"Op "Surtur Rising" (2011) maakte de band het er zich vrij makkelijk vanaf. Zonder de overtuiging, die de stampende melodieuze death metal met viking-teksten eerder zo strijdbaar deed klinken, begon de formule slijtage te vertonen. Groot is dan ook de verrukking als deze opvolger opent met het door een onverwacht felle thrashriff gedragen titelnummer. De Zweden hebben zichzelf zeker niet opnieuw uitgevonden, maar lijken wel het heilige vuur hervonden te hebben. Er is in lichte mate aan de sound gesleuteld door, nog meer dan voorheen, uit de klassieke heavy metal te putten. Deze invloeden waren altijd al aanwezig in de riffs van Olavi Mikkonen, maar nog nooit in zulke ruime mate. Dit is geen wereldschokkende CD die de scepticus zal doen omslaan, maar wel een die alle fans erg gelukkig zal maken. Amon Amarth klinkt weer als een horde plunderende Vikingen en zo hoort het." (Wessel, Metalfan.nl; cijfer: 83/100) De bonus-EP bevat 4 overtuigend in de stijl van 4 grote voorbeelden geschreven en gespeelde songs.
Op 30 januari 2015 in Atak, Enschede! "Iedereen weet dat je bij een band als Obituary aan het verkeerde adres bent, als je op zoek bent naar vernieuwing binnen de muziek. Desondanks zou je de deathmetalband uit Florida als legendarisch kunnen bestempelen met albums als "Slowly We Rot", "Cause of Death" en "The End Complete" op zak. Vrijwel geen millimeter afgeweken van het geluid dat deze albums herkenbaar maakt, brengt Obituary met "Inked In Blood" zijn negende studioalbum. De Amerikanen openen hun negende album met "Century Of Lies", een relatief snel nummer voor Obituary-begrippen. Maar verder klinkt het allemaal zeer bekend in de oren: de duistere, langzame riffs, het bekende zangwerk van John Tardy en de ritmesectie waar niks op aan te merken is." (Lethe, Ashladan.be; cijfer: 76/100) "0% vernieuwing, 100% vermaak: een omschrijving die Obituary goed past. De koppositie van Obituary in het deathmetalgenre blijft gehandhaafd. Langzaam rotten we verder " (Metalfan.nl)
"Tiende reguliere Arch Enemy-album, de zevende met een frontvrouw en 't tweede met zangeres Alissa White-Gluz. Gitarist Jeff Loomis (ex-Nevermore) kwam net na de opnames van "War Eternal" (2014) bij de band: een geweldige gitarist, die met zijn leads meteen een flinke bijdrage levert aan het bandgeluid. Het gitaarspel is ook meteen het aangenaamste element aan het vertrouwd klinkende "Will To Power". Baanbrekend is het allemaal niet; vermakelijk des te meer. Een fiks aantal riedeltjes verwijst subtiel naar klassieke Arch Enemy-albums. Daarnaast is er ruimte voor nieuwe elementen, waarbij de ballad (!) "Reason To Believe" het meest in het oor springt. Uit haar tijd met The Agonist wisten we al dat Alissa een aardig potje clean kan zingen. Het album biedt genoeg fijne melodeath-momenten om ons aan de boxen gekluisterd te houden. Belangrijkste selling point is het ouderwets sterke (en bij vlagen heerlijk melodische!) gitaarspel van het meesterlijke duo Michael Amott/Jeff Loomis." (Andreas Smulders, Ragherrie)
"Als donderslag bij heldere hemel kwam het nieuws dat Angela Gossow gestopt is als frontvrouw van Arch Enemy. Tegelijk werd Alissa White-Gluz als opvolgster voorgesteld. Er bleek zelfs al een nieuw album opgenomen en dat mag er zeer zeker wezen. "War Eternal" is op en top Arch Enemy: spetterende solo's, felle riffs, lekkere gitaarharmonieën en pakkende melodieën. De komst van nieuwe gitarist Nick Cordle zal er zeker aan hebben bijgedragen dat er iets meer variatie in de muziek zit. De nieuwe leden hebben voor een hernieuwde energie gezorgd die de nummers net dat beetje extra geven, wat de band hard nodig had. De songs zijn weer spannend en fris. Nieuwe zangeres Alissa White-Gluz (van The Agonist en Kamelot) zorgt voor net wat subtiele veranderingen in het geluid. Haar grunt is wellicht net wat minder diep dan die van haar voorgangster en de zanglijnen zijn soms net wat anders dan je verwacht, wat voor wat afwisseling zorgt, zonder dat het gelijk totaal anders klinkt." (Tonnie, Metalfan.nl; score: 88/100)
