"De naam Billy Valentine doet niet meteen bellen rinkelen. De song "Money's Too Tight (To Mention)", dat hij schreef en in 1982 uitvoerde met zijn broer John als The Valentine Brothers, doet dat wel. Maar het soulnummer werd vooral een wereldhit voor de Britse band Simply Red. Billy Valentine behoorde daarna jarenlang tot de cast van de musical "It Ain't Nothin' But The Blues" en duikt nu op bij het legendarische label Flying Dutchman van wijlen jazzproducer Bob Thiele. (...) Met een indrukwekkende lijst van begeleiders, zoals trompettist Theo Croker, gitarist Jeff Parker en vibrafonist Joel Ross, duikt Valentine in de zwarte soulmuziek van de vorige eeuw. Hij verstaat de kunst om zich soulklassiekers van onder meer Curtis Mayfield, Prince en Stevie Wonder, volledig eigen te maken met zijn sensitieve en licht gekwelde hoge zangstem. In iedere uitvoering weet Valentine je diep te raken, terwijl de stemmige begeleiding laveert tussen jazz en breekbare soul. Schitterend album!" (Muziekweb)
"Coltrane zou aanvankelijk helemaal niet meegaan naar Europa. Vibrafonist Buddy Montgomery (broer van Wes) was gevraagd, maar die had vliegangst. Coltrane had niet veel zin in de tournee. Hij was bezig om zijn eigen sound en spel te ontwikkelen, zijn eigen band op te bouwen. Uiteindelijk bood Norman Granz, organisator van de toer, 1000 dollar per week. Dat haalde hem over. Miles bouwde tijdens de concerten zijn stijl van die tijd verder uit in de bekende themas die hij al jaren speelde. Daartegenover stond Coltrane met zijn sheets of sound. Door de spanning die dat creëerde was iedereen in de groep op zijn scherpst en werd deze boven zichzelf uitgetild. En dat hoge niveau blijft vier cds lang constant! Het is een feest om de vijf concerten nu op cd terug te horen. Het is met volle teugen genieten van dit laatste samenzijn van de krachtcentrale die het Miles Davis Quintet in deze samenstelling was". (Hessel Fluitman, JazzFlits).
"Het verhaal is bekend. Begin 1957 wordt John Coltrane uit de band van Miles Davis gezet vanwege zijn heroïneverslaving. Het zet de saxofonist aan het denken. Hij vertrekt naar zijn ouderlijk huis waar hij zich een paar weken laat opsluiten om af te kicken. Een herboren Coltrane keert terug naar New York waar hij, tot zijn dood 10 jaar later, een gedisciplineerde en spirituele muzikale reis begint. Blue Train, dat in september 1957 wordt opgenomen en begin 1958 verschijnt, is zijn eerste belangrijke album. Het is het enige album dat hij opneemt voor Blue Note, met een fantastische gelegenheidsband, bestaande uit o.a. de ritmesectie van Miles Davis. Blue Train is nog diepgeworteld in de hard bop en klinkt 65 jaar later onverminderd fris en geïnspireerd. De extra cd met afgekeurde takes voegt daar weinig aan toe, maar Blue Train blijft een essentieel fundament van het invloedrijke en onuitwisbare oeuvre dat Coltrane opbouwde gedurende de veel te korte tijd die hem nog gegund was." (Muziekweb)
"Heaven And Earth, het nieuwe album van de belangrijkste saxofonist van zijn generatie, Kamasi Washington, is een duizelingwekkend meesterwerk. In een enkel nummer gebeurt meer dan in de hele carrière van een gemiddelde jazzcat. Ook is het album bij vlagen epischer dan The Epic, Washingtons drie uur durende, driedelige debuut. En dat terwijl Heaven And Earth op papier slechts en tweeluik mag heten. De nummers op deel 1, Earth, gaan over de echte wereld en hedendaagse realiteit. Openingstrack Fist And Fury is een strijdlied zoals je dat nooit eerder van een jazzartiest hoorde. 'Our time as victims is over! kondigt een krachtige vrouwenstem aan. When faced with unjust injury, I change hand to fist of fury! brult een koor. Om de daad bij het woord te voegen, spuwt Washingtons hoorn de ene na de andere vuurbal van een solo. Ondanks de Coltrane-moeilijkheidsgraad van zijn blaaskunsten swingt het echter altijd bij deze man, waardoor hij voor de beginnende jazzliefhebber óók meteen lekker klinkt". (OOR)
Release van Soul Jazz in het kader van de grote wereldwijde kunsttentoonstelling: Soul of A Nation: Art in the The Age of Black Power in het Tate Modern, Londen en het Brooklyn Museum in New York. Het albumlaat zien hoe de idealen van de civil rights movement , black power en het zwarte nationalisme de ontwikkeling van de radical African-American Music heeft beïnvloed in de roerige en revolutionaire periode eind jaren 60 die volgde op de moord op Malcolm X en Martin Luther King en de opkomst van de Black Panther beweging. Met baanbrekende artiesten als Gil Scott-Heron, Roy Ayers, Don Cherry, Oneness Of Juju en Sarah Webster. Soul of A Nation shows how political themes led to the rise of conscious black music as new afro-centric styles combined the musical radicalism and spirituality of John Coltrane and radical avant-garde jazz music alongside the intense funk and soul of James Brown and Aretha Franklin and the urban poetry and proto-rap of the streets. (bron: Soul Jazz / V2)
