"Gang of Four have always been more comfortable with thoughtful analysis than sloganeering, and the politics of Happy Now offer no comforting singalongs for your next protest gathering. (...) Just how much global politics had to do with the making of Happy Now is open to debate, but this music has a clear point of view and a sense of purpose that's stronger than anything Gang of Four has offered listeners in quite some time. Saying Happy Now is the best album to bear the Gang of Four banner since 1995's Shrinkwrapped may sound like a dubious compliment, given how tepid much of their output has been, but this is taut, effective music that honors Gang of Four's heritage but succeeds on its own terms. Global crisis is good for something after all." (allmusic.com)
Heruitgave van het debuut van groep rond Arno Hitjens, dat in 1981 verscheen. Er is een hoop bonusmateriaal toegevoegd, waaronder demo's en extra singles. Op de DVD staat 2 uur beeldmateriaal. Naast videoclips zie je liveopnames uit de beginperiode van de band en hun legendarische optredens op Pinkpop en RoxBox plus met een volledige bootlegvideo van een concert. In het bijhorende boekje staan unieke foto's, songteksten, persknipsels, etc. Wat opvalt is hoe hip deze hoekige punkfunk anno 2006 weer klinkt.
"The Pop Group uit Bristol was rond 1980 een van de spannendste post-punkbands. Funk, dub, punk en free-jazz werden door zanger Mark Stewart c.s. gecombineerd, resulterend in vaak echt angstaanjagende muziek. Het was de band ook menens in de teksten: 'We Are All Prostitutes' was 't credo. De band viel na enkele nog altijd even meedogenloos klinkende platen uit elkaar, maar de leden bleven muziek maken en vooral goed luisteren naar wat er gaande was. "Citizen Zombie" klinkt 35 jaar na "For How Much Longer Do We Tolerate Mass Murder" dan ook verre van gedateerd. Funk en jazz zijn naar de achtergrond gedrongen, maar de nummers rocken stevig, en in "Mad Truth" en "s.o.p.h.i.a." heeft de band een stevige (disco)groove te pakken. Stewart krijst met eenzelfde beangstigende, soms hysterisch krijsende stem als vroeger; het is hem en zijn band nog altijd menens, dit is geen herhaling van oude trucjes. Ook nu nog klinkt geen band zo overtuigend getergd als The Pop Group." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Tweede album, uit 1982, van Belgische punkfunkband rond vocalist-extraorinaire Arno Hintjens, die destijds in de pers werd vergeleken met uiteenlopende vocale vernieuwers als John Lydon, Kevin Coyne en Captain Beefheart. Toch klinkt 'ie nog eigenzinniger dan op het debuut. Hij lijkt z'n steenkool-accent wat extra te benadrukken en drukt tussen z'n Engelse frasen soms 'n Nederlandse vloek(in "Monamilouis") of zinnetje (in "Lejava"). De band begeleid intussen met hoekige funkpatronen en scherpe gitaarprikken.
Drie-CD-pakket van zeer hip indie-label, broedplaats voor bands die het punky new wave-geluid van 1980 naar het 'nu' trekken. We vinden hier single-tracks en b-kantjes verzameld en op CD3 een DJ-mix. LCD Soundsystem (bekend van een zeer aanstekelijk optreden op Lowlands 2004), nog steeds geen album uit t.t.v. deze release, is zwaar vertegenwoordigd, evenals The Rapture.
"!!! is een van de meest geliefde namen in het dance-punkcircuit. Dat zijn bands die met echte instrumenten dansmuziek spelen, iets dat Iggy Pop in de jaren 70 al deed. Het Amerikaanse zestal !!! heeft 4 decennia later meer elektronische stijlen om erbij te halen. "Thr!!!er" zou zelfs als voorbeeld kunnen dienen voor waartoe dit genre in staat is. Sterke hooks, stevige beats en coole teksten gaan hand in hand. Nummers als "Get That Rhythm Right" en "Californiyeah" dienen als heerlijke arbeidsvitaminen, "Careful" doet naar het eind van de dag verlangen, terwijl "Meet Me At The Station" de wilde nacht inluidt." (Bart Wijlaars, De Telegraaf; 4 uit 5 sterren) "The new looseness that runs through the grooves, the variety the additional voices bring, the very strong songs, and Eno's perfect production result in the band's best work to date. That also makes it one of the best modern dance punk records to date, right up there with LCD Soundsystem's best." (Tim Sendra, Allmusic)
Bijzondere groep die een uniek mengsel van electronische muzieksoorten en new wave-pop liet horen. Dansbare kunstmuziek die even veel én even weinig te maken heeft met new wave, punkfunk, industrial en house. Hypnotiserende beats, elementair hamerend basgitaarspel, stemsamples en diverse toegepaste electronica hebben alle een rol. De 2 concerten, beiden gefilmd in Tony Wilsons roemruchte Hacienda-club in Manchester (tip: kijk de film "24 Hour Party People"!) zijn door 21ste eeuwse ogen nog opmerkelijk fris.
Project van zangeres en grafisch ontwerper/beatcreator, dat al een paar jaar menig publiek (o.a. op Rockarty 2005) verrast op dansbare elektronica, gemaakt met laptop, keyboards, föhn en drilboor. Er werden nu ook rockversies gemaakt. De opnames werden gefilmd op lekker gruizig Super-8. Producer Reyn Ouwehand zorgt voor de bijpassende smerige sound. Bij het kijken kun je ook kiezen voor de electro-versies, met de angle-knop eventueel zelfs gemixt met de rockversies! Op de CD vind je de electroversies.
"Drietal uit Oxford dat zijn nerveuze liedjes zó ver heeft aangescherpt, tot het niet neurotischer kon. Dit debuut werd geproduceerd door Andy Gill (Gang Of Four). De frontman van de legendarische postpunkers zal zich goed hebben thuisgevoeld achter de knoppen, want The Young Knives zijn zoals vele van hun tijdgenoten schatplichtig aan Gang Of Four en andere postpunkers. Gelukkig blijven ze niet steken in copy-paste-praktijken, maar geven ze een eigen draai aan het alom bekende geluid. De kracht van The Young Knives is dat ze zowel opgewekt als scherp, frivool als ruig en lichtgevoelig als direct klinken. Daarnaast bewijzen ze ook de aandacht te kunnen trekken wanneer het tempo naar beneden gaat. Het beste zijn ze echter in de hoogste versnelling, als de vreemde gitaarloopjes om je heen cirkelen en de diverse zanglijnen in elkaar verstrikt raken. De songs prikkelen altijd, zodat de liefhebber van frisse britpop weer een tijdje vooruit kan." (Rob van Leeuwen, Kindamuzik)
"De punk-funk-freejazzversmelting van James Chance vormde rond 1980 het muzikale front van de experimentele kunststroming 'no wave'. Dankzij zijn deconstructivisme was hij ooit inspiratiebron voor John Zorn." (Tim Sprangers, Volkskrant) "Twelve tracks culled from his late-'70s and early-'80s albums on ZE and Animal, Buy the Contortions, Off White, Sax Maniac, and Flaming Demonics. These essential selections were chosen by Chance himself and are highly recommended to casual fans. The 2nd disc captures a never-before-released live set by Chance and his band for Dutch radio in 1981. Even though Chance was touring Europe at the time with a minuscule lineup consisting of mainly pickup musicians not completely familiar with the tunes, this Eindhoven set is brutal, especially the versions of "Sax Maniac," "Contort Yourself," and James Brown's "King Heroin." These recordings prove that Chance was way ahead of his time and obviously the progenitor of today's funk-punk-free jazz hybrid." (Al Campbell, Allmusic)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
