Een meer dan voortreffelijke 2 cd set van deze Amerikaanse groep, met nadruk op de derde plaat "Another Mother Further" (7 van de 8 tracks).
"Zet dit album op en na dertig seconden geven popquizzers het foute antwoord op de vraag ‘welke band hoor je hier’? De zanger met zijn stem uit duizenden heeft dan net iedereen op het verkeerde been gezet. Het is Corey Glover, niet met Living Colour maar met Sonic Universe. Als zij even gas terug nemen, is de gelijkenis met Glovers andere band evident. De metalfunkers van Living Colour durfden ook al behoorlijk uit te pakken, maar de nieuwe band van leadgitarist Mike Orlando (uit metalband Adrenaline Mob) zet duidelijk nog een paar tandjes bij. Living Colour is trouwens opvallend levend, zo bewezen onlangs fraaie shows in kleine clubs. Sonic Universe zal ongetwijfeld voor grotere zalen en festivals gaan. Het spel is virtuoos, de vingervlugheid en progressieve technieken van Orlando zijn meesterlijk. En helaas ook dodelijk vermoeiend. Het is wat het is: excellent voer voor overspannen headbangende ADHD’ers." (OOR)
"Een explosieve mix van rock, funk, metal en hiphop met een tijdloze politieke boodschap waarop het goed springen is. Rage Against The Machine veroorzaakte er ooit een aardbeving mee en met de Amerikaanse verkiezingen op komst begonnen Tom Morellos handen weer te jeuken. Net als die van zijn RATM-maatjes Tim Commerford (bas) en Brad Wilk (drums), en met ook nog eens twee van de meest herkenbare stemmen uit de hiphop aan boord B-Real van Cypress Hill en Chuck D van Public Enemy (diens DJ Lord is het zesde bandlid) is Prophets Of Rage een ware supergroep. Prophets Of Rage klinkt op zijn minst als een uitmuntende festivalset. Prophets Of Rage komt voort en wordt gevoed door de actualiteit. In "Living On The 110" laat Chuck D hypocrisy maar weer eens op democracy rijmen en "Hail To The Chief" is natuurlijk een rage tegen Donald Trump. Tom Morello haalt prachtige fratsen op zijn gitaar uit, de groove is onverwoestbaar en de urgentie in de teksten gierend. Dit is een goed stel hoor." (John Denekamp, Oor)
"Het aantal memorabele tracks werd na "Time's Up" per album lager. Met "Shade" is die trend gekeerd. Voor een band die iets te zeggen heeft zijn dit dan ook productieve tijden. Opener "Freedom Of Expression" (de afkorting F.O.X. is veelzeggend) is gelijk een knaller. De herkenbare gitaar van Vernon Reid, Corey Glovers uiterst ritmische zanglijnen, met bas (Doug Wimbish) en drums (Will Calhoun) die vaak de gitaar volgen. Op het album zijn volop samples te horen, maar ook trombone, lapsteel, toetsen en gasten als George Clinton. De drie covers zijn naast "Who Shot Ya" (Notorious B.I.G.) Robert Johnsons "Preachin Blues", die een lekker lawaaiige behandeling krijgt, en een funkrockversie van Marvin Gayes "Inner City Blues". Een van de beste tracks is van de hand van producer André Betts, "Program"; Living Colour op zijn best: energiek en heavy, met boodschap, tegendraads en toch iedere keer weer catchy en energiek. Niet verwacht dat ze nog een keer zó goed zouden terugkomen." (Eric van den Bosch, Rockportaal)
"Vet geproduceerde Franse kruising van new wave, industrial, techno, metal, doom, noise en melodieuze pop. Vaak a la Devin Townsend/SYL; met melodramatische, Floydeske refreinen. Soms erg mooi, dan weer verrassend noisy irritant." (FH, Oor)