"This album is a monster collection of BASSic emotions... Abraham shows his stuff here, and his associates, Alex Acuna, Justo Almario and Abe Jr. hang right with him, lick for lick. Thumping, popping, fingering, tapping, chords, monster riffs, tight drum/bass lines, tasty melodies, funk, bebop... you get a taste of everything. (Breakfast at Tiffany's will make you want to brush up on your music theory) Man, how I would have loved to see these songs performed live! As a 20+ year bass player who grew up listening to Stanley Clarke, Nathan East, Jaco Pastorius, Nathaniel Phillips, Luis Johnson and others, I can say with confidence: this album is no joke! Buy it, pop in in, turn it up loud; these guys had real fun with this one, and you will too!"(Amazon)
Electronische fusion die sterk nijgt naar soul en lounge. Gelaagde muziek die uitnodigt tot dansen maar ook liggend op de bank tot zijn recht komt. (GR Muziekbank)
"José James is gezegend met een warme, soepele stem. De muziek van de 39-jarige Amerikaanse zanger is combinatie van soul, jazz, R&B en drum 'n' bass en dus niet in één hokje te categoriseren. Het was aanvankelijk het plan om van dit alweer zevende studioalbum een dubbelalbum van te maken. Eén deel over de liefde, en een deel over de sociale onrust in onze huidige samenleving. Maar tijdens het werken aan de plaat nam de sociale onrust om hem heen dusdanig toe dat hij besloot om het alleen over de liefde te laten gaan. Niet dat het daarmee een mierzoete collectie is geworden, integendeel, alle aspecten van de liefde (ook de minder romantische) komen aan bod. De popinvloeden zijn wat prominenter aanwezig op het album in vergelijking met zijn voorgaande platen. Daarvan getuigen de effecten en de ombuigingen van de zangpartijen. Maar het afsluitende "Im Yours" is dan weer een verrassende piano ballad zonder veel opsmuk. En zo is er voor veel smaken wat te halen." (Luc van Gaans, Platomania)
`The recording of Cannonball Takes Charge was sandwiched in between two events that would help earn Cannonball Adderley a permanent place in jazz lore. Just the day before the albums first session, he participated in the completion of Miles Daviss seminal Kind of Blue. Five months after Cannonball Takes Charge was finished, he had Riverside producer Orrin Keepnews record his newly formed quintet at the Jazz Workshop in San Francisco which helped launch his career as one of the leading proponents of soul jazz. But what about the album made in between these two momentous occasions? Cannonball Takes Charge s concept was a common one: the altoist is the lone horn in a quartet performing a program made up primarily of standards. The results are anything but routine though, and show that 1959 was a very good year for Cannonball Adderley." (All About Jazz)
"In 1962 kwam de Amerikaanse tenorsaxofonist Dexter Gordon (1923-1990) voor een verblijf dat uiteindelijk veertien jaar zou duren naar Europa. De Utrechtse jazzfanaat Jaap van de Klomp zag dat Gordon overal in Europa speelde behalve in Nederland dus haalde hij de saxofonist zelf naar het in een werfkelder gevestigde Utrechtse Persepolis. Hij regelde de volgens hem beste begeleiders (pianist Rob Madna, bassist Ruud Jacobs en drummer Cees See) en haalde de VARA-radio erbij. Dexter Gordon gaf in januari 1963 twee concerten, waarvan het tweede deels door de radio werd uitgezonden. De banden zijn altijd bewaard gebleven en vormen nu de bron voor een wederom prachtige uitgave door het Nederlands Jazz Archief in de reeks Treasures Of Dutch Jazz. Gordon blijkt in geweldige vorm. Zijn toon is diep, zijn spel aanvankelijk traag maar naarmate hij door zijn uitstekende begeleiders meer op zijn gemak wordt gesteld komt er steeds meer swing in en permitteert hij het zich zelfs om een stukje te zingen". (Volkskrant)
"Daybreak", met opnamen uit de laatste jaren van de carrière van organist Jimmy Smith, is ook verschenen onder de titels "Black Cat" en "The Cat Swings Again".
Hoewel de term in 1983 misschien nog niet ingeburgerd was, zou je kunnen verdedigen dat de stukken op deze plaat een smooth jazz-achtige insteek hebben. Het zijn behaaglijk aanvoelende, dissonantvrije bewerkingen van popnummers als "A House Is Not A Home" (de Bacharach-song) en "Physical" (van Olivia Newton John). Hiervoor maakt de met zijn kenmerkende souljazz in de seventies groot geworden toetsenist gebruik van piano, Fender Rhodes en synthesizer. Hij wordt o.a. bijgestaan door saxofonist Ronnie Laws en gitarist Paul Jackson.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
