"De inmiddels 91-jarige Willie Nelson liet zich door de countryzanger Orville Peck, het gemaskerde alter ego van de uit Zuid-Amerika afkomstige muzikant Daniel Pitout, verleiden tot een duetversie voor zijn ep "Stampede: Vol. 1". Ook queer-icoon Elton John buigt zich nogmaals over een van zijn successen ("Saturday Night's Alright (For Fighting)") op een tracklist met daarnaast coverduetten met ondermeer countryact Midland, singer-songwriter Allison Russell en Nathaniel Rateliff. Op zijn studioalbums "Pony" (2019) en "Bronco" (2022) liet Orville Peck al horen over een gouden strot te bezitten, wat op "Stampede: Vol. 1" slechts een nadeel kent: ieder ander verbleekt naast de emotionele kracht die hij in zijn woorden legt, wie ze dan ook schreef. Een luxeprobleem gelukkig, waarbij Willie Nelson bovendien verrassend goed overeind blijft naast 'queer cowboy' Peck." (Lust For Life Magazine juli/aug 2024; 4 uit 5 sterren)
"De titel van deze schijf van Tami Neilson, is een afleiding van ‘sassy’, staat voor brutaal en energiek, iemand die onomwonden voor zijn mening op komt, adjectieven die ongetwijfeld gelden voor de zangeres met Canadese en Nieuw- Zeelandse roots. Een swingend Stay Outta Of My Business zet meteen de toon voor haar nieuwe langspeler. Tami werpt meer dan ooit haar krachtige, soepele stem in de strijd voor de gelijkheid van de vrouwen en verpakt die boodschap in bijzonder fraaie songs al dan niet samen met haar broer Jay gecomponeerd. Op de opvolger van Don’t Be Afraid verruimt de zangeres uit Nieuw Zeeland haar van rockabilly naar R&b en soulblues pendelend repertoire met een flinke snuif excotica." (Written in Music)
Eén der meestbesproken rootsrock-CD's van '96. "Afwisselend, loopt uiteen van breekbare ballades tot stevige stampers. Verraadt invloed van The Replacements met stijlcitaten uit werk van o.a. Stones, Beach Boys, G Parsons, Big Star." (OOR) De oorspronkelijke dubbel-cd uit 1996 is op deze uitgave uitgebreid met maar liefst 3 cd's. Op cd 3 staan nog niet eerder uitgebrachte outtakes en demo's. Op cd 4 staat een live concert dat alleen beschikbaar was als promo cassette. Dat geldt ook voor het grootste deel van cd 5. Verder vind je op cd 5 nog 4 andere livenummers die nog niet eerder waren uitgebracht.
"De Amerikaanse zanger Gram Parsons maakte in de jaren zestig bliksemsnel carrière. Hij begon in The International Submarine Band, verleidde The Byrds tot het maken van een heuse countryplaat (Sweethearts Of The Rodeo), bekeerde The Rolling Stones tot de country, maakte vervolgens twee prachtige countryrockplaten met The Flying Burrito Brothers, alvorens verder te gaan als soloartiest. Voor de twee soloalbums die hij maakte voor Reprise, GP (1972) en Grievous Angel (1973), rekruteerde hij de begeleidingsband van Elvis Presley. Ook ontdekte hij de jonge zangeres Emmylou Harris, met wie hij enkele hartverscheurende duetten opnam. Commercieel succes bleef uit en Parsons overleed in 1973 aan een overdosis drank en drugs. Op The Complete Reprise Recordings zijn de eerdergenoemde soloalbums aangevuld met een cd met alternatieve takes, die in kwaliteit weinig onderdoen voor de bekende versies." (Muziekweb)
