Het Groningse A Liquid Landscape was de enige Nederlandse groep op het Night Of The Prog Festival op de Loreley in St. Goarshausen aan de Rijn, juli 2014. Tot ieders verrassing presenteerde de groep een splinternieuw tweede album. De opvolger van het positief ontvangen "Nightingale Express" is geproduceerd door Bruce Soord, voorman van Pineapple Thief. Waar Soords eigen band het zoekt in een poppy vorm van prog, houdt A Liquid Landscape het weliswaar even compact in vrij korte songs, maar haalt het z'n zij-invloeden vaker uit intense en emotionele vormen van (post)punk. Toch zijn er in de songstructuren zeker prog-aspecten te ontwaren in de muziek, al maakt de band geen gebruik van de voor dat genre gebruikelijke keyboards. Uit het als single uitgebrachte "Open Wounds" blijkt dat ook de Groningers in staat zijn tot een meer catchy nummer, waarin dit geval de nodige U2-invloeden zijn te bespeuren.
"Blackfield the collaborative art-rock/alt. pop project between Israeli superstar Aviv Geffen and English songwriter/musician Steven Wilson, returns after a three-year hiatus. As with previous album Blackfield V (2017), Aviv has once again taken a central role as producer, lyricist, composer and instrumentalist, but Steven is still very much involved, playing guitar on several tracks and singing lead vocals on 3 songs. For The Musics ten tracks move from psyche tinged melodies to exquisite balladry; a compact and fully realised expression of modern pop." (Relevant Record Cafe)
"De genialiteit van Mick Moss is weer duidelijk hoorbaar op het duistere Black Market Enlightenment, dat uitgebracht is via het eigen label Music In Stone. Het zit vol sfeer, met fantastische vocalen en gedachtenprikkelende teksten waar Antimatter om bekend staat. Bij elke luisterbeurt groeit dit werk des te meer. Mick Moss weet perfect hoe hij zichzelf niet moet kopiëren bij elk album dat hij maakt. Ook nu klinkt het weer als een nieuw hoofdstuk, dat weer naadloos aansluit op alles waar deze band voor staat. Een late kandidaat voor in de jaarlijst voor iedereen die houdt van duistere, sfeervolle prog!" (zwaremetalen.com)
Het Zweedse Katatonia is een van die vele metalbands die in de loop van hun carrière steeds meer invloeden uit progressieve rock toelaten in hun muziek. Misschien nog wel het meest op het eind vorig jaar verschenen "Dead End Kings". Critici roemden het melancholieke en atmosferische karakter van de muziek die toch nog wel in de eerste plaats als metal te omschrijven viel. Nu was Katatonia vast bekend met het album "Hindsight" van Anathema, waarop stukken uit het metalverleden van die Britse band een ingetogen symfonische jas kregen. Katatonia doet op "Dethroned & Uncrowned" iets soortgelijks. De elektrische gitaren en harde drums zijn weg: akoestische gitaren en atmosferische (synthetische) strijkers begeleiden de emotievolle, melancholieke vocalen van Jonas Renske. Zijn zangmelodieën moeten nu de kar trekken en dat werkt wonderwel. Het album verschijnt dan ook niet op het Peaceville-label, maar op het postprog-zusje Kscope.
