"In februari 2001 vertrok Abbado met zijn Berliner Philharmoniker naar Rome, waar zij te gast waren bij de Accademia Nazionale di Santa Cecilia. Daar voerden ze alle symfonieën van Beethoven uit. Die reeks is nu, inclusief de al in Berlijn opgenomen Negende, op CD gezet. Het gaat om zinderende uitvoeringen van wellicht het grootste muzikale erfgoed. Abbado toont zich in deze mooie registratie ongekend energiek en vitaal. Dat drukt zich uit in vlotte en strakke tempi die hij consequent hanteert. Hij gebruikt een relatief klein orkest (in de symfonieën 1, 2, 4 en 8 met slechts drie contrabassen), wat de helderheid bevordert. Het resultaat is verbluffend mooi. Analyse en gevoel zijn hier op gelukkige wijze gecombineerd, met als gevolg duidelijke, doorzichtige en opwindende versies van de symfonieën. Met zijn prachtig spelend orkest verleent Abbado Beethovens symfonische oeuvre een karakter en een grandeur zoals die zelden voorkomen." (Doron Nagan, Klassieke Zaken)
"De premiére van de symfonie vond plaats in 1808 in het Theater an der Wien. Zelfs toen werd het werk direct gezien als een van de belangrijkste uit haar tijd. Beethoven was 34 jaar toen hij aan de eerste versie van de symfonie begon. Er kwamen wat andere stukken tussendoor, zoals 'Fidelio' en zijn 'Vioolconcert', waardoor het vier jaar duurde eer hij het werk af had. Op dit punt in Beethovens leven begonnen de eerste tekenen van doofheid op te komen, wat zijn leven en muziek heftig beïnvloedde. In 2020 is het 250 jaar geleden dat Beethoven werd geboren. Daarom worden het hele jaar lang extra veel spotlights op de componist en zijn werk gezet. Dat was voor dirigent Teodor Currentzis genoeg aanleiding om Beethovens bekendste werk in een nieuw jasje te steken. Samen met zijn ensemble MusicAeterna nam hij de 'Symfonie nr. 5' op, in het legendarische Konzerthaus in Wenen." (avrotros)
"In zijn essay A Mozart Player Gives Himself Advise schrijft de pianist Alfred Brendel weinig geduld te hebben met collegas die Mozarts pianoconcerten in een zoetgevooisde pianoklank smoren, alsof de componist achter zijn schrijftafel devoot opkeek naar een Madonna van Rafael. Brendel betoogt dat Mozart componeerde met een vlijmscherp intellect en de pianist recht moet doen aan de complexiteit en ideeënrijkdom in de pianoconcerten. Dat hij zelf het goede voorbeeld kan geven, bewees hij in zijn complete cyclus met de Academy of St Martin in the Field en Neville Marriner." (Dimitri van der Werf, Klassieke Zaken)
"In de concertzaal heeft het Orkest van het Oosten z'n Beethovencyclus zojuist afgerond. Op cd zijn de Enschedeërs pas toe aan aflevering drie, met de Zevende en Achtste symfonie. Die worden gespeeld door 'The Netherlands Symphony Orchestra', want zo luidt de naam waarmee het Orkest van het Oosten zich aan de grote wereld presenteert. Op de bok staat chef-dirigent Jan Willem de Vriend. Met zijn Combattimento Consort Amsterdam beoefent hij al jaren de historische uitvoeringspraktijk op hedendaagse instrumenten. Ook door de Enschedese Beethoven jaagt De Vriend een frisse wind, pittig articulerend en slim getimed. Neem het slotdeel van de Zevende: de felle ritmiek mondt uit in een orkestrale tornado die zich aan de karakterisering 'mooi' onttrekt. Maar des te heftiger toeslaat. (Guido van Oorschot, Volkskrant; waardering; 4 uit 5 sterren)
