"Ondanks het (commercieel, niet artistiek) floppen van Joss Stone's supergroep SuperHeavy, is haar Project Mama Earth van eenzelfde opzet, te weten het versmelten van culturen. De basis ontstond al tijdens haar debuut "The Soul Sessions", waar allround drummer Jonathan Joseph musical director was en zij in gesprek raakten over Josephs eigen drumboek Exercises In African-American Funk, dat voornamelijk handelt over de oude Kameroense ritmes Mangambe en Bikutsi die de bevolking aldaar traditioneel gebruikt(e) om hun voorouders te contacteren en allerhande feestelijkheden te vieren. Joseph betrok zijn oude Kameroense vriend en multi-instrumentalist Étienne M'Bappé (sowieso een van de beste bassisten ter wereld) bij de ruwe schetsen. Op keyboards Jonathan Shorten, een goed bekende in de discografie van Stone, en vermaarde creatieve alleskunner Nithin Sawney. Resultaat is een plaat die één en al 'natuur' ademt. Niet vergelijken met SuperHeavy, gewoon kalm ondergaan. Louterend, wedden?" (Albert Jonker, Platomania)
Album waarop Simon op opvallende wijze met artiesten als Ladysmith Black Mambazo, Los Lobos, the Everly Brothers,... samenwerkt. Dit leidt tot heerlijke liedjes met soms een Afrikaans jasje, soms een Noord- of Midden-Amerikaans jasje. Klassieker uit 1986, vaak met Zuid-Afrikaanse invloeden en gespeeld door zwarte musici uit dat land (waaronder wonderbassist Baghiti Khumalo en het koor Ladysmith Black Mambazo). Met o.a. zydeco-invloeden zoekt hij 't ook dichter bij huis. Deze heruitgave is niet alleen geremasterd, maar bevat ook een aantal extra tracks in de vorm van demo's en vroege versies van album tracks.
"De 29-jarige Karsu Dönmez heeft inmiddels een prachtige palmares achter haar naam. Ze speelde piano in het restaurant van haar ouders in Amsterdam waarna we haar ineens in Carnegie Hall in New York zagen optreden. Ze stond al 2x op het befaamde North Sea Jazzfestival, bracht eerder twee albums uit en won in 2016 een Jazz-Edison! Nu is ze terug met een nieuw album waarmee ze weer de aangename mix van lichte popmuziek, Jazz en Turkse muziek combineert. (...) Mooi om Karsu op dit album als een zelfbewuste vrouw te horen die ook haar mening durft te ventileren.http:// De mix van liedjes in de Engelse en Turkse taal pakken goed uit waarbij ze bewijst dat ze vocaal ontzettend sterk is. Ze schreef de muziek en teksten voor alle liedjes en we horen haar ook nog op piano op de meeste tracks." (Mpodia)
In 2012 was Paul Simon de headliner van het Hard Rock Calling Festival. Weinig harde rock echter, bij deze Amerikaanse veteraan-singer-songwriter. Hij speelt een set van meer dan twee uur, die opent met seventiesclassics als "Kodachrome" en "50 Ways To Leave Your Lover". De legendarische Grammy-winnende drumshuffle uit dat nummer, van Steve Gadd, wordt hier kundig gespeeld door Jim Oblon. Ook in zijn band vinden we o.a. een saxofonist en trompettist én bassist Bakithi Kumalo en gitarist Vincent Nguini: twee Zuid-Afrikaanse virtuozen die indertijd op "Graceland" (1986) meespeelden. Halverwege de set wordt een deel van de groep ingeruild voor nóg meer "Graceland"-musici, inclusief het koor Ladysmith Black Mambazo en trompettist Hugh Masekela. Met deze line-up worden 9 van de 11 "Graceland"-nummers gespeeld, met o.a. fraaie features voor de in juli 2017 overleden gitarist Ray Phiri. Ook te gast is reggae-legende Jimmy Cliff, die op gloedvolle wijze ook 2 eigen songs brengt. Die 2 nummers ontbreken op de CD's.
Tip in iO Pages 121: "Dit is het debuutalbum (vertaalde titel: 'onder het koninkrijk van de maan') van deze Spaanse multi-instrumentalist. Hij studeerde viool en speelde in een orkest, maar is ook uiterst bekwaam op instrumenten als gitaar, toetsen, fluit, doedelzak en percussie. Je zou hem een soort Mike Oldfield kunnen noemen. De muziek is een verfijnde mix van prog, Keltische folk, wereld- en klassieke muziek. Het album bestaat uit 2 lange stukken die elk uit 15 delen bestaan. Het Keltische element is vrij prominent. Dat is meteen te horen in de opening en "Resplandores", met prachtige sfeervolle melodieën, gespeeld op akoestische en elektrische gitaren, fluiten, percussie en analoge synthesizers. Door de afwisseling tussen rustige en drukkere passages, de folky sfeer en het vrouwenkoor doemen vergelijkingen op met Oldfields meesterwerk "Ommadawn" (1975). Later verschuift het geheel richting prog in "Montañas Del Oeste" inclusief Hammond-orgel. Fantastische muzikant, schitterend debuut." (Paul Rijkens)
"Nu het Talking Heads-oeuvre voorbeeldig is heruitgebracht, mag deze revolutionaire schakel niet ontbreken. Voorzien van uitgebreide liner notes en met 7 extra tracks die, aldus Byrne, eigenlijk op het originele album hadden moeten staan maar vanwege de beperkte vinylcapaciteit niet pasten. Het album sloeg in als een bom. Allerhande found footage van radiodialogen, TV-evangelisten, duiveluitdrijvers, predikanten en de Libanese zangeres Dunya Yunis werd voorzien van dezelfde bezwerende mix van funk, pop, avant-garde en Afrikaanse ritmiek die ook "Remain In Light" tot zon baanbrekende plaat maakte. Het duo werkte ook grofweg met dezelfde gastmusici als bij Talking Heads rond die tijd plus o.a. producer/bassist Bill Laswell en avant-gardist Robert Fripp. Het leidde tot een plaat die weliswaar stukken broeieriger, donkerder en angstaanjagender uitpakte dan Talking Heads, maar de manier waarop de uiteenlopende componenten als organisch geheel in elkaar grijpen, blijft woest fascinerend." (Erik vd Berg, Oor)
Registratie van een concert uit de 'Graceland'-tournee uit 1987 gemaakt in Zimbabwe. Met Miriam Makeba, Hugh Masekela, Ladysmith Black Mambazo en met nog een aantal geweldige Zuid-Afrikaanse musici in de begeleidingsgroep.
