"Ditt derde album van het Amerikaanse collectief Agalloch, is een meesterwerk van haast astrale proporties. Met dit album bevestigt deze band definitief tot de absolute top der sferische avant-garde metal te behoren. De eerste twee nummers van dit album kabbelen met een ongrijpbare, haast transcendente aura voort. Langgerekt, uitgesponnen (vaak akoestisch) gitaarwerk neemt de luisteraar mee naar een ongerepte, pure wereld. "Ashes Against The Grain" is een album dat laat horen hoe dicht schoonheid en depressie bij elkaar liggen. Dit is het schoolvoorbeeld van een album dat in zijn geheel moet worden beluisterd. De nummers lopen vloeiend in elkaar over, waardoor de luisteraar overigens nóg verder in de muziek gezogen wordt. Postrock-passages, ambient-invloeden, black metal en doom metal, het wordt allemaal tot een schitterend geheel gesmeed." (Rik, Metalfan.nl; cijfer: 92/100)
Avantgardistisch metal-duo dat een uit langgerekte drones opgebouwde vorm van doommetal maakt, door gastmuzikanten uit de blackmetalhoek beklemmender en duisterder dan ooit tevoren. Voor zowel black- en doommetalliefhebbers alsook voor geharde avantgardisten zal 't wel even wennen zijn. Intrigerend en gedurft, zij het vrij extreem werkstuk.
"Medusa is voor dit 15de album van Paradise Lost de muze geweest. De figuur uit de Griekse mythologie en de interpretatie van het verhaal door de Amerikaanse schrijver Jack London intrigeerde Nick Holmes. Het leven op zich en de onvermijdelijke dood en een eventueel hiernamaals of het ontbreken hiervan staan daarbij centraal. De band, met nieuwe drummer, is flink op dreef op dit meest zware Paradise Lost-album ooit. Het album staat qua geluid dicht bij de beginjaren van de band, maar is ook een mooi vervolg op voorganger "The Plague Within". Ook op "Medusa" ligt de basis in het zware doommetalgenre waar Paradise Lost één van de vaandeldragers is. Kenmerkend is enerzijds het diepzwarte karakter van de muziek en de teksten, met daaroverheen het sublieme gitaargeluid dat voor de prachtige en enerverende accenten zorgt in de composities. En hoewel "Medusa" misschien donker van aard is, is het [voor de oude Paradise Lost-fans - HB] een album om blij en tevreden mee te zijn." (Maurice van der Zalm, Rockportaal)
"Na 3 jaar is de Finse doombrigade back with a bang, met drie albums, elk goed voor een klein uur deprimerende Finse muziek. Muzikaal verschillen ze redelijk sterk van elkaar. "Songs From The North I" is een klassiek Swallow The Sun-album. Het brengt melodische doom met de zware grunts van Mikko Kotamäki om het extra punch te geven. De tragere passages, de snellere en zwaardere stukken en de melodische leads klinken aldoor erg herkenbaar. Part II is een gruntloze plaat, volledig gevuld met akoestische muziek. Hoewel de muziek kan bekoren en zeker de instrumentale nummers op hun best naar "Damnation" van Opeth neigen, is Kotamäki als "gewone" zanger te beperkt om een heel album te dragen. Maar op Part III kiezen de mannen voor funeral doom, wat bij hen betekent dat ze hun klassieke sound in een iets lager tempo brengen. Hier krijgt Kotamäki echt de kans om te schitteren. De dubbele basdrums zijn grotendeels vervangen door slepende, alles verpletterende doom." (Willem Migom, Zware Metalen; score: 85/100)
"Paradise Lost is als mede-grondlegger van doom/death een stijlicoon als het gaat om het zware, melancholische geluid. Gaat de band nu terug naar de doom/death-roots? Ja en nee. Hoewel de grunts terug zijn en ook deathmetal-invloeden duidelijk meer aanwezig zijn, wordt ook de lijn van de voorgaande albums het zwaardere geluid vanaf "In Requiem" (2007) doorgezet. Eigenlijk is op dit album alles wat de band de afgelopen 27 jaar heeft gedaan, met uitzondering van de uitstapjes richting pop, samengevoegd tot een sound waarmee de heren ook de komende jaren een voorbeeld zullen zijn. Paradise Lost heeft een meer dan geweldige plaat afgeleverd. Het is geweldig dat Nick Holmes weer grunts laat horen. Hoe bozer de man klinkt, hoe blijer we worden. Maar dit album maakt vooral duidelijk dat deze band ongelooflijk goed in staat is de essentie van doom neer te zetten. En beter dan ooit, juist door een aantal sterke punten uit de beginjaren opnieuw te gebruiken. Doom to the next level." (Marc, Metalfan.nl; score: 90/100)
