The 11 CD Mahler box brings together Abbados complete Berlin cycle for the first time. It is regarded as one of the crowning achievements of his final years. In performance, he became a conduit between the forces assembled on stage and the emotional narrative that resides in the music, completely transparent and without an interfering ego Stanley Dodds (BP violinist) In de Top 10 van verkrijgbare Mahler-opnamen, samengesteld door de redacteuren van Gramophone staan twee Abbado-directies: die van de Zesde en de Zevende.
"In februari 2001 vertrok Abbado met zijn Berliner Philharmoniker naar Rome, waar zij te gast waren bij de Accademia Nazionale di Santa Cecilia. Daar voerden ze alle symfonieën van Beethoven uit. Die reeks is nu, inclusief de al in Berlijn opgenomen Negende, op CD gezet. Het gaat om zinderende uitvoeringen van wellicht het grootste muzikale erfgoed. Abbado toont zich in deze mooie registratie ongekend energiek en vitaal. Dat drukt zich uit in vlotte en strakke tempi die hij consequent hanteert. Hij gebruikt een relatief klein orkest (in de symfonieën 1, 2, 4 en 8 met slechts drie contrabassen), wat de helderheid bevordert. Het resultaat is verbluffend mooi. Analyse en gevoel zijn hier op gelukkige wijze gecombineerd, met als gevolg duidelijke, doorzichtige en opwindende versies van de symfonieën. Met zijn prachtig spelend orkest verleent Abbado Beethovens symfonische oeuvre een karakter en een grandeur zoals die zelden voorkomen." (Doron Nagan, Klassieke Zaken)
"De premiére van de symfonie vond plaats in 1808 in het Theater an der Wien. Zelfs toen werd het werk direct gezien als een van de belangrijkste uit haar tijd. Beethoven was 34 jaar toen hij aan de eerste versie van de symfonie begon. Er kwamen wat andere stukken tussendoor, zoals 'Fidelio' en zijn 'Vioolconcert', waardoor het vier jaar duurde eer hij het werk af had. Op dit punt in Beethovens leven begonnen de eerste tekenen van doofheid op te komen, wat zijn leven en muziek heftig beïnvloedde. In 2020 is het 250 jaar geleden dat Beethoven werd geboren. Daarom worden het hele jaar lang extra veel spotlights op de componist en zijn werk gezet. Dat was voor dirigent Teodor Currentzis genoeg aanleiding om Beethovens bekendste werk in een nieuw jasje te steken. Samen met zijn ensemble MusicAeterna nam hij de 'Symfonie nr. 5' op, in het legendarische Konzerthaus in Wenen." (avrotros)
"In 1831 ging de Symfonie nr.1 van Onslow in première. In Frankrijk waren op dat moment de muzikale bakens al verzet door Berlioz' Symphonie fantastique (1830). Waar Berlioz' stuk door zijn buitenissigheid lang moest wachten op verspreiding, wist Onslows compositie zich geen vaste plek te verwerven in een land dat op dat moment net Beethoven aan het ontdekken was en nauwelijks aandacht had voor alternatieven of navolgers. Aldus bleef Onslow in muzikaal opzicht een buitenbeentje; alleen door zijn kamermuziek wist hij zich een eigen plaats op de muzikale kaart van Europa te verwerven. De geringe aandacht voor zijn symfonische oeuvre is echter onterecht, zoals hier blijkt. Hier klinkt een werk met doordachte harmonische structuur en melodische charme, dat ongelukkigerwijze op het moment van ontstaan al in geen enkele leidende Europese muzikale stroming meer paste. Onslow was echter een meester in zijn vak, en het is een goede zaak dat dat dankzij CD's als deze weer eens duidelijk wordt gemaakt." (JvG, Muziekweb)