"Willi Carlisle vindt hoop in de wanhoop. Het einde der tijden is aangebroken. Maar de singer-songwriter uit Arkansas kwam tot een ander inzicht. De wereld draait rondjes. Wij draaien rondjes. Een lichaam vergaat, maar de geest blijft rondwaren. Alles is in evenwicht. ‘We turn to soil, songs, and stories’, schrijft hij in zijn voorwoord. De liedjes van Carlisle handelen weliswaar over donkere zaken, maar door ze te zingen schudt hij de zwaarte van zich af. "Critterland" wordt besloten met "The Money Grows On Trees", een ruim zeven minuten lang gedicht over de dunne scheidslijn tussen goed en kwaad. "Dry County Dust" handelt over zijn moeizame verhouding met zijn afkomst. Hij houdt van de simpele omstandigheden van kippen in de achtertuin, maar gruwt van de bekrompen mentaliteit. "The Great Depression" is een moderne dust bowl ballad waar Carlisle een positieve draai aan geeft. Want ook die crisistijd heeft de mensen sterker gemaakt. Er is altijd hoop, zo is zijn betoog." (AltCountry; 4 uit 5 sterren)
"Cinema speelde altijd al een grote rol in het werk van de in augustus 2023 overleden gitarist/songwriter van The Band. Daarnaast hield hij natuurlijk een nauwe band met Martin Scorsese, dit alles nadat de muzikant zélf al de ster was geweest van een Scorsese-film: "The Last Waltz" (1978), de afscheidsregistratie van The Band. "Killers Of The Flower Moon" gaat over de moorden op de Osage (een Indianenstam) in Oklahoma 100 jaar geleden. Robertsons moeder was van Indiaanse afkomst en het schrijnende relaas raakte hem daarom ongetwijfeld diep in de ziel. Maar hij wilde beslist geen typisch Indiaanse muziek op de soundtrack. In plaats daarvan is de muziek bij vlagen bluesy, met slide-werk dat sterk doen denken aan de soundtracks van Ry Cooder. Met rijke instrumentatie (percussie, panfluit, mondharmonica) raakt Robertson precies de juiste toon voor een aantal cruciale scènes." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
"De broertjes Chris en Oliver Wood en hun broeder van een andere moeder Jano Rix hebben onlangs ook weer een zalig soulvol en funky album uit hun mouw geschud. Goeie grutjes wat een lekker ding is dit "Heart Is The Hero"! Het album groovet en swingt als een tierelier. Meteen de eerste track "Pilgrim" glijdt erin als gesmolten boter over barbecue-gegrilld lekkers. Hun stemmen zijn echt prachtig, en doen je denken aan deels The Band, deels Band Of Heathens en deels North Mississippi Allstars maar toch hebben ze wel degelijk hun eigen geluid. Wat een heerlijke sound met golvende orgeltjes, kabbelende pianootjes en lekkere akoestische en elektrische gitaren. Maar vooral vreselijk veel soul in dit fraaie en sappige en eigenlijk ook zwoele en swingende album! Luister maar eens naar het het genoemde "Pilgrim" en wie daar bij stil kan blijven zitten op een stoel die zou misschien zijn pols moeten checken;-)" (Lucky Dice)
"Met Calexico (grensstad in Californië) begeven Joey Burns en John Cenvertino zich ook muzikaal op het grensgebied tussen de VS en Mexico. Al sinds het debuut "Spoke" (1996) wordt hun muziek sterk beïnvloed door de mix aan culturen die Amerika rijk is. Het vierde album "Feast Of Wire", dat de verhalen van de mensen die rond die grens wonen en werken vertelt, was twintig jaar geleden de eerste plaat waarop Calexico optimaal gebruik wist te maken van het gigantisch arsenaal aan instrumenten en klankkleuren dat we inmiddels zo goed kennen van de band. Voor het tweede schijfje van deze jubileum-editie is een oude, niet eerder verschenen live-opname van de plank gehaald, opgenomen in Stockholm op 25 april 2003. Helaas zijn de vocalen niet altijd even sterk, raken de instrumenten zoek in de mix en komen de prachtige songs gewoonweg niet altijd tot hun recht. Om deze pijn te verzachten bevat de heruitgave gelukkig ook de prachtige Love-cover "Alone Again, Or". (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Voor een zeer intieme, warme mix van Americana en folk kun je bij Darling West uit Oslo prima terecht. Ook dit vijfde album staat vol hemelse muziek. De ene keer zeer intiem en breekbaar, de andere keer