Ola Gjeilo (Skui bij Bærum, Noorwegen, 1978) is een Noors componist en pianist. Gjeilo's opleiding als pianist begon bij Wolfgang Plagge (klassiek) en Ole Henrik Giørtz (jazz). Na het studeren aan de Noorse Academie voor Muziek (Norges musikkhøgskole), zette hij zijn studie compositie voort aan de Royal Academy of Music in Londen. In 2001 trok hij naar New York, waar hij in 2006 een mastertitel in klassieke compositie behaalde aan de Juilliard School. Hierna studeerde Gjeilo ook nog filmmuziek in Beverly Hills en momenteel werkt hij fulltime als componist in New York. De cd "Voices; piano; strings" geeft een overzicht van zijn composities voor koor, die hier worden uitgevoerd door Tenebrae en Voces8. De zangers worden begeleid door Gjeilo zelf op de piano, het Chamber Orchestra of London en enkele strijkkwartetten. De muziek van Gjeilo lijkt beínvloed door componisten in de stijl van John Rutter en Philip Glass, maar ook door new-agemuziek.
Luister-10, juli 2014: "Spiritueel, etherisch - het zijn termen die deze ijle flageoletklanken en sublieme zuiverheid allang geen recht meer doen. Wie eerder Arvo Pärt heeft gehoord, weet dat je een hoge mate van verstilling en vergeestelijking kunt verwachten. En toch blijken de extreme precisie en puurheid van deze uitvoering weer een openbaring. Deze ragdunne, krstallijne tonen gaan alle woorden te boven en scheppen ruimte voor elke individuele emotie. Het Goeyvaerts String Trio gebruikt voor het Stabat Mater dan ook de oudere, compromisloze 'reine' stemming, niet de nu gangbare 'gelijkzwevende' stemming. Ivan Moody schreef 'Símeron' (Grieks voor 'Vandaag') in 2012 speciaal voor dit strijktrio en drie vocalisten. Moody's innige verbondenheid met oosters-orthodoxe kerkmuziek is evident. Doorzichtige 'ton-sur-ton'-samenklanken bepalen de mystieke sfeer; kristalhelder geïntoneerde intervallen worden behoedzaam over elkaar heen gelegd, als lagen verf door een icoonschilder." (Margaretha Coornstra)
"n 1863 schreef Rossini als zijn laatste van zijn ruim honderdvijftig in Péchés de vieillesse gebundelde miniaturen zijn Petite Messe solennelle voor klein vierstemmig koor van 12 leden, inclusief de vier solisten, twee pianos en een harmonium. Het was een opdrachtwerk van de graaf Michel-Frédéric Pillet-Will, bestemd om vertolkt te worden in de privé kapel bij hun Parijse woning. Die opdracht gaf de componist meteen een vrijbrief om zich te onttrekken aan de vroegere pauselijke oekase mulier tacet in ecclesiam, volgens welke medio tot de herroeping in 1967 (!) nog steeds geen vrouwenstemmen in de kerk waren toegelaten. Rossini wilde (net als bij die péchés) niet dat het werk werd gepubliceerd. Toen dat in 1869, een jaar na zijn dood, toch gebeurde, bevatte die eerste uitgave tal van fouten. Dirigent Simon Halsey gebruikt een recenter opgeschoonde uitgave van de New Oxford Library." (Jan de Kruiff, Musicalifeiten) Dit is de eerste opname van die nieuwe, zo origineel mogelijke uitgave, gemaakt in 1989.
"Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig werd bij EMI alles uit de kast gehaald om de koorwerken van Schubert op de best denkbare manier op de plaat te zetten. Het was voor het eerst dat de rijkdom van de werken in een complete editie werd gepresenteerd. Stersolisten als Dietrich Fischer-Dieskau, Lucia Popp, Peter Schreier, Brigitte Fassbaender en Helen Donath verzamelden zich bij de Beierse radio om met het Symfonieorkest en het Koor van de omroep een serie opnames te maken die nauwelijks te overtreffen is. De dirigent die dat alles in gang zette was Wolfgang Sawallisch - het resultaat van zijn inspanningen ontroert anno 2011 niet minder dan destijds." (Klassieke Zaken)
"Een lang, intens gebed vol passie en hoop, zo noemt de Russisch-Amerikaanse componiste Lera Auerbach haar 72 Angels In splendore lucis voor koor en saxofoonkwartet. Ze destilleerde 72 engelennamen uit Exodus 14 en schreef op elke engelennaam een evocatie, met als enige tekst de naam van de engel. Alle delen zijn met elkaar verbonden zodat er één groot gebed ontstaat dat afsluit met een even hartstochtelijk als ingetogen Amen. Auerbach noemt het werk een poging om datgene wat alle religies gemeen hebben te verbinden. Los van deze achtergrond is 72 Angels gewoon meeslepende muziek, met het Nederlands Kamerkoor onder leiding van Peter Dijkstra op topniveau en een even indringend spelend Raschèr Saxophone Quartet. Bijna anderhalf uur lang stuwen koor en kwartet elkaar op en slepen u mee langs meesterlijke sonoriteiten, opwindende interacties en ontroerende samenzang, om uiteindelijk uit te komen bij een Amen dat klinkt alsof het er altijd geweest is." (Klassieke Zaken)
Engelse koormuziek met composities van Howells, Elgar, Stanford, Finzi, Taverner en anderen.
