"Fu Manchu is al jaren als een stoomwals die de Californische woestijn doorploegt, met wapperende haren en zongeblakerde gezichten. Voeg daar nog een onstuimige golf van fuzz-geladen gitaren en rauwe, onvervalste rock ‘n’ roll aan toe en je hebt een gevaarlijke cocktail. De laatste jaren is de productiviteit een beetje stilgevallen, met slechts twee albums in het laatste decennium. Maar de kwaliteit is er zeker en vast niet onder gaan lijden, in tegendeel zelfs. Met "The Return Of Tomorrow" bewijst Fu Manchu opnieuw hun koningschap in de stonerrock. Dit levendige en dynamische album voelt zowel vertrouwd als verrassend aan. De Californische rockers tonen aan dat ze kunnen innoveren binnen hun gevestigde stijl, zonder hun unieke sound te verliezen. "The Return Of Tomorrow" is een knallend bewijs van hun vermogen om de grenzen van hun genre te verkennen, en zal zowel oude als nieuwe fans bekoren, hun positie als pioniers in de stonerrock verstevigend." (Dansende Beren: 4,5 uit 5 sterren)
Album uit 1996 van deze Kyuss-troonopvolgers/stonerrockers.
"Het Zweedse Truckfighters heeft op de afgelopen 4 studioplaten telkens een stevig potje rock vast weten te leggen en ook live was het altijd een spektakel. Je kon op ze rekenen, zoals je op AC/DC en Iron Maiden kunt rekenen, of op iedere andere band die zijn eigen geluid iedere plaat weer verder uit weet te diepen. Desondanks besloot Truckfighters het ditmaal over een andere boeg te smijten. Nee, wees niet bang: de mannen maken nog steeds een mix van stevige hardrock, stonerrock en waaierige desertrock. Maar alles klinkt nu meer relaxt, meer uitgesponnen en veel grootser dan voorheen. Waar iedere vorige plaat je meteen overtuigde, duurt het wat langer voordat je echt gewend bent aan "V". Maar dan, als-ie echt binnenkomt, dan gaat het hard en groeit de liefde enorm. Dan blijkt "V" een waar meesterwerk, een album waarop je constant nieuwe dingen kunt ontdekken." (René van Duijnhoven, Lust For Life; 5 uit 5 sterren!!!!) De DVD bevat 9 videoclips, 3 live in Londen opgenomen songs en een halfuur durend interview.
"Het pad van Motorpsycho is grillig, experimenteel, avontuurlijk, improviserend, vakkundig, freaky en uiterst productief. Toch is dat op een bepaalde manier weer voorspelbaar want de Noren laten zich niet voor een gat vangen en dat weten we inmiddels maar al te goed. The Crucible is hun zoveelste plaat, nog weer donkerder dan de voorgaande, maar ook voortbordurend. Too musically unwieldly for the punks, too gnarly for the prog nerds zegt de band zelf. Nog steeds is Motorpsycho in staat to raise hell. De plaat is opgenomen in Wales en door Motorpsycho zelf geproduceerd in samenwerking met o.a. Deathprod. Een compact geluid, rockend, gefocust en compositioneel nog steeds heel ambitieus." (Konkurrent)
Complete show van de band rond Josh Homme, professioneel gefilmd op 23 mei 2013, in de week voorafgaand aan de uitgave van "Like Clockwork". De band is in bloedvorm en de muziek is dusdanig kraakhelder gemixt dat alle partijen ook uitstekend zijn te volgen - inclusief de zang van Homme. Naast werk van de verse plaat komt ook het nodige oudere werk voorbij. De show is blijkbaar indertijd via Amerikaanse National Television en/of internet uitgezonden. Deze DVD is geïmporteerd uit Argentinië.
