"Waar Nightwish vooral goed in slaagt, is om de luisteraar mee te nemen in een cinematische wereld. Dat bereikt de groep met een gelaagde, atmosferische sound waarin het toetsenspel leidend is. Zoals aangegeven gebeurt er enorm veel in die wereld, zowel vocaal als instrumentaal. Er wordt goed met spanning gespeeld, bijvoorbeeld doordat toegankelijke stukken naar epische erupties toewerken, zoals in "Something Whispered Follow Me", waarin Floor schittert in de climax. "Yesterwynde" is een interessant en facettenrijk album dat zijn geheimen pas prijsgeeft na veel luisterbeurten. Op deze tiende full-length neemt Nightwish je mee in een film waarin veel verschillende kanten van het muzikale universum de revue passeren. Het is als het ware een reis door de discografie, waarin zowel de bombastische sound van 'vroeger' als het kalmere, gestroomlijnde geluid van recente jaren is verwerkt. Ook zijn er nieuwe elementen, zoals Tongaanse zang. Voor ieder wat wils dus." (Metalfan; waardering 83/100)
"Exact drie jaar na het prachtige "Aphelion" komen de Noren met een opvolger op de proppen. Ondertussen is hun ster flink gestegen aan het prog-firmament. Zo staan ze begin 2025 in de grote zaal van 013. En terecht trouwens, want ieder album overtrof de voorgaande. Al zijn er ongetwijfeld fans die zweren bij het agressievere geluid van de beginperiode. Op de nieuwe plaat stapt de band af van de ingezette symfonische lijn van de laatste jaren en gaat enigszins terug naar een wat organischer en meer gitaar-georiënteerd geluid. Het orkest en de strings die de meeste songs op de voorganger (soms iets teveel) aandikten, blijven hier deels achterwege. Daarvoor heeft zanger Solberg zijn solo-uitlaatklep nu. Iets minder pop en meer rock dus. Al valt het verschil in geluid nou ook weer niet enorm op. De ultrahoge love-it-or-hate-it stem van Einar, samen met het onnavolgbare drumwerk van Kolstad en de toch nog aardig aanwezige elektronische ondersteuning blijven de instant herkenningspunten van Leprous." (Rockzine)
"Simone Simons is al meer dan 20 jaar zangeres en boegbeeld van de symfonische metalformatie Epica, waarmee ze tot nu toe acht studioplaten uitbracht. In de loop van de jaren droeg ze ook regelmatig bij aan de Ayreon-epossen van Arjen Lucassen, die op zijn beurt meeschreef aan Simons' eerste soloplaat "Vermillion" [Bovendien bespeelt hij alle instrumenten op bas/drums na, HB]. De als single uitgebrachte opener "Aeterna" is een onweerstaanbaar bombastisch voorbeeld van de bijzondere status van Simons als zangeres. De elektronische tempo's komen ook in het vervolg van het album terug, wat de songs iets eigens en eigentijds geeft. "The Core", met een gegunde gastrol voor Epica-collega Mark Jansen, is daar ook een voorbeeld van. Een heftige uitschieter is "Cradle To The Grave", met een al even intense vocale opening van Arch Enemy's Alissa White-Gluz. Alles komt het mooist samen in "The Weight Of My World", waarin je zelfs wat goed verstopte Nederlandstalige zanglijnen hoort." (Lust for Life; 4 uit 5 sterren)
"Drie langspelers uitbrengen met nieuw materiaal in slechts drie jaar tijd. Therion vormt een uitzondering, want de meeste oudgedienden doen het tegenwoordig rustiger aan met, zo lijkt het, steeds spaarzamer wordende uitgaven. Zo niet Christofer Johnsson met zijn combinatie van metal, progressieve rock en opera. Al bijna vier decennia lang is Therion een begrip, al moet ook gezegd worden dat er de afgelopen tien jaar weinig platen van de band zijn verschenen. Bovendien waren ze niet memorabel. Met de Leviathan-trilogie is dat anders. Johnsson grijpt terug op zijn succesformule: bombastische, symfonische metal vol orkestrale partijen en operavocalen die versmolten zijn met stevig gitaarwerk en lekker pakkende hardrock. Op de twee eerste delen werkt dat perfect. Geen bizarre ambities en rare experimenten meer, maar een oprechte poging om een beproefde stijl te perfectioneren. Het derde en afsluitende "Leviathan III" is de kers op de taart. (metalfan.nl)
