Zomerse lounge- en dance-CD-set van het gerenommeerde compilatielabel Hedkandi (of was het nou Hed Kandi?). Het betreft drie continuë mix-schijven, met ieder een eigen thema. CD1 is de Beach-CD, gemixt door Phoebe D'Abo, met zwoele en loungy, ontspannen muziek. CD2 is de Bar-mix, gemaakt door Dan Van, waarop de muziek zich al wat meer opdringt. CD3 is de echte dans-CD, getiteld 'Club', en gemixt door Sam Cannon.
De ondertitel, 'This summer's hottest beach party & poolside grooves', zegt het al helemaal. De 3 CD's van deze set hebben ieder een eigen thema: 'Sunrise', zwoele funky house om langzaam mee op stoom te komen; 'Sunshine' voor het hoogtepunt van de party en 'Sunset' dat langzaam naar een cooling down toewerkt.
Heruitgave van het album uit 2020 met maar liefst 8 extra tracks, waaronder 4 niet eerder uitgebrachte songs. "Future Nostalgia is een eigentijdse, majestueus geproduceerde lokroep van een zelfbewuste popsirene. Een razend lekkere productie, kneiterveel danshits, een herkenbare husky stem, zelfverzekerde teksten met een mild feministische boodschap. Het zorgeloos koele Dont Start Now - waarin ze haar ex-vriendje afpoeierde - was vorig jaar al een voorteken van. Geheel in de recycletrend vond Lupa met haar leger topproducers inspiratie in bewezen muzieksuccessen. Disco- en funknostalgie viert hoogtij op de dansvloer in aantrekkelijke four-on-the-floor-ritmes. Een vertrekpunt waren muziekherinneringen uit mijn jeugd, licht ze kort toe. Muziek die me altijd een beetje nostalgisch maakt en altijd weer aan het dansen zet. Ik bedoel de muziek van Jamiroquai, Moloko, Blondie, Prince en Outkast. Ik vroeg me af hoe ik dat gevoel van toen kon meenemen in iets nieuws en modern van 2020. (NRC)
De beroemde DJ en producer Fatboy Slim (echte naam: Norman Cook) zet zijn liefde voor voetbal, feest en Braziliaanse muziek om in een soundtrack voor het WK voetbal 2014 in Brazilië. Voor dit "Fatboy Slim presents Bem Brasil", is de 50-jarige Brit samenwerkingen aangegaan met andere DJs zoals Gregor Salto, DJ Fresh en Dimitri Vegas & Like Mike. Het geluid is gebaseerd op Braziliaanse muziek en omvat zowel nieuwe nummers als remixen van Braziliaanse klassiekers. Naast een plaat uitbrengen, toert hij door het Zuid-Amerikaanse land, met als kers op de taart een optreden tijdens de finale in Rio de Janeiro. De speciale band van Fatboy Slim met het WK voetbal startte in 2002, toen hij in Japan en Zuid-Korea op eigen initiatief optredens gaf in de steden waar Engeland speelde. In 2004 deed hij hetzelfde tijdens het EK in Portugal, nu met goedkeuring van de Engelse Football Association, en daarna ook in Zuid-Afrika in 2010. In Brazilië is Fatboy Slim trouwens nog populairder dan in zijn thuisland. (bron: DJ Mag)
"Het gebeurt niet vaak dat een Fransoos zo hard oprukt naar de top van de Duitse iTunes charts, maar The Avener ofwel twintiger Tristan Casana slaagde hierin met "Fade Out Lines". Deze voormalige 3FM Megahit is inderdaad een catchy track, hoewel lastig te definiëren erkent de maker zelf: Its blues with jazz, folk and funk influences, and electronic instruments. It has feelings, emotion and nostalgia, but a lot of energy, too. Het nummer is een bewerking van een nummer van Phoebe Killdeer, bekend van de New Wave-coverband Nouvelle Vague. De hit blijkt naadloos aan te sluiten bij het andere werk op deze debuutplaat, die de winter direct doet vergeten: dit is cross-over loungy, lome maar soms ook uptempo pop met warme elektronica en positivo soulzang in de lijn van St. Germain, Moby en Royksopp. Neem daarbij gastbijdragen van o.a. Ane Brun en Adam Cohen (de zoon van Leonard) - en je hebt een album bomvol hits." (Bram Peeters, Platomania; cijfer: 8,0) Disc twee bevat hetzelfde materiaal, maar nu aaneengemixt.
"Je kunt goed horen waar de Britse dj en producer SG Lewis de kunst heeft afgekeken: de disco en funk van de onvermijdelijke Nile Rodgers, de Amerikaanse funknavolgers van The Neptunes en van landgenoten Disclosure. Hij legt op zijn eerste volwaardige album een mooie link tussen klassieke disco en hedendaagse Britse house. Times is vooral een feestelijke plaat die de vrijgevochten sfeer van de dansvloer in de jaren zeventig wil oproepen ook omdat die sfeer nu ver te zoeken is. Times wordt iets oppervlakkiger als de producer probeert wat dromerige indiepop te maken, in Heartbreak on the Dancefloor, met zangeres Frances. Als de diepgang van de razend funky bassen en dwingende bassdrums uit zijn muziek verdwijnt, dreigt ook een beetje de middelmaat. Maar die ene half mislukte track poetst de hoogglans beslist niet van deze partykraker die iedereen met een danshart komend weekend even zou moeten proberen, het avondklokje rond." (Volkskrant)
Dubbele verzamel-cd uit 1992 met House uit de VS (Chicago en New York) en Europa (Nederland, België, Italië, Duitsland en Groot-Brittanië). Zie tracks.
Zangeres met een dijk van een stem, natuurlijk geworteld in gospel. In de jaren '70 was ze een 'disco queen', daarna verdween ze bijna uit beeld, maar begin jaren '90 bleek haar stem ideaal voor refreinen in euforische house-singles en aanverwante genres. Met als gevolg dat ze ineens weer in de spotlight stond en door jan en alleman gevraagd werd een paar regels mee te zingen. Hier zijn een stel van die hits verzameld, met daartussen een aantal eigen oudere successen.
Bevat de singles 'Salva Mea', 'Insomnia', 'Don't Leave', 'God Is A DJ' en 'Take The Long Way Home'. De eerste drie zijn van albumlengte en bevatten talloze remixen van de titeltrack, o.a. van DJ Quicksilver en Nellee Hooper.
"Op "Beautiful Rewind" knipt Kieran Hebden, alias Four Tet, de randjes bij langs het door hem betegelde pad van UK garage-house vol repetitieve vocale damessamples, wilde drum 'n bass, antieke synths en hier en daar een lik bijtende hiphop en grime. Zeer Brits knutselwerk, zonder al te veel diepgang misschien, maar barstensvol muzikale pret. Geen uitgesponnen sfeerwerken dus op dit album, maar twee handen vol behapbare en prettig nerveuze dancetracks. Zoals het bijna ondraaglijk coole "Kool FM", dat zich ontwikkelt uit een simpel doortikkende bassdrum en een ferme dubstepbas, en ons na een onheilspellende stilte door een hiphopheer tot de orde laat roepen: 'Hey!' Even geniaal als bizar is het trackje "Crush": samengesteld uit flippende panfluiten, een verbaasd hijgend vrouwenstemmetje en een kat die over het keyboard van een oude synth sprint. Je zit na tien keer draaien nog met gefronste wenkbrauwen. En een smile van oor tot oor. Verslavend plaatje."(Robert van Gijssel, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