"Het belangrijkste thema op "Fractured" is het terugkomen in het leven na enkele persoonlijke tragedies. Daarin refereert Mairusz Duda, de mastermind achter Lunatic Soul en voorman/bassist van Riverside, aan eigen ervaringen, maar ook uit observaties van de wereld om hem heen. "Fractured" is de opvolger van "Walking On A Flashlight Beam" uit 2014 en toont wederom dat Mariusz Duda een zeer getalenteerd songwriter en instrumentalist is. Ligt het accent bij Riverside meer op de (zwaardere) progressieve rock, bij Lunatic Soul ligt de avant-garde- en ambientkant meer centraal. Het soloproject verschaft Mariusz meer creatieve vrijheden die hij binnen Riverside minder naar voren kan laten komen. Voor "Fractured" laat hij zich daarbij onder meer inspireren door Massive Attack en David Sylvian. Repeterende ritmes en melodieën lijken je in een soort van hypnose te brengen. Het album kent twee zeer persoonlijke composities die beiden een onschatbare schoonheid herbergen." (Maurice van der Zalm, Rockportaal)
"De laatste jaren geldt: als Anathema zich in een melodie vastbijt, wordt die niet of nauwelijks meer losgelaten. Dat is niet anders op dit elfde studioalbum, qua verhaal een vervolg op "A Fine Day To Exit" (2001). De muziek bevat elementen uit postrock en ambient, maar ook stukjes dance en electro. Producer is Tony Doogan (o.a. Mogwai en Belle And Sebastian). De klank is mooi en de uitvoering uitstekend, maar het zijn wel vaak composities die klein beginnen en groots eindigen. Daarbij hebben de lange uithalen van vocalisten Vincent Cavanagh en Lee Douglas een hoofdrol. Zingen kunnen ze, maar zeker Douglas' zang dreigt eenvormig te worden. De algemene sfeer, een knappe mix van nachtmerries en droomwerelden, is evengoed typisch voor het 'nieuwe Anathema' dat rond 2010 is opgestaan. Het bijna jazzy "Close Your Eyes" klinkt nog het meest fris, maar over de gehele linie valt de band net te veel in herhaling. Pareltjes blijven er zeker, zoals "Back To The Start"." (Patrick Lamberts, Lust For Life; 3 uit 5 sterren)
"Steven Wilson is helemaal terug op het vijfde album van Blackfield. Voor de derde CD "Welcome To My DNA" (2011) en "IV" (2013) had hij zich immers deels teruggetrokken. Nu is de opzet weer als bij "I" (2004) en "II" (2007): klassiekers van ongekend hoog niveau. De kwaliteit van Blackfields poprock is altijd uitstekend, wat te danken is aan de compacte, pakkende, zeer melodieuze en melancholieke songs met hier en daar progachtige trekjes. Ook nu weer is de productie loepzuiver, zijn de arrangementen niet te versmaden en is er nog meer ruimte voor romantische strijkers. Dit keer geen vocale gastbijdragen maar wisselen Wilson en Aviv Geffen elkaar netjes af. De Israëlische artiest raakt met het ruwe randje in zijn stem en zijn emotionele vibrato weer het hart. De topper op dit album is "The Jackal", waarop Geffen steun krijgt van een sublieme gitaarriff, afgewisseld met hemelse, weidse uitkijkjes en een korte solo op de koop toe. Dit type songs maakt Blackfield uniek!" (Freek Wolff, iO Pages)
"Het is inmiddels een goede 10 jaar geleden dat Nosound debuteerde met Sol29. In die tijd heeft de band een eigen geluid ontwikkeld, waarbij er tevens een stijgende lijn in de kwaliteit van het oeuvre zit. Scintilla blijkt nl. een van de beste Nosound-albums te zijn. De muziek is met de jaren puntiger geworden: de composities klinken nu erg gefocust. De muziek ook nog eens een stuk intenser; het geluid organischer. De nadruk lijkt wat meer te liggen op piano- en cellospel, waardoor Scintilla warm en kleurrijk klinkt. De stijl doet nog altijd wat denken aan die van No-Man, maar inmiddels heeft Nosound eigen, herkenbaar geluid ontwikkeld." (Luke Peerdekam, Progwereld) Anathema's Vincent Cavanagh zingt mee in twee songs, waaronder het intense "The Perfect Wife"; de Italiaanse progressieve popzanger Andrea Chimenti zingt - in het Italiaans - een door hemzelf medegeschreven song. Dit deluxe mediabook bevat een fraai boekje én een Blu-Ray met HD stereo and 5.1 surround sound-mixen en ook wat videomateriaal.