"Evergrey is altijd al een band van donker en licht geweest en blijft dit bij uitstek op deze plaat. Meer dubbelzinnig op dit vlak dan ooit zowel muzikaal met een zeer divers geluidspalet als qua teksten. Toch is "Theories Of Emptiness" geen terugkeer naar meer desolate insteken. Het concept van ‘leegheid’ wordt namelijk langs verschillende kanten belicht en doet dit zowel positief als negatief en je kan er zo je eigen positie in bepalen. Zo sluit het sereen afsluitende "A Theory Of Emptiness" met een langere gesproken passage tekstueel de beleving van "One Heart" uit. "Ghost Of My Hero" is de ballad van "Theories Of Emptiness". Hoe dan ook: wat een wereldplaat. Wereldplatiger dan "The Atlantic" of "A Heartless Portrait"? Die knoop raakt misschien wel doorgehakt tegen dat Evergrey met zijn volgende album op de proppen komt. De lat houden de Zweden in elk geval bijzonder hoog." (Zware Metalen; waardering 90/100) Katatonia-zanger Jonas Renkse en Englunds dochter Salina zingen mee in "Cold Dreams".
"De muziek van het Zweedse Katatonia ging in 30 jaar van gruntende deathmetal naar melancholieke progrock, maar op dit lumineuze album mag geen genrelabel geplakt worden. Dit zijn melodieuze en technisch hoogbegaafde, universele rocksongs die je in je hart raken. Grommen doet Jonas Renske allang niet meer. Gelukkig, want zijn zuivere stem is prachtig: dramatisch maar niet pathetisch en ijzersterk in de hoogste stand. In het fenomenale "Author" kringelt hij omhoog naast sfeervolle keyboards en een zoekende gitaar die uitmondt in een moddervette riff, bij een bonkend refrein met magistrale drumpartijen. Het riffwerk is sowieso indrukwekkend, ook in een ballad-achtige track als "Colossal Shade". Daarin ontwaar je een schim van landgenoot en mede-riffkampioen Ghost. Maar het mooist is de geluidsmix. De gonzende gitaren en bassen krijgen gaandeweg een steeds ruimtelijker diepgang die je haren overeind laat staan. Een heavy rockplaat om niet meer los te laten." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 5(!!) uit 5 sterren)
Vette Krent in iO Pages 125: "Ken je dat gevoel van ongeloof bij beluistering van een nieuwe CD als de eerste seconden meteen raak zijn? Dit sextet bevindt zich op een snel voortrazende trein en we kunnen slechts hopen dat de locomotief niet ontspoort. "Restoration" is een EP van 34 minuten met slechts 3 songs, waaronder één van 19 minuten. De titel verwijst naar het feit dat het hier een heropname betreft van de debuut-EP "Enter The Fifth Dimension" (2008). Hoewel er overeenkomsten zijn mag "Restoration" best als 'nieuw' werk worden beschouwd, want 3 van de huidige bandleden waren er nog niet bij. Opener "Darkest Light" ligt in de lijn van debuutalbum "Aquarius" (2010). Waar Dream Theater vroeger de vaandeldrager der progmetal was, laten de de Britten met nummers als deze horen die positie over te nemen. Hoofdmoot is "Crystallised": hier vind je alles wat Haken goed maakt: Gentle Giant-achtige contrapuntzang, nóg meer vocale harmonieën en spetterende duels tussen gitaar, bas en keyboards." (Nicolas Dewulf)
"Fear Inoculum" is de langverwachte opvolger van het in 2006 verschenen "10.000 Days". In zeer beperkte oplage verscheen deze speciale verpakking met een exclusieve video en een net zo exlusief 36 pagina's tellend boekje met heel fraai artwork. De muziek is weer van ouderwetse Tool-kwaliteit. Vrijwel alleen nummers langer dan tien minuten. In totaal 79 minuten overdonderend en intrigerend. (GT, Muziekbank)