"Een Russische box van het Rotterdamse orkest. Geen Nederlands orkest is zó Russisch als het Rotterdams Philharmonisch Orkest. In 1928 werd de Rus Alexander Schmuller benoemd tot chef-dirigent, een rechtstreekse verbinding met het legendarische muziekleven in de tsarentijd. De Rotterdamse chefs Edo de Waart en David Zinman dirigeerden veel Russische muziek. En de wereldberoemde Rus Valery Gergiev was de laatste 25 jaar gast-, chef- en ere-dirigent. In zijn Gergiev Festival klonk in De Doelen zeer veel Russische muziek. Deze 10CD-box presenteert een prachtige selectie. Muziek van Rimski-Korsakov, Moesorgski, Borodin, Tsjaikovski, Rachmaninov, Prokofjev en Sjostakovitsj. De fenomenale opname van de Zevende symfonie Leningrad van Sjostakovitsj uit 2001 is hoogst bijzonder. Gergjev dirigeerde zijn twee orkesten, uit Sint-Petersburg en Rotterdam, sámen. Ze omhelsden elkaar als broeders in muziek. Deze tiende CD is de magistrale bekroning van deze Russisch-Rotterdamse box." (Kasper Jansen, Klassieke Zaken/NRC)
"In de concertzaal heeft het Orkest van het Oosten z'n Beethovencyclus zojuist afgerond. Op cd zijn de Enschedeërs pas toe aan aflevering drie, met de Zevende en Achtste symfonie. Die worden gespeeld door 'The Netherlands Symphony Orchestra', want zo luidt de naam waarmee het Orkest van het Oosten zich aan de grote wereld presenteert. Op de bok staat chef-dirigent Jan Willem de Vriend. Met zijn Combattimento Consort Amsterdam beoefent hij al jaren de historische uitvoeringspraktijk op hedendaagse instrumenten. Ook door de Enschedese Beethoven jaagt De Vriend een frisse wind, pittig articulerend en slim getimed. Neem het slotdeel van de Zevende: de felle ritmiek mondt uit in een orkestrale tornado die zich aan de karakterisering 'mooi' onttrekt. Maar des te heftiger toeslaat. (Guido van Oorschot, Volkskrant; waardering; 4 uit 5 sterren)
"Nikolaus Harncourt is ervan overtuigd dat Mozart zijn laatste 3 symfonieën (Nrs. 39-41), uit 1788, als een gesloten cyclus bedoelde. Als een 'oratorium zonder woorden' met de uitstraling van een quasisacrale gebeurtenis waar een dramatische opbouw in is te ontdekken. Met zijn enorme Mozartervaring en altijd overtuigende, goed onderbouwde visie werpt de 84-jarige dirigent hiermee nieuw licht op de werken. En dat leidt tot een verrassende interpretatie, waardoor ze als nieuw tot ons komen. Onconventionele tempokeuzes en typische harnoncourniaanse accenten onderstrepen de dramatiek, maar ook de romantiek lijkt hier al aangebroken. Het orkest voelt dit feilloos aan. Door over de gehele linie transparant te blijven en versieringen zorgvuldig uit te werken, komen details naar voren die normaal gesproken onopgemerkt blijven. Hier wordt definitief afgerekend met het soms zoetig dartele imago van de componist. Een opname van (mogelijk) historische waarde. Typisch Harnoncourt dus..." (Frans Jansen, Klassieke Zaken)
"Gustavo Dudamel voerde de vier symfonieën van Ives steeds in combinatie met werk van Antonin Dvorák uit voordat hij ze met zijn Los Angeles Philharmonic opnam. Het verklaart ongetwijfeld de rijke romantische klank waarmee het orkest aan de reis door het symfonisch oeuvre van Ives begint in die eerste symfonie. En hoewel de vier genummerde symfonieën niet alle symfonieën van Ives zijn (hij schreef ook nog een New England Holiday Symphony en een Universe Symphony) weten Dudamel en zijn orkest de ontwikkeling van de componist glashelder te schetsen en ondertussen uitvoeringen neer te zetten om door een ringetje te halen. De Tweede Symfonie volgt nog logisch uit de Eerste, terwijl gaandeweg het gebruik van melodieën uit de volksmuziek toeneemt en de volkomen eigenzinnige dissonantengekte toeslaat." (classicstogo)
