"Een nieuwe compilatie van 55 nummers van het Britse artpopduo is zo definitief als het maar kan, parel na parel van fantastische singles van een van de besten op dit vlak. Soms zijn de singleversies hier superieur aan de albumbewerkingen, 12-inch mixen en andere bewerkingen, maar niet altijd. Het is ook mogelijk om een meer genuanceerde en inventieve opeenvolging van Pet Shop Boys' carrière voor te stellen dan dit chronologische overzicht. Maar dit nerdy historisme is vooral waardevol gezien de slechte catalogisering van singlebewerkingen door streamingdiensten en gezien het feit dat de popsingle de belangrijkste manier was waarop Pet Shop Boys het grote platenkopende publiek bereikte. Dit is wat we gehoord hebben: een moordenaarsrij van fantastische singles van een van de beste popduo's ooit." (Pitchfork; waardering 8.4)
"Na critical darlings Folklore en Evermore heeft Swift met Midnights namelijk een album gemaakt zonder gitaren, cello’s, Dessner-broertjes of Bon Iver-assists. Midnights is een synthpopplaat die aan het oppervlak meer in de buurt van haar eerdere popplaten lijkt te komen. Wat Swift echter heeft behouden uit haar ‘indiefolkperiode’, is de meer subtiele aanpak en een verfijnd gevoel voor muzikale details en nuances. Ze flirt op dit late uurtjes-album met dance. Zo zitten er wel dupstep-geluiden in Lavender Haze, maar komt er geen ordinaire drop in deze openingstrack voor. En zo plaatst ze haar gepassioneerde vocalen in het prachtige Maroon over de meest spannende, sfeervolle trapbeat ooit gemaakt. Midnights doet in veel opzichten denken aan het meesterwerk van dat andere vrouwelijke popgenie waar we regelmatig over schrijven. En dan doel ik niet op Lana Del Rey, die hier als gastvocalist opduikt in de majestueuze dreampopwolk Snow On The Beach." (OOR)|
"Being one of the most radiant keyboard albums, M83's absurdly lush second album combines a small arsenal of antiquated synths and drum machines with a shoegaze aesthetic to create a giant starburst of sound. The French duo's songs seem to evolve from one major chord to the next with tremendous velocity, always adding dense new layers of sound along the way. The keyboards throb, quiver, arpeggiate, and drone with such unbridled intensity that there's rarely any space (or need) for anything else. But while the shrill analog thrash of "America," the frenzied overload of "0078H," and the sustained crescendo of "Noise" certainly prove that guitars aren't needed for post-rock dramatics, M83 are much more than a quiet-loud-quiet-loud outfit with a twist. As evidenced by the singsongy hymnal of "In Church," the sweetly sung "Run Into Flowers," and the provincial chimes of "Beauties Can Die," M83 is a keyboard band of the best kind: one with nuance, tone, thrash, and color." (Mark Pytlik, Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)
Heruitgave van het album uit 2020 met maar liefst 8 extra tracks, waaronder 4 niet eerder uitgebrachte songs. "Future Nostalgia is een eigentijdse, majestueus geproduceerde lokroep van een zelfbewuste popsirene. Een razend lekkere productie, kneiterveel danshits, een herkenbare husky stem, zelfverzekerde teksten met een mild feministische boodschap. Het zorgeloos koele Dont Start Now - waarin ze haar ex-vriendje afpoeierde - was vorig jaar al een voorteken van. Geheel in de recycletrend vond Lupa met haar leger topproducers inspiratie in bewezen muzieksuccessen. Disco- en funknostalgie viert hoogtij op de dansvloer in aantrekkelijke four-on-the-floor-ritmes. Een vertrekpunt waren muziekherinneringen uit mijn jeugd, licht ze kort toe. Muziek die me altijd een beetje nostalgisch maakt en altijd weer aan het dansen zet. Ik bedoel de muziek van Jamiroquai, Moloko, Blondie, Prince en Outkast. Ik vroeg me af hoe ik dat gevoel van toen kon meenemen in iets nieuws en modern van 2020. (NRC)
"Deels geproduceerd door gitarist Aaron Dessner van de alternatieve rockband The National is Folkore een album zonder een zweempje van de gebruikelijke fanfare, een prachtig sfeerrijk geheel van grotendeels akoestische 3-minuten-songs. Met als bonus: een flinke snuf popmelancholie die we kennen van Lana del Rey. Haar twee albums na het knappe 1989 uit 2014 illustreerden behalve een honger naar hits ook twijfels over haar muzikale koers. Nu ze in haar eentje haar weg kon bepalen is die ambivalentie in één klap weg. En minstens zo belangrijk: Swift is in grootse vorm als songschrijver. Mirrorrball is een van haar beste composities ooit. Een fraai zwevende hartenkreet over het voorbijgaan van liefde en vasthouden van wat is geweest. Dezelfde dromerige sfeer ademt The last great American dynasty, waarop Swift zich plots opwerpt als chroniqueur van de Amerikaanse samenleving." (Het Parool)
Deze geremasterde heruitgave van het album uit 1984 (met de hits 'Big In Japan', 'Sounds Like A Melody' en de titelsong) bevat een goed gevulde bonus CD met naast single versies en extended mixes van de hits ook enkele niet op het oorspronkelijk verschenen album nummers.