"Verwar dit 2007-album niet met de gelijknamige CD uit 1998. Dat was een tribute aan schilder Domenikos Theotokopoulos, van Kreta, die van de Spanjaarden de bijnaam El Greco (De Griek) kreeg. Deze soundtrack bevat muziek uit de film over diens leven. Vangelis herhaalt hier het orkestrale geluid van "1492, Conquest Of Paradise" en "Alexander" en vermengt dit met de Griekse sfeer van het album uit 1998. De CD kent 18 delen, waaronder 3 traditionals. De rest is puur solowerk. wel wordt hij deels bijgestaan door het Grieks Radio- en TV-koor. Dat speelt direct een grote rol in het eerste deel: zo'n typische Vangelis-compositie die qua melodie aan "Hymne" van "Opera Sauvage" herinnert. Aan het slot keert dit thema terug en speelt Vangelis piano. De orkestrale tracks zijn warm en intrigerend. Soms wordt deze wat dramatischer, of zijn samples te horen van Griekse instrumenten of een harp, maar (elektronische) strijkers blijven domineren. Met deze prachtige CD is Vangelis weer helemaal terug." (Paul Rijkens, iO-Pages)
"The Boyoyo Boys, among South Africa's premier township ensembles, had to regroup following the 1984 slaying of drummer Archie Mohlala. They took a break before regrouping for this smashing comeback set in 1987. The ten tracks on this CD were prototype Boyoyo Boys material; all were three-minute, steaming workouts with punchy guitar lines, torrid sax and funky bass/drum interplay, everything linked by rousing group vocals and harmonies. Despite being only a 30-minute disc, it doesn't qualify as a ripoff item." (Allmusic)
De Noorse zangeres Mari Boine brak in de jaren tachtig door met bijzondere folkmuziek die diep geworteld was in haar Sami-afkomst. Op latere platen werd dat vermengd met pop-invloeden. In 2002 maakte ze al eens een plaat met Bugge Wesseltoft, waarop het folkelement goeddeels afwezig was. Dat geldt ook voor "See The Woman". Muzikaal vallen er lijnen te trekken naar de intrigerende 'classy pop' die Marianne Faithfull maakt sinds haar door producer Barry Reynolds gestuurde comeback. Ook liefhebbers van haar landgenoot Kari Bremnes komen zeker aan hun trekken. Verantwoordelijk voor de subtiele arrangementen is Tobias Frøberg. Hij vermengt warme atmosferische geluiden met een beheerste groove op een wijze die bij vlagen doet denken aan de groep Japan, aan Peter Gabriel ten tijde van "Us", of aan No-Man. In "This Is My Heart" hoor je toch haar joik-verleden door. Die bezwerende traditionele zangstijl is geïntegreerd met een subtiele dancebeat, zoals Bugge Wesseltoft dat ook gedaan kon hebben.
From the explosive start of Wassulu Don, you know that this album is something different, something special. This may have something to do with the COVID pandemic and lockdown. A visit to the US was not so much curtailed as enforced, and Oumou liked it so much she bought herself a house and settled down to some very fruitful solitary confinement, writing ten of the eleven songs that appear on Timbuktu. The album opener’s raw guitar and West African rhythms are instantly compelling and contrast nicely against the gentler Sira, on which the guitar is more refined. The song is a warning to the children of the wealthy not to fall into delinquency and run the risk of not making the best of their lives. The pace is turned down still further for Degui N’Kenena, a song of separation, loss and loneliness, a flute floating delicately in the background and the languid-paced title track, followed by Sarama that pops out, bright and infectious, belying its subject of betrayal. (Folk radio)|
Songhoy Blues bestaat uit 4 talentvolle jongens uit Mali, die al behoorlijk wat leed gezien hebben. Maar in plaats van leed krijgen we juist een enorme dosis positivisme van ze cadeau. Ze mogen dan wel uit het exotische en gevaarlijke Mali komen, dit zijn gewoon vier alledaagse jongens die de gitaar, drums, en bas bespelen om met volle overgave hun verhaal te vertellen. Geobsedeerd door hiphop en R&B waaronder de groten als Tupac Shakur en Craig David maar ook bands als The Beatles, The Police, Bad Company en Jimi Hendrix, hebben deze jongens de perfecte manier gevonden om het nieuwe met de oude, traditionele Songhoy-muziek te mixen. Ze hebben traditionele stijlen als de takamba en de meer moderne op gitaar gebaseerde klanken van Ibrahim Dicko, Baba Salah en Ali Farka Touré samen laten komen in een conventionele westerse sound. Met "Résistance" hebben ze hun rijke, eclectische sound vervolmaakt en horen we in essentie rasechte blues. Daar waar het ooit vandaan kwam. (bron: PIAS)\n"Zeer overtuigend album. Het zelfbewuste Songhoy Blues heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot een van de belangrijkste Afrikaanse bands." (René Megens, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
