Uit 1974, productie van Nick Mason (Pink Floyd).
Volkomen maffe Amerikaan die zich op volstrekt eigen wijze knauwend uit over een vorm van elementaire surf-rock 'n' roll. Alleen aan te bevelen aan bestudeerders van 'freaks of nature'.
"Engeland's eerste onafhankelijke popproducer. Knutselde thuis wereldhits als ('Telstar' (Tornados) en 'Johnny Remember Me' (John Leyton)) in elkaar. Songs vol 'teen angst', met een kletsnat badkamergeluid en vol karakteristieke geluidseffecten. Kan niet simpelweg worden afgedaan als 'de Britse Phil Spector'. Volstrekt uniek." (HvdH,Oor)
"The Residents were founded in the late sixties in the Bay Area, widely heralded for their ability to turn heads by staying out of musical confinements and shocking, out-of-this-world concepts. Each and every record in their legacy (which add up to more than 60 albums), is a groundbreaking exercise. The "Third Reich n Roll" is (aptly named) their third album. It revolves around the concept of pop music being fascist by selling fake rebellion to teens, keeping them docile and controllable. Maybe thats why American Bandstand host Dick Clark is pictured on the cover in a Nazi costume holding a carrot. The album dissects and ridicules famous pop songs (among which James Browns Papas Got A Brand New Bag) on both of its sidelong medleys. In all, it is said that no less than 29 pop songs are maimed and mangled into a mind shifting sonical experience that invites the listener to detect every pop culture reference thats in it." (Bertus / MOV)
"ATTENTION! ATTENTION! Unbelievable ARCHIVAL TREASURE alert! This 30' long DVD contains every scrap of material that exists in the archives of Beat Club/Radio Bremen, from the Magic Band's April 12, 1972 performance, which resulted only in one song ever broadcast - no one ever saw the remaining 25' or even suspected that anything else existed! This is basically the Clear Spot lineup: Don, Zoot Horn Rollo/Bill Harkleroad (guitar) Rockette Morton/Mark Boston (guitar and bass), Winged Eel Fingerling/Elliott Ingber (guitar), Orejon/Roy Estrada (bass), Ed Marimba/Art Tripp (drums). They perform: 1. Rockette's bass solo 2. Click Clack (two takes - one complete) 3. Golden Birdies 4. band intros 5. Steal Softly Through Snow 6. I'm Gonna Booglarize You, Baby (three takes) The band is in top form and Don is as well. Absolutely essential and absolutely recommended if you are a fan." [Gonzo]
"Het blijft één van de merkwaardigste Nederlandse popgroepen, het Groningse Plan Kruutntoone. Hoewel, pop? De band begon begin jaren '90 als een jazzy knipoog naar Captain Beefheart en ontwikkelde zich naar een plekje in de klei ergens tussen De Kift en André Manuel, maar dan excentrieker en minimalistischer. Wél Nederlandstalig. het trio rond zanger, songschrijver, gitarist en banjospeler Hansko Visser presenteert op dit vierde album een zestal nummers die soms meer dan 12 minuten lang zijn. Hijzelf noemt het 'liedjes', dus dat zullen we ook maar doen, hoewel er nauwelijks sprake is van coupletten, laat staan refreinen. Maar het woord 'suite' past nu eenmaal niet bij de volkse aard van het geheel. En wie echt luistert, wordt onverbiddelijk de nummers binnen gesleurd. naar de wereld van Poolse appelplukkers in de Noordoostpolder, bijvoorbeeld. Intrigerend, aards en eerlijk." (Peter Bruyn, Lust For Life; waardering: 4 uit 5 sterren)
Meisjesgroep uit de jaren zestig, die zichzelf een volstrekt eigen vorm van liedjes schrijven en uitvoeren heeft aangeleerd. Geschift of geniaal? Jack Spijkerman vond het vooral humoristisch en draaide dit grijs op de radio.
