De Nederlandse harpiste Lavinia Meijer is Aangenaam Klassiek-ambassadrice 2011. Speciaal voor die gelegenheid maakte ze een harp-arrangement van Philip Glass' "Metamorphosis" (1988). "Toen de vraag kwam om mee te werken aan de actie had ik net Philip Glass ontmoet tijdens een concert van hem in de Melkweg, waaraan ik ook mocht meewerken. Voorafgaand aan het concert hadden we al overlegd wat ik zou spelen. Hij kwam zelf met de pianosolo's die samen "Metamorphosis" vormen. Ze pasten perfect bij de harp. Dat vond Glass ook. Hij zei zelfs dat hij nieuwe inzichten kreeg in zijn eigen muziek door de klank van de harp. Dat is het mooie van met levende cmoponisten werken: er ontstaat een wisselwerking, dat is zó belangrijk". Nog belangrijker was dat het Philip Glass-publiek een gemêleerd gezelschap is. "Er zitten liefhebbers tussen, die nog nooit naar klassieke muziek hebben geluisterd. Ik hoop dat deze CD een jongere groep aantrekt".
Cum Laude-CD in Luister jan/febr. 2017: "Wat een prachtplaat. Lavinia Meijers spel is weergaloos. Het brengt de vraag op: waarom heeft Glaas zijn etudes niet meteen voor harp geschreven?" (Quirijn Bongaerts)\n"Lavinia Meijers uitvoering van Philip Glass Metamorphosis tijdens diens concert in de Amsterdamse Melkweg in 2011 markeerde het begin van een bijzondere muzikale vriendschap. En haar Glass Album (2012) betekende voor Lavinia de doorbraak naar het grote publiek. Philip Glass en Lavinia ontmoetten elkaar sindsdien diverse malen en deelden samen het podium. Nu, vijf jaar later, bezegelt Lavinia deze bijzondere band met een album waarop de iconische componist centraal staat. The Glass Effect is de titel van het album. Een dubbelalbum bestaand uit één album met de Études van Glass door Lavinia bewerkt voor harp plus een tweede album met door Lavinia Meijer gearrangeerd werk van artiesten die sterk beïnvloed zijn door Glass en nu toonaangevend zijn, zoals Nils Frahm, Bryce Dessner en Nico Muhly. Met The Glass Effect brengt Lavinia Meijer een ode aan Philip Glass, die januari 2017 80 jaar wordt." (Wil Zenhorst, Platomania)\n "Je zou wellicht denken dat de harp niet het ideale instrument is om de schuivende panelen in 's mans mathematisch precieze constructies recht te doen, maar andermaal logenstraft Meijer dat. Op dit dubbelalbum maakt ze het zichzelf helemaal moeilijk door tevens diens invloed op derden in kaart te willen brengen, hetgeen resulteert in bewerkingen van stukken uit de oeuvres van o.a. Nils Frahm, Nico Muhly en waarachtig ook Ellis Ludwig-Leone van San Fermin. Vanaf de ronduit betoverende start met Etude Nr 1 weet Meijer zowel Glass' geserreerde lyriek als het effect van zijn vernieuwende vormverkenningen op op vakbroeders weer te geven. Zelfs het onverharpbaar geachte thema van de film Koyaanisqatsi komt prachtig uit de verf." (Chris van Oostrom, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Lavinia Meijer was niet de eerste die harp-arrangementen opnam van de Italiaanse neo-klassiek-componist Einaudi. Al dik 20 jaar eerder was Cecilia Chailly (de zus van dirigent Riccardo) haar al voor, met overigens een totaal andere selectie werken. Zij speelde zijn werken op elektrische harp, wat een heel speciale, weldadige klank-ervaring geeft.
Op 2 augustus 2015 in het Concertgebouw Amsterdam (i.h.k.v. de Robeco Summer Nights). "De Hongaarse eeneiige tweeling Peter en Zoltán Katona, twee meesters op de gitaar, kozen voor een aantal werken van Bach die zich bij uitstek lenen voor uitvoering op gitaar. De gitaarduetten werden oorspronkelijk voor het klavecimbel gecomponeerd en de solostukken voor de luit. Echter, de complexiteit van die luitstukken in aanmerking genomen, is er wat voor te zeggen dat het composities voor een Lautenwerk betrof, d.w.z. een klein klavecimbel met de klankeigenschappen van de luit. Het staat vast dat Bach twee van dergelijke instrumenten bezat. Wat de beide uiterst muzikale Katona-broers zowel interpretatief als technisch presteren getuigt van zeer hoog niveau. Het is een voortdurend genot om naar dit duo te luisteren. We krijgen Bach vanuit een ander perspectief voorgeschoteld dat uitstekend bevalt. Het zoveelste juweeltje uit de Channel Classics-stal!" (Aart vd Wal, Opus Klassiek)
Op 1 november 2012 in het Muziekcentrum te Enschede in de Debuutserie. "De 23-jarige Remy van Kesteren weet hoe je je moet presenteren in een tijd waarin culturele aardverschuivingen dreigen. "Remy." luidt de titel van zijn eerste CD, met een resolute punt erachter. De namen van de componisten wier muziek hij speelt zijn vrijwel onleesbaar. Het moet gezegd worden dat Remy als tussenpersoon erg belangrijk is, vooral in de wervelende arpeggio's die hij oprakelt in Smetana's Moldau, maar bij Bach en Sjostakovitsj zijn het toch allereerst de noten die tellen. Van Kesteren is een geweldig colorist: hij weet elke stem zijn eigen timbre te geven, en toont zich in deze stukken, die hij als 'verhalen' beschouwt, een uitstekend verteller." (Frits van der Waa, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren) Enkele stukken staan ook op de DVD, waarbij Van Kesteren de stukken van toelichtingen voorziet. NB: de DVD is een productie van het bedrijfje van de Twentse pianist Christiaan Kuyvenhoven!