"Op The Gods We Can Touch klinkt AURORA toegankelijker dan ooit tevoren en hoewel we even moeten wennen, moeten we ook meteen toegeven dat een popkostuum haar bijzonder goed staat. Gehuld in elektronische producties en in het gezelschap van een leger elfjes trekt ze naar het slagveld van de mainstream, klaar om harten te veroveren en te breken. Geen beter nummer dan Giving In To The Love om dit beeld te versterken. De stevige beat in het begin van het nummer bevestigt meteen de indruk dat AURORA klaar is om de wereld te veroveren. Met The Gods We Can Touch toont AURORA zich een veelzijdige artieste die uit haar comfortzone durft te treden zonder haar eigenheid te verloochenen. Als het aan ons ligt, betekent deze plaat dan ook eindelijk de doorbraak bij het grote publiek." (Dansende Beren)
"Op As I Try Not To Fall Apart bekennen de Britse postpunkers neonkleur en herpakken ze de ingeslagen Five weg. Het is een feest van herkenning en aangenaam opveren bij de kerkelijke orgeltoetsen van het grimmige The End en het zichzelf overwinnende There Is No Cure for It die zeker niet op die vijf sterren eersteling zouden misstaan. Verder dus heel veel catchy new wave bas funk, wijd uitwaaiende synths en een typisch jaren tachtig zanggeluid. White Lies is geen vernieuwende band met een nieuw geluid, in alles hoor je de eighties postpunk door. Dat kunnen we kort en bondig concluderen. Maar het is heerlijk herkenbaar en het nodigt vervolgens zo uit om die prachtige klassiekers uit de kast te trekken, gewoon omdat ze er naadloos op aansluiten. Dit Londense drietal verkeert wederom tekstueel en muzikaal in topvorm. Keyboards als kloppend hart met elke denkbare mechanische draadverbinding om het heden aan het verleden te bundelen." (Written In Music)
"Op deze vierde plaat van het Britse White Lies klinkt het ene nummer nog vrolijker dan het andere, daarbij de geest oproepend van feelgoodfilms uit de jaren tachtig - inclusief de synthesizers uit die tijd. Erg verrassend klinkt "Friends" dus niet, maar je kunt er wel fijn op meedeinen." (Caya Forman, Lust For Life)\n"De plaat heeft weer alles in zich om de charts te bestormen: grootse refreinen, empatische teksten en een berg bombast in de productie." (Tom Springveld, Oor)
"Met Call Me Maybe scoorde ze zeven jaar geleden een monsterhit. Het grote succes nam daarna voor Carly Rae Jepsen snel af. Ondanks de goede kritieken wist haar album Kiss en ook diens opvolger Emotion commercieel gezien niet te scoren. Onterecht, want dat de Canadese één van de beste popzangeressen van dit moment is, bewijst ze ook weer op haar nieuwste plaat: Dedicated. In vergelijking met haar vorige album is Jepsen precies hetzelfde te werk gegaan: ze schreef 200 liedjes en bracht dat aantal terug tot een acceptabele hoeveelheid. Het thema van de nummers op het nieuwe album is net als op Emotion de liefde en is dance-pop het genre. Erg? Nee, want het werkt. Carly Rae Jepsen neemt je mee in de verschillende fasen van een relatie." (nieuweplaat.nl)
Het legendarische Zwitserse electronisch duo viert de 40ste verjaardag met een fraai retrospectief op deze 2CD met 41 tracks. Dieter Meier en Boris Blank hebben een bijzonder overzicht samengesteld met niet alleen maar de grote hits (zie daarvoor Yello By Yello - The Singles Collection 1980 - 2010). Ze kozen ook voor vele pareltjes uit hun omvangrijke discografie die nooit de aandacht kregen die ze verdienden. Nummers als 'I Love You', het geweldige 'Rubberbandman' maar ook 'Desire' laten horen dat het stylistische bereik van het duo geen grenzen kende. In het boekje staat een overzicht van de hele discografie van Yello. Een absolute aanrader voor liefhebbers van deze elektronische muziek. (GT, Muziekbank)
"Het Zwitserse duo Yello bestaat al sinds 1979 en staat sinds debuutalbum "Solid Pleasure" uit 1980 garant voor verrassing en vernieuwing. De laatste jaren zijn Dieter Meier en Boris Blank wat minder productief dan in het verleden, waardoor we zeven jaar hebben moeten wachten op de opvolger van het uit 2009 stammende "Touch Yello". "Toy" is gelukkig weer een typische Yello-plaat. Het duo gaat met zijn elektronische muziek verder waar Kraftwerk ooit ophield, maar is ook niet vies van hopeloos aanstekelijke popliedjes met invloeden uit jazz en filmmuziek. In vocaal opzicht heeft Yello haar geluid verrijkt door gebruik te maken van meerdere gastvocalisten, maar ook de brommerige vocalen van Dieter Meier doen het nog altijd uitstekend. "Toy" biedt ruim een uur muziek en het is een uur vol fraaie elektronica, spannende ritmes, verrassende wendingen en prima vocalen. De heren van Yello zijn inmiddels aardig op leeftijd, maar hun muziek is nog altijd zo fris als een hoentje." (Erwin Zijleman, Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
