als een zeer aimabele, humorvolle man.
Dit album uit 1994 opent statig en klassiek met het openingsdeel (Promenade) van Moesorgski's Schilderijen uit een tentoonstelling (Pictures at an exhibition), gespeeld door het Vienna Horn Ensemble. Het blijft echter bij dat ene openingsdeel en daarna mogen de hoornisten ook alweer inpakken. Vanaf track 2 horen we alweer volle begeleidende synthesizer-arrangementen, hier en daar geprogrammeerde ritmes en warme, haast Pink Floyd-achtige gitaarpartijen. Ook zijn veel van de tracks voorzien van saxofoonpartijen. Deze heruitgave uit 2009 bevat naast een ligt aangepast artwork ook de bonustrack "Story Of The Brave".
"Nils Frahm lijkt in zijn slaap te kunnen componeren en dus brengt het Duitse pianotalent alweer een nieuw album uit. Deze keer gaat het zelfs om een dubbelaar, een collectie van 23 liedjes die de man tussen 2009 en 2021 opnam, maar die (meestal) geen thuis vonden op een van zijn andere albums. Het album zit daarmee ergens tussen een verzamelaar en een volwaardige studioplaat in. Frahm kuiste naar verluidt zijn archieven uit tijdens de lockdown toen hij op tientallen vergeten opnames stootte die kwalitatief wel hoogstaand waren, maar stilistisch niet op vroegere uitgaves pasten. Het valt wel meteen op dat Frahm de electronica schuwt op Old Friends New Friends en zijn typerende experimenteerdrang grotendeels achterwege laat. Vooral de geest van de impressionistische negentiende-eeuwse componist Satie lijkt op deze plaat rond te dwalen." (Dansende Beren)
Deze score voor Ridley Scott's film uit 1982 wordt door kenners het beste werk van Vangelis genoemd. Jarenlang was echter alleen een nagespeelde symfonie-orkest-versie leverbaar. Dit is z'n superieure eigen elektronische versie, die eindelijk in 1994 op CD verscheen.
Toen bekend werd dat er een vervolg op komst was op Blade Runner, was de grote vraag: is Vangelis betrokken? Zijn wisselend statige en atmosferische synthesizer-'landschappen' droegen veel bij aan de algehele sfeer van de film. Bij synthesizer-geeks is de muziek mede geliefd omdat de Griek op fantastische wijze veelvuldig gebruik maakte van de legendarische Yamaha CS 80 (ook bekend van Eddie Jobson, die hem bij UK en Zinc veelvuldig inzette). Teleurstelling: Vangelis is niet betrokken bij deze opvolger, maar Hans Zimmer en Benjamin Wallfisch zijn overduidelijk door hem geïnspireerd. De soundtrack zit tjokvol machtige 'sweep'-geluiden die klinken alsof ze uit een CS 80 komen. Echt ook voer voor je Woofers: er zit een prachtig diep en breed 'laag' in het geluid. Wel is de soundtrack beduidend minder melodieus, wat je vooral merkt als er op CD2 een fragment van de Vangelis-soundtrack voorbij komt. Ook is de in de film verwerkte muziek van Frank Sinatra, Elvis Presley en Lauren Daigle op deze 2CD-set te vinden.
"Om maar gelijk duidelijk te zijn: Tripping With Nils Frahm biedt alles wat Frahm zon fenomeen maakt. Er is gewoonweg geen ander muzikant die de muzikale wereld tussen nieuw klassiek en electronic emotioneel zo natuurlijk weet te verwoorden als Frahm. Fantastisch opgenomen ook met een heel natuurlijk en warm livegeluid en een aandachtig stil dan weer zeer enthousiast publiek. Tripping With Nils Frahm is de live ervaring die je van Frahm hoopt te krijgen na zijn overrompelende All Melody live-concerten gezien te hebben. Het zijn bedwelmend mooie opnamen. Overrompelend mooi oprekken kan Frahm als geen ander. All Melody tracks als #2, My Friend The Forest en Sunson zijn daar mooie voorbeelden van. Tripping With Nils Frahm is een volmaakt live-album dat alles wat Frahm muzikaal zo intrigerend maakt, volledig herbergt. Een klassieker in spé." (Written In Music)
"De soundtrack van de Netflixserie Stranger Things van Kyle Dixon en Michael Stein is een hommage aan de mooiste SF- en horrorscores uit de jaren 80. Tangerine Dream is hét voorbeeld voor de twee componisten - en wij begrijpen wel waarom. Voor hun Stranger Things-score leefden Dixon en Stein zich uit op antieke synths als de ARP 2600 en de Prophet 6. De melodieën in romantische stukken als "Friendship" en "Lamps" zijn bescheiden en nostalgisch, maar in het woest dreigende "The Upside Down" barst de hel los bij een duivels vals bonkende bassynth die klinkt alsof hij van een drie keer vastgelopen videotape is getrokken. Bloedstollend. Maar het mooiste blijk van waardering kregen Dixon en Stein van de door hen verafgode Tangerine Dream. De synthesizerpioniers, die zelf vanaf de late jaren 70 een soundtrack of 60 schreven, vonden de composities van Dixon en Stein zó bijzonder dat ze een aantal stukken coverden. Een eerbetoon aan het eerbetoon." (Mark Moorman & Robert van Gijssel, Volkskrant)
Studioalbum van Tangerine Dream of in dit geval beter twee leden van die muziekgroep, Edgar Froese en Johannes Schmoelling. Voor de Japanse tournee van 1983 schreven beide muziek en namen alvast wat muziek op om later met de gehele band uit te voeren en verder op te nemen om tot een compleet album te komen. Echter er heerste (weer eens) een meningsverschil in de band en het album is er nooit gekomen. Toen TD in rustiger vaarwater terecht kwam 22 jaar later besloten de twee het album dan maar zelf af te maken. In de geluidsstudio's van Schmoelling Riet Studio te Berlijn en Eastgate Studio in Wenen van Froese werden de oude geluidsbanden bij elkaar gezocht en omgevormd tot "Kyoto". De muziek klinkt daarbij (dus) wat dun ten opzichte van andere albums van de band in het jaar 2005 en ook de stijl verschilt behoorlijk. (bron: Wikipedia) Dit is de heruitgave van "Kyoto" uit 2009. De opener is met z'n stevige dance-beat niet exemplarisch voor de rest, want ook wijdse, kosmische synthvelden ontbreken niet.
Het legendarische Zwitserse electronisch duo viert de 40ste verjaardag met een fraai retrospectief op deze 2CD met 41 tracks. Dieter Meier en Boris Blank hebben een bijzonder overzicht samengesteld met niet alleen maar de grote hits (zie daarvoor Yello By Yello - The Singles Collection 1980 - 2010). Ze kozen ook voor vele pareltjes uit hun omvangrijke discografie die nooit de aandacht kregen die ze verdienden. Nummers als 'I Love You', het geweldige 'Rubberbandman' maar ook 'Desire' laten horen dat het stylistische bereik van het duo geen grenzen kende. In het boekje staat een overzicht van de hele discografie van Yello. Een absolute aanrader voor liefhebbers van deze elektronische muziek. (GT, Muziekbank)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