Ze werd in Duitsland geboren, maar is Nederlandse en studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Den Haag. Susanne Mebes gaf al concerten en solo recitals over de hele wereld. Ze bezit een prachtige toon en laat dat horen via opnamen van onder meer Ponce en Castelnuovo-Tedesco. Een prachtig citaat: AMERICAN RECORD GUIDE «... Mebes is testimony to a new generation of playing that is reclaiming the guitar's soul. She is not only the best female guitarist playing today; she is one of the greatest guitarists to be heard - period.»
Jakob Lindberg (geboren 16 oktober 1952) is een Zweedse luitist , die solo optreedt, in kleine en grote ensembles, en ook opera's regisseert, met behulp van instrumenten uit de luit- en gitaarfamilies. Hij staat bekend om de allereerste opname van de Complete Solo Lute Music van John Dowland en voor het opnemen van nooit eerder opgenomen muziek, met repertoire dat teruggaat tot de renaissance. Voor dit album dook hij in Schotse en Franse luitboeken uit de renaissance en de barok.
"By 1686 Robert de Visée was one of the King Louis XIV's favorite musicians performing regularly in the private royal chambers, while also being recognised in Versailles (esatablished as the new seat of France's Government in 1682) for his musicianship. However he held no official post until 1709, when he was appointed royal chamber singer. He performed in Court concerts with leading musical figures of the day including the harpsichordist Jean-Baptiste Buterne and viola da gamba player Antoine Forqueray. He was named Guitar Master of the King (Maître de Guitare du Roi) in 1719, this after having unofficially tutored the King from 1695, and ceded the position to his son Francois, in 1721."
Gitarist Milos Karadaglic bedacht het concept voor zijn nieuwe album terwijl hij herstelde van een handblessure waardoor hij zijn carrière enkele jaren moest stopzetten. Milos: Sound of Silence is my reflection on that time. It includes both guitar pieces that I used in order to build myself up from the ground again, as well as those amazing songs I listened to in moments when I had to get away from it all. Its a personal scrapbook of music that will always have a special meaning to me. . (Presto)
Concert van de Australische gitarist John Williams, opgenomen in 1993 in Sevilla. Op enkele stukken wordt hij begeleid door het Orquesta Sinfonica de Sevilla.
Mauro Giuseppe Sergio Pantaleo Giuliani (27 juli 1781 8 mei 1829) was een Italiaanse gitarist, cellist, zanger en componist. Hij was een van de belangrijkste gitaarvirtuozen van de vroege 19e eeuw. "Giuliani's expression and tone in guitar playing were astonishing, and a competent critic said of him: "He vocalized his adagios to a degree impossible to be imagined by those who never heard him; his melody in slow movements was no longer like the short, unavoidable staccato of the piano, requiring profusion of harmony to cover the deficient sustension of notes, but it was invested with a character, not only sustained and penetrating, but of so earnest and pathetic a description as to make it appear the natural characteristic of the instrument. In a word, he made the instrument sing." (Philip James Bone, The guitar and mandolin, 1914)
In de eerste helft van de 17e eeuw kende het Engelse hof twee typen harp, die beide een totaal andere achtergrond hadden. De Ierse harp, die beschikte over metalen snaren, had zijn wortels in de Keltische cultuur. Tijdens de regering van Elizabeth toonde het hof meer interesse in nieuwe ontwikkelingen van het continent, zoals de Italiaanse harp. Deze harp, die uitgerust was met darmsnaren, werd meer in verband gebracht met de muziek voor luit en klavecimbel. Gaandeweg werden deze verschillende instrumenten gebruikt voor de zelfde soort muziek. Meesterharpist Andrew Lawrence-King, die tot de bekendste specialisten uit de oude muziek behoort, bespeelt op de cd "His majesty's harper" zowel de Italiaanse 'arpa doppia' als de Ierse 'clairseach'. Het programma bevat werken van Dowland, Byrd, Cormack MacDermott en Jean le Flelle.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
