"Forty-five years into the band's career, the seemingly straightforward numerical system Chicago follow to title their albums has gotten confusing. This is clearly their 36th record but it is only their 23rd studio album and their first collection of brand-new original material since "XXX" in 2006. Hence, the decision to put "Now" in front of Chicago XXXVI instead of behind: it emphasizes that this record showcases the band in the present. That "Now" sounds tethered to the Chicago of the early '80s is neither here nor there. At this point, Chicago exist within their own universe, something made plain by the construction of "Now", where each songwriter within Chicago acted as producer on his own tracks. Far from sounding disparate, "Now" is united in sound and sensibility, anchored upon the splashy horn-fueled jazz-pop they pioneered in the '70s but usually returning to the slick professional adult contemporary of the '80s, the music they made just before and after Peter Cetera left." (S.T. Erlewine, Allmusic)
De charismatische zanger Gino Vannelli heeft in de jaren zeventig grote hits met nummers als "Love Of My Life", "I Just Wanna Stop" en "People Gotta Move". De muzikale mix van pop, jazz en rock, gecombineerd met zijn poëtische teksten, unieke melodieën en herkenbare stem, leidt tot een volstrekt eigen geluid dat door diverse muziekliefhebbers wordt omarmd. Alles wat Gino aanpakt wordt met veel liefde, aandacht en perfectionisme uitgewerkt, zo ook dit deel uit de "Collected"-serie. Deze samenstellling is in nauwe samenwerking met Gino Vannelli tot stand gekomen en geeft een compleet overzicht van zijn oeuvre. Van de grote hits tot vergeten albumtracks en minder bekende duetten, waaronder het niet eerder verschenen duet met Alain Clark "Brothers In The End". (bron: Universal)
"We kunnen alleen maar gissen hoe zwaar het wel niet voor Emerald geweest moet zijn om haar megadebuut op te volgen. Want wat doe je? Maak je een soortgelijke plaat, met het risico dat recensenten je neersabelen? Of bouw je een muzikale koerswijziging in, met het risico de fans van je te vervreemden. "The Shocking..." blijkt een soortgelijke plaat als het debuut, met fijne, goed verzorgde liedjes die ons wederom naar de swinging twenties en roaring thirties, evenals naar de crooner days uit de fifties, meevoeren. Er staat ook een single op die doet denken aan "Back It Up": "Tangled Up". Het album heeft dan misschien niet het verrassingseffect van dat charmante debuut, het is wel een doordachte en mooi uitgewerkte plaat. Inspiratie komt deze keer uit de Hollywood cinema van voor WO II en de stijl, opwinding en romantiek van Parijs." (Platomania) Deze Duitse(!) import-versie gaat vergezeld van een DVD met de videoclip van "Tangled Up", een 'making of'-documentaire en een door de ZDF opgenomen concert uit 2011.
De subtiele liedkunst van de Noorse zangerees Silje Nergaard weifelt ietwat tussen vocale jazz en iets dat je 'progressieve pop' zou kunnen noemen. Omdat ze op dit album veelvuldig samenwerkt met jazzmuzikanten, rolt de bal hier wat meer richting jazz. Daarbij dient aangetekend dat de muziek niet zozeer swingend is en dat haar zanglijnen niet veel ruimte voor improvisatie geven. Hoewel: er is één nummer met een heuse scat. De al aangehaalde gastmusici (waaronder trompettist Nils Petter Molvaer) spelen werkelijk prachtige partijen en enkele gitaristen zorgen voor bijzonder sterke soli. Zo is John Scofield op "Gods Mistakes" te horen, maar de schitterendste prestatie komt van Nils Enar Vinjor met zijn solo in de The Killers-cover "Human". Maar laten we niet vergeten dat de belangrijkste attractie van dit album Silje's gloedvolle zang is, in beklijvende songs die op "Human" na allemaal (mede) van haar hand zijn.
Concert uit de 2004 double bill-tour door de VS van Chicago en Earth, Wind & Fire. In eerste instantie ben je geneigd dit een vreemde combinatie te vinden: een grote swingende zwarte funkband (EW&F) samen met een band die wat bedaagde witteoudemannenmuziek speelt? Foute vooroordelen, zo blijkt al snel! En bovendien: als je wat meer nadenkt heb je al snel door dat er meer synergie tussen deze bands is dan je in eerste instantie denkt. Beide bands zijn namelijk beroemd geworden om hun spetterende blazerssectie, ook al waren die in de latere grote ballad-hits nauwelijks te horen. En dan is er Bill Champlin, die in de jaren zeventig vooral actief was als songschrijver en zo EW&F de hit "After The Love Has Gone" bezorgde. Begin jaren '80 sloot hij zich aan bij Chicago. Het mooie van dit spetterende concert is dat ongeveer 1/3 deel daadwerkelijk sámen gemusiceerd wordt: da's werkelijk knallen met meer dan 20 man op het podium! Het lijkt ons ook dat Chicago voor de gelegenheid funkier speelt dan gebruikelijk.