"Savall heeft voor deze bijzondere gelegenheid (het is Beethoven-jaar tenslotte) de standaardbezetting van zijn ensemble Le Concert des Nations, uitgebreid met musici afkomstig van de speciaal voor het Beethoven-jaar gevormde Académie Beethoven 250, waarmee het total aantal van 60 in zicht komt. Het resultaat (en daar gaat het uiteindelijk toch om) is spirituele flonkering in alle denkbare orkestrale geledingen, gevat in een volmaakte balans, zeer scherp gearticuleerd, met veel Sturm und Drang', maar gelukkig daardoor onrustig noch gejaagd, de langzame delen niet overijld doch wel expressief diep gelaagd (...) Savall bewijst met zijn interpretatie dat een vlot tempo niet ten koste hoeft te gaan van de uitdrukkingskracht (wat menige dirigent, waaronder het enfant terrible' Teodor Currentzis, helaas niet lukt). Winst is ook de gerealiseerde helderheid, niet in de laatste plaats mede dankzij de pregnante houtblazers en de pittige pauken. De opname is bovendien een juweel.' (Opus Klassiek)
"Andris Nelsons is geen onbekende voor de Wiener Philharmoniker. Aan de vooravond van het Beethovenjaar 2020 verzorgde hij met dit orkest een integrale Beethoven symfonieëncyclus op cd. Beethovens atypische dansmuziek moest dan ook wel klinken tijdens het traditionele nieuwjaarsconcert in de Musikverein. Al was het dan waarschijnlijk ook voor de allereerste en allerlaatste keer. De programmering van de wals Seid umschlungen Millionen! van Johann Strauß jr. lijkt ook een knipoog naar Beethoven te zijn, vanwege de (overigens volstrekt toevallige) overeenkomst met de koorfinale van Beethovens Negende symfonie. De traditionele toegiften - An der schönen blauen Donau & de Radetzky-Marsch ontbraken uiteraard niet. Al besloot het orkest om de Radetzky-Marsch van haar al te bruine tinten te ontdoen. Voorheen klonk de mars namelijk in een arrangement van de nazi-aanhanger Leopold Weninger. Dit jaar besloot het orkest het met een eigen arrangement te doen." (Muziekweb)
"Ik heb An der schönen blauen Donau gedirigeerd, nu kan ik sterven, grapte de Venezolaanse dirigent Gustavo Dudamel na het Nieuwjaarsconcert met de Wiener Philharmoniker. Dudamel stond als jongste dirigent ooit voor het orkest, en wie de beelden heeft gezien, heeft kunnen constateren dat zowel Dudamel als het orkest zichtbaar plezier hadden. Dat is ook af te horen aan deze live-CD. Op deze schijf zijn niet alleen de toegiften An der schönen blauen Donau en de Radetzkymars aanwezig, maar verder ook alles wat dit concert tot een bijzondere editie in de reeks maakt. Zoals de programmakeuze. Natuurlijk domineert de familie Strauss de speellijst, maar die werken zijn in perspectief gezet door niet eerder tijdens het Nieuwjaarsconcert uitgevoerde stukken van onder anderen Léhar, Nicolai en Waldteufel. Ook premières van de familie Strauss en subtiel sociaal-politiek commentaar als de combinatie van Mefistos Höllenrufe en So ängstlich sind wir nicht! verheffen het programma tot meer dan een louter feestelijk gebeuren. Maar de belangrijkste factor heet Dudamel. Want wie de Weners hun eigen Weense wals met onverholen Venezolaanse accenten kan laten spelen, is veel meer dan gewoon een heel goede dirigent." (Paul Janssen, Klassieke Zaken)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
