Op Lowlands 2014: "Now, bring me that horizon, mompelde Jack Sparrow in 2003 in de eerste Pirates Of The Caribbean, en daar hadden zanger Oliver Sykes en gitarist Lee Malia hun bandnaam. Net zo onvervaard als Sparrow en zijn mannen schuimden de vijf Yorkshire lads vervolgens de wereldzeeën af met hun steeds epischer klinkende mix van death metal, hardcore en emo. Vooral dat laatste ingrediënt onderscheidt het steeds beter wordende Bring Me The Horizon van de concurrentie." "Bring Me The Horizon is op dit album meer metal dan ooit. Luister maar naar "Anthem" en je weet dat de graatmagere, volgetatoeëerde Britten het laatste jaar veel naar Machine Head hebben geluisterd. De samenwerking met de Canadese electropopzangeres Lights op "Dont Go" pakt verrassend goed uit. Sikes spuwt zijn woorden uit, terwijl Lights vol overgave de rol van meisje-meisje speelt. Bring Me The Horizon laat met deze CD zien meer te zijn dan die band die je alleen live gaat bekijken vanwege alle gekke capriolen." (Tim Veerwater, Oor)
"Now, bring me that horizon, zei Jack Sparrow in de film Pirates Of The Caribbean: The Curse Of The Black Pearl. En juist horizonverbredend is een van de termen die past bij deze band. Met elk van de vijf full-lengths bewoog de Britse formatie zich verder van de deathcore. De bijdrage van de gitarist beperkt zich niet tot heavy akkoorden, maar er zijn ook veel fraaie postrockeffecten aanwezig, zoals in het deels Editors-achtige "What You Need". In het donkergetinte "Blasphemy" zit zelfs een bluesrocksolo. "Thats The Spirit" is een frisse, energieke, organische plaat die een groot publiek zal aanspreken. Middels toegankelijke rocksongs met meezingrefreinen verwelkomen de Britten ongetwijfeld veel nieuwe fans. Een aantal fans van de eerste albums zal de Britten bekritiseren dat ze nu te soft klinken. Bring Me The Horizon doet met dit vijfde album echter het enige juiste: ongeacht wat anderen van je vinden, je eigen hart volgen en geloven in jezelf. Thats the spirit!" (Jeffrey, Metalfan.nl; score: 82/100)
"Goed, het is 2019 en dus is het logisch dat Bring Me The Horizon een album vol electropop gemaakt heeft. Echt waar. Eerste single MANTRA is nog een soort overgangsnummer, maar vanaf nihilist blues waarop Grimes gezellig meedoet gaat de voormalige metalband helemaal los met synths en andere elektronische toeters en bellen. Dat werkt in dit specifieke geval overigens best goed, omdat er halverwege toch nog wat gitaren te horen zijn en er een Bring Me The Horizon-sausje over het nummer hangt. Hetzelfde geldt voor wonderful life, waarop we ook metalgrootheid Dani Filth horen, en medicine, beide tracks waarin frontman Oliver Sykes excelleert en zelfs de autotune niet (teveel) afleidt van de zeer aardige tekstuele vondsten." (OOR)
Op Lowlands 2015: "Britse post-hardcoremeesters die met loodzware metalriffs en hysterische elektronica helemaal uit hun kanariepiet gaan." "Enter Shikari kondigde aan meer te experimenteren met diverse genres, maar de band heeft er altijd al om bekend gestaan de meest uiteenlopende muziekstijlen aan elkaar te rijgen en door elkaar te mixen. Hoewel de boodschap van Enter Shikari vrij eenduidig is, wordt het nergens saai. Rustigere nummers worden afgewisseld met harder werk. De hyperactiviteit van debuutplaat "Take To The Skies" is er inmiddels wel af (al is in "The Appeal & The Mindsweep II" wel een kleine ode aan "Sorry, Youre Not A Winner" te horen), maar iedere track biedt genoeg twists en turns om interessant te blijven. Een leuk hoogtepuntje is "Theres A Price On Your Head": Reynolds snelle raps en tergende screams in combinatie met de snelle gitaarriffjes doen sterk denken aan System Of A Down, maar de elektronische ondertonen bevestigen dat het toch echt om het experimentele Britse viertal gaat."