"Mariusz Duda kennen we vooral als bassist/zanger/voorman van de Poolse progrockband Riverside. Sinds 2008 brengt hij echter ook solowerk uit onder de noemer van Lunatic Soul. Dit project stelt hem in staat om muzikale gebieden te ontdekken en gebruiken buiten het (prog)rockgenre. Met Through Shaded Woods is hij alweer beland bij album nummer zeven. Voor dit album vond Mariusz zijn inspiratie in zijn geboortegrond met daarin bossen en meren. Ten aanzien van zijn vorige werk heeft hij de schaduwen die de afgelopen jaren over zijn muziek en leven hingen van zich afgeschud en getracht op Through Shaded Woods een meer positief geluid te laten horen. De folkloristische inslag is mooi geproportioneerd en Mariusz Duda laat ook hier horen dat hij uitstekend weet hoe hij muziek kan schrijven die aanspreekt." Rockportaal) Het exemplaar in de Muziekbank collectie is een gelimiteerde oplage met een bonus CD met o.a. het prachtige 27 minuten durende "Transition 2." (GT, Muziekbank)
Vette Krent in iO Pages 136: "Bij beluistering is het niet moeilijk voor te stellen dat dit album een lang en vermoeiend creatief proces is geweest. De emotioneel zware teksten, het trieste overkoepelende thema en de verscheidenheid aan muzikanten en zangers maakt dit album echter tot een project van formaat. De CD handelt over een man die worstelt met alzheimer en die zijn mooie herinneringen niet wil vergeten. Een groot compliment voor Kristoffer Gildenlöw voor zijn inlevingsvermogen, want hij heeft er nooit uit de eerste hand ervaring mee gehad. Met een fantastisch stel muzikanten van o.a. Pain Of Salvation, Gazpacho en Kingfisher Sky heeft hij zijn concept een prachtig, divers karakter gegeven. In vergelijking met zijn eerste soloalbum is deze veel dynamischer. Er is een grotere diversiteit aan instrumenten, waaronder cello en Mellotron, die "The Rain" wat robuuster lijkt te maken. Met prachtige strijkers en aangedane zang zet Gildenlöw gelijk al in de opener de sfeer van het album neer." (Ruben Borger)
Zesde studio-album van Antimatter, drie jaar na Fear Of A Unique Identity. Het stemgeluid van bandleider en zanger Mick Moss is prachtig - tenminste als je van melancholische, donkere en regelmatig depressieve muziek houdt. De cover past er precies bij: twee androgyne mensen, die dwangbuizen dragen en elkaar kussen, maar het blijft onduidelijk of dit gebeurt uit liefde of omdat ze geen andere keus hebben. Het is de voedingsbodem voor het thema: menselijke relaties. Mick Moss heeft sinds het vertrek van Duncan Patterson de muziek van Antimatter naar een hoger niveau getild. The Judas Table is de kalmere broer van voorganger Fear Of A Unique Identity en gaat verder in op de persoonlijke teleurstellingen van Moss. Hij wordt ondersteund door sessiemuzikanten, maar speelt zelf nog altijd de hoofdrol. De donkere kant van het bestaan wordt weerlegd door de schoonheid van het gitaarspel, dat extra diepte krijg in combinatie met treurig klinkende vioolspel van Rachel Brewster. (met quotes van Deplatendraaier.nl)
"A live album/performance DVD is often evidence of a bands live prowess and the love and reaction from the crowd, but whilst there is enough of a performance component here to praise iamthemorning on, the contained and near private feel of Ocean Sounds actually suits the band perfectly and works better than a traditional live offering. iamthemornings music is meant for individual immersion, for escaping, whilst maybe getting lost in the great outdoors, and Ocean Sounds nails that without losing any of that characteristic heart and sense of tranquillity. Ocean Sounds is the culmination of a huge rise for the band and should hopefully mark their continued ascent into upper echelons of Progressive Rock, and the hearts of its many followers." (ghostcultmag.com)
