"Mirage is het achtste muziekalbum van de Duitse specialist op het gebied van elektronische muziek Klaus Schulze. Het is opgenomen in Frankfurt am Main en Hambühren. Het is het eerste album waar een lijst van toetsinstrumenten wordt genoemd, die gebruikt werden. Het album is opgedragen aan broer Hans Dieter Schulze." (Wikipedia)
"It’s good to have William Orbit back. After a brief and unrewarding dabble with drug addiction, the veteran English musician had a comeback of sorts with 2021’s patchy Starbeam EP, but The Painter is a more satisfying return. Longtime collaborators Katie Melua and Beth Orton seem almost smothered by his efforts here, but there’s a gentle grandeur to first single Colours Colliding, with Polly Scattergood giving it her best Björk among some lovely strings and piano. It would be nice to have more dancefloor-friendly beats, like the Despacito dancehall kick powering Nuestra Situación, but there aren’t many artists who could create Heshima kwa Hukwe, a tribute to departed Tanzanian singer Hukwe Zawose without seeming grimly exploitative. Like the album as a whole, it’s slightly overlong and unnecessarily repetitive, but clearly made with great care and affection." (The Guardian)
"With Eternally Yours Alphaville has elevated its music onto a higher plane of artistic presentation. This also begs to acknowledge similar endeavors undertaken relatively recently by fellow New Wave / Synthpop pioneers such as Ian McCulloch of Echo & the Bunnymen (2013’s Holy Ghosts), Visage (2014’s Orchestral), Midge Ure of Ultravox (2017’s Orchestrated), and A Flock of Seagulls (2018’s Ascension and 2021’s String Theory). Ultimately, Eternally Yours places Alphaville rightfully in this rare category of Classical-inspired artists. That is why Cryptic Rock gives it 4 out of 5 stars." (Cryptic Rock). Met het German Film Ochestra Babelsberg|
Exclusieve Deluxe Edition 2CD, met 4 extra tracks en een 28-paginas dik boekje met fotos van Anton Corbijn. "Prikkelende paradox: het woord 'delta' in de titel van het 13de Depeche Mode-studioalbum verwijst naar de rauwe Mississippi-deltablues, terwijl 'machine' staat voor het elektronische instrumentarium waarvan de vanuit de VS opererende Engelsen zich bedienen. "Delta Machine" heeft inderdaad iets onmiskenbaar bluesachtigs, soms aanwijsbaar (gitaarloopjes in "Slow" en "Goodbye", uitbundige gospel in "Soothe My Soul"), op andere momenten ("Angel") subtieler. Tegelijk is dit typisch Depeche Mode, de succesvolste elektronische popgroep ooit, die in het verleden muziek maakte die nu gedateerd klinkt, maar op een nieuwe plaat altijd weer vitaal en eigentijds blijkt. Knap, na ruim drie decennia. Het studiogeluid en de zwarte, sinistere lyriek zijn overbekend, maar coherent en begeesterd klinkt het allemaal wel, meer dan voorganger "The Sounds Of The Universe" (2009)." (Menno Pot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"The Inevitable End heette de laatste Röyksopp-plaat uit 2014. Het duo zou muziek blijven maken, maar niet meer uitbrengen volgens het achterhaalde albumformat. Wat hier voor ons ligt is dan ook geen traditioneel album, maar ‘een soort huis dat onze ideeën kan herbergen’. Hugo de Jonge had zich er niet beroerder uit kunnen lullen. Laat je niets wijsmaken: Profound Mysteries is niet alleen een album, het is zelfs de meest consistente plaat die Röyksopp ooit maakte. De liedjes lopen naadloos in elkaar over en op zes van de acht nummers (intro en outro niet meegerekend) horen we gastzangeressen .. Impossible brengt electroclash-melancholie, This Time This Place is een Bravo-stamper (maar zonder de kenmerkende kickdrum), in How The Flowers Grow krijgt de dromerige ambient een fraai retrorandje en If You Want Me is een verkapte powerballad. De tijd van culthit Eple heeft Röyksopp voorgoed achter zich gelaten, maar sfeervolle elektronische albums, ik bedoel huizen, bouwen ze als de beste." (OOR)|
""Het sonische palet van het album is bijna identiek aan zijn voorgangers, maar dit is de meest introspectieve release van de trilogie. R?ksopp besluit hun "Profound Mysteries"-trilogie met enkele van hun meest ambitieuze nummers tot nu toe. Alle drie de afleveringen proberen de relaxte elektronica van het Noorse elektronische duo te huwen met toegankelijke, melodieuze songwriting en uitgebreide arrangementen. Maar hoewel het sonische palet van Profound Mysteries III bijna identiek is aan zijn twee voorgangers, zijn er enkele subtiele verschillen die dit de meest introspectieve release van het stel maken." (Slantmagazine.com)|"