"Op deze dubbelaar vind je versnipperd het volledige album “Images And Words”. Daarnaast enkele nummers van “When Dream And Day Unite”. Ook passeren enkele minder gangbare nummers de revue. Dat zijn onder andere "To Live Forever", wat dateert uit de beginperiode van Dream Theater. Het haalde nooit een officieel studio-album, maar staat wel op de fanclub cd “Cleaning Out The Closet” uit 1999. Wellicht een van de mooiste onbekende nummers van de groep is het instrumentale "Eve". Ondanks dat deze uitgave van een nieuwe mastering is voorzien, klinkt alles ruw en verre van gepolijst. Waar ‘officiële’ live-albums van Dream Theater bestaan uit zorgvuldig geanalyseerd materiaal met daaroverheen een gelikte productie, gaat met name James Labrie op dit archiefmateriaal vaak met de spreekwoordelijke billen bloot." (PROGWERELD)
""Dark Waters" is een zeer divers album geworden, terwijl dat niet direct uit de eerste luisterbeurten blijkt. Stille waters hebben diepe gronden. Er valt dan ook genoeg te ontdekken op deze plaat. Uiteraard zullen sommige fans het stemgeluid van Charlotte Wessels missen, maar Diana Leah blijkt een waardevolle toevoeging aan de line-up. Ze valt wat minder op dan haar voorgangster, maar beschikt over een technisch verzorgd stemgeluid en komt met veel memorabele zanglijnen. Het is prettig om te zien dat het grootste deel van de fanbase haar met open armen heeft ontvangen, getuige het uitverkochte optreden in Hedon te Zwolle eind vorig jaar. Dat belooft veel goeds voor de tour in april en de toekomst van Delain." (Metalfan)
"Epysode is het geesteskind van de Belg Samuel Arkan (Virus IV), dat vergelijkingen oproept met namen als Ayreon en Avantasia. Arkan heeft een imposante cast verzameld, met Julien Spreutels (Ethernity) op toetsen en Leo Margarit (Pain of Salvation, For All We Know) op drums, Mike LePond (Symphony X, Affector) op bas. Simone Mularoni (DGM) levert de vele smakelijke gitaarsoli. Ook vocaal valt er veel te genieten, met 3 zangers en 2 zangeressen. Daarvan is Tom Englund (Evergrey) de enige echt bekende, maar allen blijken echte powerhouses, wat uiteraard hoort bij een dergelijk donker album. Er valt veel te genieten; vocaal, maar ook muzikaal, met een goede mix van prog- en powermetal, waarbij geregeld alle registers opengaan. Maar er zijn ook rustigere momenten, waarbij het titelnummer een absoluut hoogtepunt is. Het album zit goed in elkaar: een pakkend verhaal (in stijl van de serie Criminal Minds) goed gecomponeerde muziek en geweldige muzikanten en vocalisten." (Marcel Haster, Dutch Distortion; cijfer: 9)
Eind 2016 maakten we kennis met het dat jaar verschenen debuut “The Time Traveller” van deze Enschedese band. Zelfbenoemde invloeden waren o.a. Porcupine Tree, Tool, Riverside, Opeth, Meshuggah en The Pineapple Thief en muzikaal bleek “The Time Traveller” moderne stevige progressieve rock te bevatten. Drie jaar later verscheen dit uiterst professioneel klinkende vervolg, gemixt door Bruce Soord van, jawel, The Pineapple Thief! Voor de mastering is Steve Kitch gestrikt (o.a. Tim Bowness, Anathema, The Pineapple Thief, Lesoir). We horen wederom veel spel met dynamiek. Ondanks minimaal gebruik van keyboards en regelmatig stevige gitaaruitbarstingen is de muziek duidelijk progressief georiënteerd. “Healing Me” is met zijn akoestische gitaren nogal afwijkend en knipoogt naar “Led Zeppelin III”. Koningsstuk is de kwartierlange slotcompositie die de luisteraar door vele fases leidt, van heel kleingehouden en zacht, tot flinke geluidsmuren. Het tien minuten lange “Far From Home” doet daar weinig voor onder.