"Het trio uit San Jose, Californië, werd begin jaren negentig een cultband met psychedelische en in wietdampen gehulde oerhardrock, die zwaar leunde op de riffs van Black Sabbath. The Sciences verrast natuurlijk niet. Het zwaartepunt van de plaat, het ellenlange Sonic Titan, was al vaker live te horen geweest maar is nu in de studioversie een geheide nieuwe klassieker: een heerlijke, zompige gitaarriff met mokerharde en vertraagde drums, en na een minuut of vijf dezelfde riff op de bas met zuigende effecten en een klappende finale met zon typisch, eindeloos herhaalde Sleep-tekst in een monotone space-robotstem: Look onto Zion, though it cant be seen. Man on the moon, cannot help me see." (RvG, Volkskrant)
"Zestien jaar geleden was het dat Josh Homme zn rock-n-rolodex nog eens had bovengehaald en een allegaartje aan muzikanten had gebeld met de vraag om met hem in de Californische woestijn een plaat te komen maken. Voor eerdere Sessions had Homme al namen als Mark Lanegan, Dean Ween, Josh Freese, Twiggy Ramirez, PJ Harvey en de Schotse componist Craig Armstrong weten te strikken, de gastenlijst voor deze volumes 11 en 12 die als ondertitels Arrivederci Despair en Tightwads & Nitwits & Critics & Heels meekregen is wellicht de indrukwekkendste tot nog toe. Mike Kerr van Royal Blood, Les Claypool van Primus, Stella Mozgawa van Warpaint, Carla Azar uit de band van Jack White, Jake Shears van Scissor Sisters, de Britse comedian Matt Berry, Matt Sweeney en Billy Gibbons van ZZ Top. Voeg daar de onbekende Libby Grace, de nog onbekendere Töôrnst Hülpft en Homme zelf aan toe, en het bizarre elftal is compleet. Met acht tracks zijn deze Vols. 11 & 12 de meest behapbare Desert Sessions tot nog toe." (HUMO)
"Die drei Berliner spielen breit in alle Richtungen flutenden Psychedelic-/Stonerrock, der einen sehr authentischen Desert-Vibe versprüht man hört förmlich die Kojoten in den sonnenverbrannten ostelbischen Wüsten jaulen, während Schwaden süß-würzigen Rauches durch die Kakteen-Alleen ziehen, die schon der alte Fritz hoch zu Ross durchmaß Das Album wird eingerahmt von zwei Longtracks, Sun Of A Gun und dem mit Jam I titulierten letzten Streich, der genauso klingt wie er heißt. Soundtechnisch gibt es nichts zu jammern, besonders der prominent abgemischte Bass verleiht den Songs ein starkes Rückgrat, das sie auch gut gebrauchen können. Cosmic Fall zeigen sich mit ihrem Erstling als echte Söhne der Wüste. Das Album kombiniert in einigen starken Passagen erdigen Stoner-Groove mit psychedelisch erblühenden Soli. Fans des Genres ist First Fall auf jeden Fall zu empfehlen, wer seine Musik etwas deutlicher auf den Punkt gebracht braucht, sollte hiervon die Finger lassen." (Tobias Jehle, Musikreviews.de)
"Uit het Noorse Trondheim komt een nieuwe heavy 'supergroup'. Kenners weten dan al dat de prog- en psychrockband Motorpsycho er iets mee te maken moet hebben. Bassist Bent Sæther en drummer Kenneth Kapstad treden aan met rockzanger Per Borten van de band Cadillac, naast saxofonist Rolf Martin Snustad. Die bezetting tekent voor originele en toegankelijke hardrock, die liefhebbers van Mastodon en Queens Of The Stone Age zou moeten aanspreken. Fuzzgitaren, punkrock als die van The Stooges, gecombineerd met stoner- en jazzrock: het kan bij Spidergawd, en het klinkt soepel. "Fixing To Die Blues" is een aanstekelijk rock-anthem met een lekker brullend refrein, opgejaagd door gortdroge woestijngitaren. Avontuurlijk en psychedelisch wordt het bij de instrumentale extravaganza van "Careulean Caribou", dankzij honkende saxen. Een bijzondere rockplaat. De band was te zien op Eurosonic 2015, in de Groningse Vera." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Spidergawd is de band van zanger/sologitarist Per Borten, met Motorpsycho-oprichter/zanger/bassist Ben Saether, die in Spidergawd louter zijn snaren beroert. Ook van de partij is Motorpsychos Kenneth Kapstad (drums) en Rolf Martin Snustad (saxofoon). Spidergawd is vernoemd naar een nummer van Jerry Garcia. Hij en zijn band The Grateful Dead zijn duidelijk van invloed geweest op het geluid van Spidergawd, al is dat vele malen steviger en groovier bovendien. Spidergawd heeft het beste van Queens Of The Stone Age, Led Zeppelin, The Black Keys en Motorpsycho in zich, met als voornaamste lid Borten, die niet alleen excelleert als bijzonder begenadigd zanger, maar ook als subliem gitarist. Dit is progressieve schop-tegen-je-reet-rock-n-roll, die er niet alleen uitspringt door de dynamiek in de songs, de gedoseerde rauwheid, psychedelica en ijzersterke vocalen, er staan ook songs op die het in zich hebben uit te groeien tot regelrechte klassiekers." (Pieter Visscher, WrittenInMusic; 5 uit 5 sterren!!)
"Zeer veelzijdige rockplaat van de band van Josh Homme (ex-Kyuss) die bewijst dat er leven zit in Amerikaanse rock. Soms schreeuwend punky, dan weer melancholiek en zwaarmoedig. Hilarisch is de fanfare in het laatste nummer." (Gijsbert Kamer, Volkskrant, 2000) Deze 2010-editie bevat een tweede schijf met liefst 15 extra songs: 6 single-B-kanten en de live-set op het Reading Festival in 2000. Die B-kanten doen trouwens beslist niet onder voor de album-tracks.
Vierde album van de Amerikaanse band, uit 1998. Hoewel min of meer ontstaan in de grungehype van begin jaren '90 maakt de band in dit stadium vet-zompige stoner-achtige hardrock met rauwe zang, log-groovende ritmes en donker-riffende gitaren.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