"Nils Frahm lijkt in zijn slaap te kunnen componeren en dus brengt het Duitse pianotalent alweer een nieuw album uit. Deze keer gaat het zelfs om een dubbelaar, een collectie van 23 liedjes die de man tussen 2009 en 2021 opnam, maar die (meestal) geen thuis vonden op een van zijn andere albums. Het album zit daarmee ergens tussen een verzamelaar en een volwaardige studioplaat in. Frahm kuiste naar verluidt zijn archieven uit tijdens de lockdown toen hij op tientallen vergeten opnames stootte die kwalitatief wel hoogstaand waren, maar stilistisch niet op vroegere uitgaves pasten. Het valt wel meteen op dat Frahm de electronica schuwt op Old Friends New Friends en zijn typerende experimenteerdrang grotendeels achterwege laat. Vooral de geest van de impressionistische negentiende-eeuwse componist Satie lijkt op deze plaat rond te dwalen." (Dansende Beren)
"In Nederland kennen we Spinvis. En Eefje de Visser. Singer-songwriters die zich - geflankeerd door een band - uitmuntend weten te redden in ons fraaie taaltje. Poëtische arrangementen die op het laatste album van beide ("Tot Ziens, Justine Keller" resp. "Nachtlicht") tevens elektronische omlijstingen kregen. Onze zuiderburen hebben er op dat vlak een nieuwe speler bij. Bazart. Niet één, maar drie zangers. Opgericht door Mathieu Terryn en Simon Nuytten maakt het vijftal donkere indiepop in de Vlaamse taal, derhalve met een internationale sound. Vergelijkbaar met Oscar & The Wolf. Een trage bas, aanstekelijke synths, hier en daar een beat, sterke samenzang en de prominente toon van aanjager Terryn maken van "Echo" een krachtig geheel. Het album kent weinig wendingen, maar wordt op het juiste moment omhooggestuwd door pareltjes als "Echo", "Lux", "Goud" en "Zonder". Na een succesvolle festivalzomer is dit de bekroning op het werk. Heerlijke plaat." (Jelle Teitsma, Platomania)
"Klangstof is het geesteskind van Koen van der Wardt, tot voor kort bassist van Moss. Dit is een nieuw hoofdstuk in zijn leven, dat haast wel spannend en succesvol moet worden. De instrumentale opener draagt de toepasselijke titel "Doolhof": je verdwaalt en wordt meerdere keren op het verkeerde been gezet, om uiteindelijk pas na het daaropvolgende "Sleaze", waarin Van der Wardt op Thom Yorke-achtige wijze teksten prevelt, voldaan de uitgang te vinden. Het album bevat geen singles of misplaatste interessantdoenerij. Met synthesizer, gitaar en die kalmerende stem neemt Klangstof je mee op reis, door een album dat je voorkeur integraal en in afzondering beluistert. Heel soms klinkt de Moss-link door ("We Are Your Receiver"), verder laat de muziek zich lastig categoriseren. Klangstof is een aanwinst voor de Nederlandse muziekscene, maar met de 'backing' van de ambitieuze Amerikaan David Dann en al een flinke lijst aan shows in het buitenland zit er waarschijnlijk nog veel meer in het vat." (Tom Springveld, Oor)
"Om maar gelijk duidelijk te zijn: Tripping With Nils Frahm biedt alles wat Frahm zon fenomeen maakt. Er is gewoonweg geen ander muzikant die de muzikale wereld tussen nieuw klassiek en electronic emotioneel zo natuurlijk weet te verwoorden als Frahm. Fantastisch opgenomen ook met een heel natuurlijk en warm livegeluid en een aandachtig stil dan weer zeer enthousiast publiek. Tripping With Nils Frahm is de live ervaring die je van Frahm hoopt te krijgen na zijn overrompelende All Melody live-concerten gezien te hebben. Het zijn bedwelmend mooie opnamen. Overrompelend mooi oprekken kan Frahm als geen ander. All Melody tracks als #2, My Friend The Forest en Sunson zijn daar mooie voorbeelden van. Tripping With Nils Frahm is een volmaakt live-album dat alles wat Frahm muzikaal zo intrigerend maakt, volledig herbergt. Een klassieker in spé." (Written In Music)
"Het leuke aan 'Small World', opgenomen tijdens de lockdown, is dat het zichzelf niet zo serieus neemt. ‘Oh my God, it’s life and death’, zingt frontman Joseph Mount met de nodige spot in het openingsnummer, gevolgd door het al even geestige zinnetje ‘Take some pictures of me, but then forget about them’. Want leven, dood, foto’s op je smartphone – is alles niet gewoon onbelangrijk tegenwoordig? Who cares? Na deze kalme, stiekem diepgravende opener doet Metronomy dus gewoon weer waar ze goed in zijn, namelijk het serveren van luchtige (electro)popliedjes met positieve vibes, knipogende songteksten en voor de dansvloer geschapen baslijntjes, synthmotiefjes, fluitpatroontjes en killer refreintjes. Lockdown of niet, niets aan veranderen." (OOR)
"Met Call Me Maybe scoorde ze zeven jaar geleden een monsterhit. Het grote succes nam daarna voor Carly Rae Jepsen snel af. Ondanks de goede kritieken wist haar album Kiss en ook diens opvolger Emotion commercieel gezien niet te scoren. Onterecht, want dat de Canadese één van de beste popzangeressen van dit moment is, bewijst ze ook weer op haar nieuwste plaat: Dedicated. In vergelijking met haar vorige album is Jepsen precies hetzelfde te werk gegaan: ze schreef 200 liedjes en bracht dat aantal terug tot een acceptabele hoeveelheid. Het thema van de nummers op het nieuwe album is net als op Emotion de liefde en is dance-pop het genre. Erg? Nee, want het werkt. Carly Rae Jepsen neemt je mee in de verschillende fasen van een relatie." (nieuweplaat.nl)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