"Het Britse rumoer rond dit eng jonge pop- en hardcorebandje is terecht. Marmozets maakt hyperaanstekelijke hardcore en 'screamo', maar zal voor de fanatieke schreeuwmuziekfans minder aantrekkelijk zijn: veel te poppy. Voor vrije heavy geesten is Marmozets een aanrader. De band achter zangeres én schreeuweres Becca MacIntyre maakt ijzersterke popliedjes, die naar de esthetiek van de ruigere punk en hardcore worden getrokken. Luister naar "Is It Horrible?" en "Why Do You Hate Me?", gelikte punkpopliedjes met een heerlijk refrein. Of het stekelige "Cover Up", dat vorm krijgt door fris tegen elkaar in hakkende gitaren. In het titellied hoor je pure Britrock, een beetje Maxïmo Park, maar ook hier weer vertimmerd tot het eigen, plezierig schreeuwerige punkgeluid, met lekker hoge uithalen van MacIntyre. Stoer doordenderen kan de band ook, in de bijna-metal van "Vibetech", maar zelfs hierin blijft Marmozets knisperend en vrolijk toegankelijk. Deze band kan echt wat." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"The amazing thing is that "Infinity Land", their third record in three years' time, sounds so complex at times that you'd have thought it would have taken them years to complete. The album, which was produced by the band and with the help of Foo Fighters and Feeder producer Chris Sheldon, is crammed with 13 sprawling songs that are a testament to the Scottish trio's work rate. The genius of "Infinity Land" is the band's ability to lace sweet sounding melodies with brutal guitar riffs, heavy drum-rolls and unpredictable stop start arrangements. Nearly every song is unpredictable. Even the album's heaviest number "Theres No Such Thing As A Jaggy Snake" completely trips you up with its melodic twists. As a result Biffy Clyro can only be applauded for pushing the boundaries so brilliantly. Infinity Land is without doubt the band's finest material to date." (Damian Jones, BBC Music, 2004)
Tweede album, uit 2003, van Schots alt.rock-trio. Toegankelijke en pakkende alt.rock-liedjes worden afgewisseld met intensere emocore-beïnvloede passages en op de grunge van Nirvana en vroege Foo Fighters geïnspireerde songs.
Emotioneel beladen alt. rock, te omschrijven als 'n toegankelijker variant op Bright Eyes. Zanger Isaac Brock kan zowel ingetogen gevoelig als heftig, haast huilerig uit de hoek komen, daarin gevolgd door de muziek, van transparant tot noisy.
'...Death' hoort nog bij de groepsnaam. Lowlands 2001. Maken gitaarcore met bewogen, intense vocalen, wat hun zowel in de emocore-revival doet passen als een soort retro-act maakt, die Sonic Youth ttv. 'Sister' doet herleven.
Op woensdag 29 mei 2013 in De Melkweg, Amsterdam: "Het Amerikaanse Sleeping With Sirens is een melodieuze post-hardcore band, met catchy pop-punk-invloeden." "Sleeping with Sirens nail their colors to the mast on "With Ears to See, and Eyes to Hear", their driving debut album. Running just over 30 minutes, the album offers up a compact and tightly written blast of post-hardcore with boundless energy. Standing out here are the vocals of singer Kellin Quinn, whose soaring tenor not only gives the songs a hopeful, uplifting quality, but shows off a vocal talent that could just as easily be making pop records. Star quality aside, the album is an incredibly solid debut from a band showing plenty of promise right out of the gate, and it should hopefully make Sleeping with Sirens a staple of any post-hardcore fan's collection." (Gregory Heaney, Allmusic)
"De Britse band klinkt elektronischer dan ooit te voren. Het streven naar een eigen genre wordt nog wat verder doorgedreven. Enter Shikari slaagt erin om een zeer fascinerende intro neer te zetten, dat zo goed aanslaat dat het zelfs een nietsvermoedende proefpersoon kan aanzetten tot gefascineerd luisteren. Vooral de lyriek die benadrukt wordt door het Britse London area accent van zanger Roughton heeft dit effect in de hand gewerkt. Uiteindelijk slaan dan toch zwaardere elektronische tonen in samen met het losbreken van gitaren, gangvocals en screams wanneer de eerste echt song wordt ingezet. Deze dolle Britten brengen een mix van verschillende muziekstijlen, die ondanks alles toch een ietwat georganiseerde chaos is die allerlei fans aantrekt: van jonge metalcore-fans tot de meer ervaren muziekliefhebbers die van afwisseling houden. Ondanks een mix van chiptune, dubstep, trance, drum & bass en metalcore lijkt uit deze kakafonie toch iets moois te vloeien, dat uniek aandoet." (Els van Campenhout, Rockblog)