"Nikolaus Harncourt is ervan overtuigd dat Mozart zijn laatste 3 symfonieën (Nrs. 39-41), uit 1788, als een gesloten cyclus bedoelde. Als een 'oratorium zonder woorden' met de uitstraling van een quasisacrale gebeurtenis waar een dramatische opbouw in is te ontdekken. Met zijn enorme Mozartervaring en altijd overtuigende, goed onderbouwde visie werpt de 84-jarige dirigent hiermee nieuw licht op de werken. En dat leidt tot een verrassende interpretatie, waardoor ze als nieuw tot ons komen. Onconventionele tempokeuzes en typische harnoncourniaanse accenten onderstrepen de dramatiek, maar ook de romantiek lijkt hier al aangebroken. Het orkest voelt dit feilloos aan. Door over de gehele linie transparant te blijven en versieringen zorgvuldig uit te werken, komen details naar voren die normaal gesproken onopgemerkt blijven. Hier wordt definitief afgerekend met het soms zoetig dartele imago van de componist. Een opname van (mogelijk) historische waarde. Typisch Harnoncourt dus..." (Frans Jansen, Klassieke Zaken)
"Savall heeft voor deze bijzondere gelegenheid (het is Beethoven-jaar tenslotte) de standaardbezetting van zijn ensemble Le Concert des Nations, uitgebreid met musici afkomstig van de speciaal voor het Beethoven-jaar gevormde Académie Beethoven 250, waarmee het total aantal van 60 in zicht komt. Het resultaat (en daar gaat het uiteindelijk toch om) is spirituele flonkering in alle denkbare orkestrale geledingen, gevat in een volmaakte balans, zeer scherp gearticuleerd, met veel Sturm und Drang', maar gelukkig daardoor onrustig noch gejaagd, de langzame delen niet overijld doch wel expressief diep gelaagd (...) Savall bewijst met zijn interpretatie dat een vlot tempo niet ten koste hoeft te gaan van de uitdrukkingskracht (wat menige dirigent, waaronder het enfant terrible' Teodor Currentzis, helaas niet lukt). Winst is ook de gerealiseerde helderheid, niet in de laatste plaats mede dankzij de pregnante houtblazers en de pittige pauken. De opname is bovendien een juweel.' (Opus Klassiek)
"W.F. Bach was J.S. Bach's oldest son and probably the one most directly marked by his influence. J.S.'s style was already outdated even well before his death in 1750. W.F. Bach tried mightily to update the venerable Lutheran cantata while remaining true to his father. The cantatas on this double-disc set were all written in the 1750s. The old Lutheran chorales are still there, in position at or near the ends of each cantata, and in the alternation of contrapuntal chorus and virtuoso aria these pieces resemble J.S. Bach's cantatas in overall form. The listener gets the feeling, however, that W.F. was trying to push the envelope in any way he could think of. The cantata Dies ist der Tag includes an entire three-movement Sinfonia at the beginning, as if it were a short Italian opera. In Erzittert und fallet, the orchestra leaves the chorus to introduce a movement unaccompanied. Several of these pieces are nicely suited to the billowy soprano of veteran German singer Barbara Schlick." (James Manheim, Allmusic)
U kent ze van de jazzy Bach-bewerkingen uit de jaren '60, maar het a capella-ensemble bestaat nog steeds. In 1991 wijdde men een hele CD aan Mozart-composities, op geheel eigen wijze gearrangeerd voor stemmen. Er is geen instrument te horen op deze CD naast de menselijke stem!
Leonard Bernstein leidt een sterrencast in deze opname uit 1978 van Beethovens enige opera. Uit de zeer uitgebreide recensie in Gramophone, ook uit 1978: "Bernstein has done it with a fine cast and the ideal orchestra. (...) Apart from René Kollo's ugly fortissimo the set has a lot to recommend it: strong atmosphere, plentiful musical detail, dialogue to appreciate, real characters and much fine singing. One might learn to approve of Bernstein's small (comparatively few) tempo glossesor they might become increasingly tiresome." (klik op de link voor de complete tekst)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