"Requiem voor Metin Altiok" is een eigentijds oratorium van Fazil Say over de Turkse alevitische dichter Metin Altiok, die - samen met 34 andere mensen, voornamelijk alevitische intellectuelen - het slachtoffer werd van het bloedbad in Sivas in 1993. De aanslag vond plaats tijdens een festival met culturele en literaire activiteiten. De daders waren islamitische fundamentalisten. Fazil Say kende Metin Altiok al sinds zijn jeugd. Hij was een vriend van de familie, een collega van de schrijvende vader van de componist. Met dit requiem brengt Say een eerbetoon aan het werk en leven van de dichter.
'This is the Messiah that started it all, the first period instrument performance recorded with a choir of men and boys. It introduced music lovers the world over to Christopher Hogwood, Emma Kirkby, and a whole host of performers who have since become ubiquitous as the "English Early Music Mafia", appearing as they do under zillions of different ensemble names on a variety of labels. Hogwood's performance still holds its own, however, as one of the finest and freshest available. A first-rate effort'. (David Hurwitz, ClassicsToday.com).
"Van de 'Via Crucis' hadden we dus al een schitterende opname, toen nog op het Philips-label, met in de hoofdrol het sublieme Nederlands Kamerkoor en bekroond met een Edison. Nee, daar viel ogenschijnlijk niets meer aan te 'verbeteren', maar toch is aan de hand van deze nieuwe opname wel degelijk verklaarbaar waarom De Leeuw in juni 2017 naar de Sint-Machariuskerk in Gent toog. Met de koorkwaliteit heeft dit niets van doen: u zult wel van mij willen aannemen dat het Nederlands Kamerkoor niet onderdoet voor het Collegium Vocale Gent (dat geldt tevens voor de solistische rollen van Christus en Pilatus), maar toch durf ik deze nieuwe vertolking wel degelijk nog iets sterker aan te bevelen omdat De Leeuw daarin nieuwe inzichten etaleert, vooral op het punt van de dynamiek, agogiek en contrastwerking (het bijna breekbaar ingetogen Nolite flere super me, de sereniteit va het Stabat mater dolorosa en de meedogenloze hamerslagen in het Crucifige)." (Opus Klassiek)
John Rutter (Londen, 24 september 1945) is een Brits componist, organist en koordirigent. Hij schrijft hoofdzakelijk composities voor koren. Hij ging in Londen samen met de componist John Tavener naar de Highgate School. Nadien ging hij muziek studeren aan Clare College, Cambridge. Aldaar dirigeerde hij van 1975 tot 1979 het collegekoor en was in die functie ook organist. In 1981 richtte hij de Cambridge Singers op, dat hij spoedig tot een van Engelands beste kamerkoren maakte. Rutter is verder bekend door zijn medewerking aan muziekuitgaven zoals Carols for Choirs (in samenwerking met David Willcocks) en Oxford Choral Classics. Ook richtte hij een eigen platenlabel op, Collegium Records. (wikipedia)
'John Eliot Gardiner's 1986 recording of Mozart's unfinished Requiem, with the Monteverdi Choir and the English Baroque Soloists, is a model of clarity and grace. The soloists--Barbara Bonney, Anne Sofie von Otter, Hans Peter Blochwitz, and Willard White--are supple, expressive, but never overpowering. This disc also features the lively and colorful Kyrie (k. 341)'. (Joshua Cody).
Bij de oude Bach is de lijdensgeschiedenis een gitzwarte tragedie, omdat niet de joden, noch de Romeinen, maar wij het gedaan hebben. Bij de meer vrijzinnige Bach jr. lijkt het eerder te gaan over een geduldige welzijnswerker, die ons wil losrukken uit onze psychologische conditioneringen. De recitatieven van Bach jr. zijn dan ook minder geladen dan die van diens vader, hoewel hier en daar duidelijk te horen is dat de jonge Bach de muziek van zijn vader nog steeds in zijn hoofd had. De onderhavige uitgave is de eerste cd-registratie van de Matthäus-Passion anno 1769 van Carl Philipp Emanuel Bach. De uitvoering met het Amsterdams Barokorkest & Koor staat onder leiding van Ton Koopman. (HJ, Muziekweb).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