"Dit is de eerste plaat van Asphyx met een perfecte sound; een stuk smeriger en minder blikkerig dan "Deathhammer". Martin van Drunen (ex-Hail Of Bullets, ex-Pestilence) heeft een zeer herkenbare, markante stemg. De riffs zijn sinds de komst van Paul Baayens (Thanatos, Hail Of Bullets) weliswaar een tikkeltje complexer, maar nog altijd vrij eenvoudig. Dit is geen kritiek, want je wordt verpletterd door de zware geluidsmuur. Voordat "Deathhammer" verscheen, was bassist/zanger Wannes Gubbels al weg. Hij werd opgevolgd door Alwin Zuur (gitarist bij Escutcheon) en in 2014 besloot ook drummer/oprichter Bob Bagchus te stoppen. Een geschikte opvolger was snel gevonden met de Duitse drummer Stefan 'Husky' Hüskens (Desaster, Decayed), die al vriend en fan was. Zijn stijl is technischer, maar dat past uitstekend. Geen fan zal teleurgesteld worden met deze plaat. Kortere, snelle tracks zoals het titelnummer en uitgesponnen, trage doompassages worden afgewisseld met alles ertussenin." (Marc, Metalfan.nl; score: 89/100)
Ter ere van het twintigjarig bestaan deed Opeth in 2010 6 speciale optreden in unieke zalen in Europa en Amerika. Dit is een registratie van de volledige show in de Royal Albert Hall te London (opgenomen op 5 april 2010). De show bestaat uit twee sets, waarbij in de eerste set het gehele "Blackwater Park" album gespeeld wordt. Tijdens de tweede set wordt van elk studioalbum een nummer ten gehore gebracht die zelden of nog nooit live gespeeld zijn. Het geluid is subliem. De lichtshow is sfeervol en wordt omlijst met prachtige videobeelden. Na een set van bijna 3 uur neemt de band een staande ovatie in ontvangst. Als bonusmateriaal bevatten de DVD's een exclusief interview en een Behind-The-Scences-documentaire "On tour with Opeth". De 5.1 Dolby Surround Sound van de DVD's werden door Jens Bogren geproduceerd en gemixt. Een waanzinnige release voor de grote schare fans.
Vroeger makers van 'dark metal', doch nu ge-evolueerd naar knalharde death in een super-productie. De muziek wordt nog steeds gedragen door de typische duistere riffs, maar door het hoge tempo is de death-invloed dus groter.
"2de CD van band die in feite het vervolg op Terrorizer is. Intense grindcore, voor fans van Terrorizer en Napalm Death (waar 2 leden van te gast zijn). Fris en spontaan, een topper in het genre." (naar AS)
"De productiviteit van Max Cavalera is ongekend. Als er geen nieuwe Soulfly-release op de rol staat, dan komt hij wel met iets anders op de proppen. Voorjaar 2014 kwam de gelijknamige debuutplaat van zijproject Killer Be Killed al uit, maar er was nog genoeg tijd voor een derde plaat met broer Igor. Na het vertrek van Max uit Sepultura in 1996 ontstond er een impasse in hun relatie. Toen ook Igor 10 jaar later uit de band stapte, werd de lucht geklaard en dit leidde in 2008 tot het ijzersterke "Inflikted". Opvolger "Blunt Force Trauma" voelde als een haastklus. Maar "Pandemonium" is een knaller. Werktitel was "Fuck The Groove", om zo de intentie van de plaat naar voren te laten komen. "Babylonian Pandemonium" is het startschot voor een overvloed aan een snoeihard mengsel van thrash en death, wat erg doet denken aan de begintijd van Sepultura. 't Gas wordt volledig ingedrukt en over de gehele lengte voelt het album meer gebalanceerd en uitgekiender aan dan de voorganger." (Matthijs, Metalfan.nl; score: 85/100)
"Een ouderwetse rechtenkwestie in het Zweedse metallandschap. Bandleden-van-het-eerste uur Alex Heillid en Ulf Cederlund toeren onder de naam Entombed, zanger L-G Petrov neemt met een gedeelte van het latere Entombed-personeel onder de naam Entombed A.D. "Back To The Front" op. Beide kampen houden de kaken stevig op elkaar over het hoe en waarom. Dit album doet precies wat de titel zegt: het zet Entombed weer op de kaart, niet alleen door het verhaal, maar ook door - en dat is het allerbelangrijkste - de muziek. Entombed A.D. doet niets meer dan vóór de naamsverandering, maar ook zeker niets minder. De 'death & roll' is alweer een tijdje ingeruild voor smerige bulldozerdeathmetal. Zo zijn "Pandemic Rage" en "Wait For Death" (ook met de titels zit het dus wel snor) ouderwetse vuistenpompers, is het goed meebrullen bij "Second To None", is "Underminder" een oud trashbeest en blijf je je oren spitsen bij het ingenieuze "Eternal Woe". Entombed is terug. Met of zonder achtervoegsel." (Tijs Heesterbeek, Oor)