"We zullen nooit weten of de bedenkers achter avant garde soundscape band (als dat de juiste term is) The Residents daadwerkelijk inspiratie op de Noordpool hebben opgedaan voor dit album uit uit 1979. Wat we wel weten is dat het opzetten van "Eskimo" gelijk staat aan een trip naar koude, gure en mysterieuze oorden. De albumtitel is wat dat betreft goed gekozen: de inheemse ritmes, klagende keelklanken en gierende windvlagen dompelen je ook echt onder in door de Inuit bevist poolwater. Niemand weet wie The Residents eigenlijk zijn. We weten dat de groep in de jaren '60 is opgericht en daarna in staat is gebleken bij elke release uit een muzikaal hokje te blijven. Vanaf het debuut "Meet The Residents" uit 1974 tot nu (zo'n 60 albums(!)) is elke plaat weer een grensverleggend meesterwerk. Dit is niet anders voor "Eskimo", een plaat die vanwege de muzikale kwaliteit en gewildheid een prima vertrekpunt is om de muziek van The Residents te leren kennen. Vergeet je winterjas niet in te pakken!" (Bertus / MOV)
"Vergeleken met het ontzettend drukke, krankjorum rijke "Song Cycle" (1968) is "Discover America" (1972) een ontspannender luisterervaring, maar het gehanteerde concept is er niet minder revolutionair om: een album over Amerika op de tonen van de muziek die Parks tijdens zijn verblijft op Trinidad en Tobago had gehoord. Helden als Bing Crosby, The Mills Brothers en Teddy Roosevelt worden eer betoond op kwieke calypso-klanken. Zelfs Little Feats "Sailin' Shoes" blijkt met medewerking van Lowell George zelfs de toevoeging van steel-drums wonderwel te verdragen. Het album wordt nu allerwegen erkend als een van de onbetwistbare meesterwerken uit de jaren '70, maar aanvankelijk was de plaat niet aan de straatstenen te slijten." (Chris van Oostrom, Lust For Life)
"Het is onbegrijpelijk dat dit album uit 1975 door de critici als lichte teleurstelling werd ervaren. Het album zou slechts meer van hetzelfde bevatten (in lijn dus van voorgangers "Song Cycle" (1968) en "Discover America" (1972) dus), zij het in een commercieel aanlokkelijker popjasje. Achteraf gezien kan de blasé ontvangst alleen te wijten zijn aan moedwillige kortzichtigheid. Het titelstuk en "City On The Hill" behoren zelfs tot het beste wat Parks oit heeft opgenomen, om van de volstrekt originele calypso-funk van "Cannon in D" nog maar te zwijgen. Voor het eerst verkocht de man zowaar een paar platen (vooral in Nederland), maar het zou vervolgens tot 1984 duren alvorens hij met "Jump" zijn carrière als zelfstandig platenartiest weer zou hervatten. Die lange pauze was echter wel zo attent van hem. Wanneer je platen maakt die in de regel hun tijd 10 tot 20 jaar vooruit zijn, is het fijn als we die tijd krijgen om eraan te wennen, nietwaar?" (Chris van Oostrom, Lust For Life)
"The idea of this compilation was to combine three albums that "capture the strangeness of Manhattan" onto one CD. The three albums, all released in the early '50s, are by three entirely different artists, including Moondog's "Moondog On The Streets Of New York", Gordon Jenkins' "Manhattan Tower", and Morton Gould's "Manhattan Moods". It can be questioned if one-after-the-other listening will do, since they're so different. Most impressive is Moondog's album. In just over 20 minutes, the legendary street musician and composer offers haunting, heavily rhythmic pieces on a combination of then-exotic instruments, showing influences of jazz, Japanese music, Native American sounds, and avant-garde. In contrast, Jenkins' "Manhattan Tower" is a lushly orchestrated work bringing to mind the sweeping soundtracks to American post World War II films and life. Gould's "Manhattan Moods" is orchestral in arrangement and wholly instrumental. It has a somber dignity but a cinematic feel." (Richie Unterberger, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