"Meisterwerk" is de albumreeks waarop niet eerder uitgebracht of moeilijk vindbaar materiaal van de Britse doom metalband is verzameld. Dit derde deel blijkt niet alleen opnieuw een CD vol dergelijk materiaal te bevatten, maar meteen ook maar even deel 1 en 2 als ´bonus´. Natuurlijk is de slepende doom metal met diepe grunt en gotisch-symfonische invloeden veelvuldig te horen, maar we vinden hier ook een aantal bijzondere uitstapjes. Zo bevat het tweede deel covers van "Some Velvet Morning" van Nancy Sinatra en "Roads" van Portishead. Het derde deel bevat o.a. een My Dying Bride-versie van de folk-traditional "Scarborough Fair" (o.a. bekend in de uitvoering van Simon & Garfunkel)
Album pick op Allmusic: "Yob has never exactly been easy listening. They are masters of doom metal -- slow, heavy, ominous, forceful headbanger music with a strong appreciation of Black Sabbath (whose riffs have been a primary influence on the doom/stoner/sludge field). But the Oregon residents have managed to increase the heaviness factor somewhat on this album, that favors a generally thicker, more distorted sound than their previous releases. That isn't to say that Yob has turned into one of the many ultra-dense, ultra-claustrophobic metalcore or death metal bands that believes in bruising for the sake of bruising. Nonetheless, the thickness factor has definitely increased for Yob -- and another thing that makes this come as a bit of a surprise is Mike Scheidt's lead vocals. He was arguably the doom equivalent of Rush's Geddy Lee. Now, he combines the high notes with a lot of deep, guttural death metal-ish growling." (Alex Henderson; waardering: 4 uit 5 sterren)
Ceedee van de maand in Aardschok 11/2006. "Doomplaat van het jaar. Krux = the new doom of the 21st century." (Lordsofmetal.nl) "Als je een liefhebber bent van doommuziek kun je niet om deze plaat heen." (Rock Tribune) De all-star doommetalband is terug om je vermorzelen met de kracht van De Riff! Mastermind Leif Edling heeft weer loodzware epische songs uit de vingers getoverd zoals alleen hij dat kan. Luister, huiver en val op de knieën in aanbidding voor deze overdonderende schijf met monsterlijke sound!
"Er is 1 verwijzing naar gothicmetaltijden ('Pulled Under') verder zijn Pink Floyd, Porcupine Tree & Radiohead ijkpunten. Fraaie samenzang, licht gitaarwerk, piano, een incidentele vrouwenstem; vooral veel kalmte. Ultieme herstplaat." (WD,Oor)
10x Eremetaal Aardschok aug/sept 2014: "In de duistere uithoek van de metal waar het draait om trage gitaren en sombere teksten is het in 1989 opgerichte Novembers Doom een vaste waarde. Vanaf het begin leunde de band rond zanger Paul Kuhr op zowel death- als doom metal. Het zijn nog altijd de fundamenten onder het imposante geluid van de groep. Opnieuw laat de zanger horen hoe goed hij die verschillende stijlen beheerst. Zijn zuivere zang is prachtig, maar zijn grunt is minstens zo indrukwekkend. Dit negende album laat ook horen dat de groep uit Chicago zich blijft ontwikkelen. Het bij vlagen avontuurlijke akkoordenwerk doet denken aan VoiVod. Daar komt nog bij dat de band met Just Breathe een van de meest ingetogen songs ooit heeft geschreven. Schitterend onheilspellend. Evenals het epische The Silent Dark. Gedragen zangpartijen, introverte teksten, subtiele klanken afgewisseld met grommende gitaren - magisch. De band blijft z'n wortels trouw, maar verlegt tegelijk de eigen grenzen." (Robert Haagsma)
"Oud leden van The Devils Blood werden gevraagd om voor Roadburn 2019 origineel materiaal te schrijven. Zij stemden daarmee in, maar niet onder de noemer The Devils Blood. Het werd Molassess, vernoemd naar het laatste nummer op het album Earth Air Spirit Water Fire van Selim Lemouchi & His Enemies. Selim was, zoals veel lezers zullen weten, de gitarist en zanger van The Devils Blood, en broer van Farida, die op dit album de vocalen voor haar rekening neemt. Het is een subtiel en donker project geworden, zoals het Roadburn betaamt, en we horen op dit debuut, Through The Hollow, een occulte vorm van rock. Je hoort duidelijk dat je met begenadigde artiesten te maken hebt, want ondanks dat de muziek rustig en kalmerend over je heen walst, worden er op de achtergrond zulke complexe, muzikale structuren gewoven dat er een constant gevoel van onheil in de lucht hangt. Het geheel wordt, wederom subtiel, afgerond met een vleugje psychedelica." (Arrow Lords Of Metal)