"Norah Jones liet een succesvolle mix van jazz, country, folk en pop horen op "Come Away With Me" en "Feels Like Home", waarna de zangeres-pianiste zich vooral als componiste en gitariste verder ontwikkelde, zij het wel min of meer ten koste van haar muzikale charme. Tijdens het galaconcert t.g.v. het 75-jarig bestaan van het Blue Note-label hernam ze onder begeleiding van 4 jazz cracks een lied van die eersteling, wat haar inspireerde tot een zogeheten 'return to form'. Zo werd het leeuwendeel van "Day Breaks" opgenomen met enkel een ritmetandem, soms aangevuld met een saxofonist en een organist. Nast "Don't Be Denied" van Neil Young bevat dit zesde album gewaagde covers van Horace Silver en Duke Ellington, maar met bijna dartel pianospel en even gedoseerd als expressief gezang komt Jones er probleemloos mee weg, terwijl fenomenale instrumentalisten als Wayne Shorter, Dr. Lonnie Smith, John Patitucci en Brian Blade evenmin het evenwicht tussen creativiteit en virtuositeit verliezen." (Geert Henderickx, Oor)
"De 29-jarige Karsu Dönmez heeft inmiddels een prachtige palmares achter haar naam. Ze speelde piano in het restaurant van haar ouders in Amsterdam waarna we haar ineens in Carnegie Hall in New York zagen optreden. Ze stond al 2x op het befaamde North Sea Jazzfestival, bracht eerder twee albums uit en won in 2016 een Jazz-Edison! Nu is ze terug met een nieuw album waarmee ze weer de aangename mix van lichte popmuziek, Jazz en Turkse muziek combineert. (...) Mooi om Karsu op dit album als een zelfbewuste vrouw te horen die ook haar mening durft te ventileren.http:// De mix van liedjes in de Engelse en Turkse taal pakken goed uit waarbij ze bewijst dat ze vocaal ontzettend sterk is. Ze schreef de muziek en teksten voor alle liedjes en we horen haar ook nog op piano op de meeste tracks." (Mpodia)
"Lilian Hak, zangeres, maar ook muzikant en producer, speelt een grote rol op "Little Torch", het zevende album van Hamel. Nog altijd maakt Hamel, de Nederlandse zanger die het zo goed doet in Japan, muziek waarin geen hek staat tussen jazz en pop, maar met Hak aan zijn zijde slaat hij echt nieuwe wegen in. "Lucky Streak" is een van de 13 songs. In die genoemde luchtigheid wijkt het wat af van de rest van het materiaal, dat niet zwaar of donker is, maar wel serieus. Hamel en Hak delen een liefde voor de muziek van Julie London (1926-2000), de Amerikaanse die in de jaren vijftig naam maakte met smachtend gebrachte torch songs, en dat is af te horen aan Little Torch. Maar ouderwets klinkt het album beslist niet; de muziek is deel elektronisch. Hamel en Hak namen gewoon thuis op. Evengoed klinkt de muziek vaak filmisch en ruimtelijk." (Het Parool)|
Eerder op twee vinyl-EP's verschenen opnamen, nu samengevoegd op één CD. Caro en haar team hebben tussen alle tour- en studiodrukte tijd gevonden om de studio in te duiken en daar speciale stripped down-versies op te nemen van nummers van zowel "The Shocking Miss Emerald" (die stonden op de eerste EP) als van de voorganger "Deleted Scenes From The Cutting Room Floor" (eind 2016 verschenen op de tweede EP). Gewapend met een Binson Echorec (een befaamd Italiaans galm-apparaat uit de jaren 50) en een 'vintage' Ampex taperecorder uit 1958 zijn de nummers opgenomen op de ouderwetse manier: Caro en de muzikanten in dezelfde ruimte, geen koptelefoons en alles rechtstreeks op tape. (bron: Caro Emerald)
Na het in mijn ogen wat tegenvallende bluesalbum All Blues uit 2019 komt Peter Frampton nu met iets heel anders. En de titel zegt alles: Frampton zingt geen woord en laat daarvoor zijn gitaar spreken. De CD bevat een tiental meer of minder bekende covers uit de popgeschiedenis, die worden voorzien van nieuwe arrangementen. Frampton laat horen nog steeds fantastische gitarist te zijn. Het is een lekker luisteralbum geworden. Enkele voorbeelden zijn 'If You Want Me To Stay' (Sly Stone), 'Avalon' (Roxy Music), 'Isn't It A Pity' (George Harrison), 'Are You Go
Met meer dan 10 miljoen verkochte albums en een succesvolle BBC Radio 2-radioshow is Jamie Cullum een artiest met trouwe fans in alle uithoeken van de wereld. In zijn carrière van meer dan 20 jaar, brachten zijn legendarische live shows hem samen met artiesten als oa. Herbie Hancock, Pharrell Williams en Kendrick Lamar. Nu is singer-songwriter en multi-instrumentalist Jamie Cullum is terug met zijn achtste studioalbum. 'Taller'. Deze Deluxe editie bevat zes bonustracks.
"Met Aja ging de Amerikaanse groep Steely Dan een andere richting in: weg van de West Coast-rocksound in ruil voor meer jazz-invloeden. Het resultaat was een soort pop-jazz-mix, die je gerust progressief kunt noemen. Het titelnummer is misschien wel het meest uitgesproken, want het hart van het stuk is eigenlijk een lange instrumentale jazzfusion-compositie met een saxsolo van Wayne Shorter (van Weather Report) en heerlijk drumwerk van Steve Gadd. Gave muziek voor een mooie nazomerse avond." (Chris Bekhuis, Xymphonia)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