sprankelend en fris: grofweg een mix van 10,000 Maniacs en Fleetwood Mac. De band is gevormd rond echtpaar Mari (zang, harmonica, omnichord) en Tor Egil Kreken (zang, gitaar, banjo, bas). Opener "Cosmos", is een prima voorbeeld van het bandgeluid. Een warm intiem deinend nummer met satijnzachte zang en zacht twangende gitaar. "Light Ahead" is funky op een broeierig, intieme wijze met hoekige grooves en majestueus refrein. "Still Here" klinkt zeer intiem en loom met zacht tokkelende banjo en ingenieus roffelende drums. Het breekbare "Old Man" zweeft heerlijk voort met de engelachtige zang van Mari, gevolgd door het sprankelend swingende "Oh Love". "Wild Dreams" mengt het geluid van Fleetwood Mac met het broeierige Peaky Blinders-geluid. Beslist één van de betere intieme bands van dit moment." (Bluestownmusic)
"Tijdens de pandemie zochten singer-songwriters Katie Crutchfield (Waxahatchee) en Jess Williamson vaak contact met elkaar, wat geresulteerd heeft in dit gezamenlijke album. De nostalgische insteek ervan is wellicht ingegeven door de lockdowns. Beide dames groeiden op in het Zuiden van de VS en dus met onversneden country. In hun eigen muziek klinkt vooral alt.country door, maar "I Walked With You A Ways" is direct geïnspireerd door het werk van onder meer The Chicks en Dolly Parton. Brad Cook (Bon Iver, Waxahatchee) produceerde, Spencer Tweedy drumde en op mandolines en pedalsteel is niet bezuinigd. Crutchfield en Williamson verdelen de leadzang en klinken in de koortjes en refreinen ook samen krachtig. Vooral de songs die Williamson zingt, klinken als country-tearjerkers volgens het boekje, met verhalende teksten vol tragiek – "Abilene" en "Bellafatima" zijn fraai. Haar stem past perfect bij het genre." (OOR)
"Dit album is een dankjewel, gericht aan de trouwe alsmaar volgende aanhang. Met het krachtige door koeienbellen aangekondigde "One Last F.U." wijzen ze met een opgestoken middelvinger naar de critici, waarbij ze dus welgemeend de punkgitaar het duel met een solerende gitaar laten uitvechten. Het is niet verkeerd om in een goed huwelijk te stoken, een beetje uitdaging voorkomt dat een relatie in een dagelijkse sleur belandt, bij Lucero is dit niet anders. De op leeftijd zijnde rockers tekenen niet voor een 'live fast die young'-punkattitude, maar twijfelen wel aan de gegarandeerde zekerheid van het muzikantenleven. Kondigt "One Last F.U." het definitieve afscheid aan, een last goodbye, en daarna is het klaar? Het spirituele "She Leads Me" is een sfeervol eerbetoon aan de geboortegrond, het verlangen naar de countryroots, de Americana soul en accordeon melancholiek van het vertrouwde "Time To Go Home" thuiskomen." (Written in Music)
"De samenwerking tussen de Schotse singer-songwriter Dean Owens en de twee voormannen van de Amerikaanse band Calexico levert een bijzonder klinkend album op dat makkelijk overtuigt Ik had echt nog nooit van de Schotse muzikant Dean Owens gehoord, maar het deze week verschenen Sinner?s Shrine is een pareltje. Dat is voor een belangrijk deel de verdienste van de Schotse muzikant zelf, die prima songs schrijft en ze met veel gevoel vertolkt. Het is ook de verdienste van de samenwerking met Joey Burns en John Convertino van de Amerikaanse band Calexico, die het album op bijzondere wijze inkleuren. Calexico houdt de deur op haar laatste albums zelf wat dicht voor Mexicaanse invloeden, maar op "Sinner?s Shrine" van Dean Owens staat de deur wagenwijd open. Je waant je af en toe op de set van een spaghetti western en dat voelt in deze stormachtige dagen best lekker." (De Krenten Uit De Pop)|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
